Δέσποινα Τσιμπρικίδου
Ξυπνάς, πας σχολή, πας για καφέ, τρως, κοιμάσαι και μετά όλο πάλι από την αρχή. Τι σε χαλάει δεν μπορώ να καταλάβω… Μήπως η ρουτίνα;
Θα πρέπει να μου εξηγήσετε και εμένα γιατί, ειλικρινά, δεν σας καταλαβαίνω. Έχετε γεμάτο πρόγραμμα και πολλές υποχρεώσεις. Δεν σας αρέσει. Έχετε άδειο πρόγραμμα και βαριέστε που ζείτε. Δεν σας αρέσει. Μήπως απλά θέλετε να έχετε κάτι να συζητάτε και δεν τα εννοείτε όλα αυτά;
Μάλλον όχι. Η γκρίνια στην Ελλάδα είναι παγιωμένο φαινόμενο. Το ένα μας βρωμάει και το άλλο μας ξινίζει. Είμαστε τόσο συνηθισμένοι στην γκρίνια για τη ρουτίνα μας που πλέον έχει γίνει θέμα λαϊκής συναίνεσης ότι επιβάλλεται να γκρινιάξεις για αυτήν.
Γιατί όμως;
Ρουτίνα είναι: «η συνήθεια της καθημερινής, μηχανικής και τυποποιημένης επανάληψης των ίδιων δραστηριοτήτων και η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής, πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας κτλ.»
Χειρότερο ορισμό δεν θα μπορούσα να είχα βρει. Παρ ‘όλα αυτά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι παρά την αρνητική χροιά που έχει λάβει η ρουτίνα στις μέρες μας, είναι χρήσιμη. Και είναι χρήσιμη γιατί χωρίς αυτήν δεν θα κάναμε ποτέ αυτά που θέλαμε ή έπρεπε να κάνουμε. Οκ, ακολουθώ το κατεστημένο της κοινωνίας ότι πρέπει να δουλεύεις και να διαβάζεις κτλ. Αλλά, ας το πάρουμε χαμπάρι, επιτέλους. Ούτε εσένα θα σου άρεσε να μην ξέρεις ποτέ τι θα κάνεις αύριο και να ήταν όλη η ζωή σου ρευστή.
Η ρουτίνα, αν δεν την μισείς, δεν σε μισεί ούτε αυτή. Δεν θα μας έσωζε χρόνο και γκρίνια, αν μαθαίναμε να τη διαχειριζόμαστε καλύτερα; Είναι κάτι από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, επομένως αν την αποδεχτούμε έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα μπροστά στο να μην σου χαλάει την ψυχολογία. Και το πιο σημαντικό, ένα βήμα μπροστά στο να μην χαλάς και το κέφι του ατόμου που ακούει την γκρίνια σου.
Περνάμε στον ορισμό της γκρίνιας…
Γκρίνια είναι η: «εκδήλωση δυσφορίας που προέρχεται συνήθως από μια, χωρίς σοβαρό λόγο, εριστική διάθεση· μουρμούρα·»
Μόνο που η γκρίνια είναι κάτι πολύ χειρότερο. Το ξέρω γιατί γκρίνιαζα. Πολύ. Αλλά κάποια στιγμή (ελπίζω), όλοι φτάνουμε σε ένα σημείο που λέμε φτάνει. Γιατί γκρινιάζω τόσο; Και, κυρίως, γιατί γκρινιάζω για την καθημερινότητα μου; Δεν έχω σπίτι; Έχω. Δεν έχω φίλους; Έχω. Δεν έχω χρόνο; Ίσως δεν έχεις, αλλά και να είχες, τι θα έκανες; Μη μου πεις ότι θα πήγαινες στην Ταϊλάνδη με τον φίλο σου που μοιάζει στον Tom Hiddleston. Όχι.
Πρώτο σενάριο: θα καθόσουν μέσα και θα έβλεπες ταινίες ή θα έπαιζες ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Δεύτερο σενάριο: θα έβγαινες για εκατοστή φορά στο ίδιο μαγαζί για βράδυ.
Τρίτο σενάριο: θα έκανες κάτι τελείως διαφορετικό από το συνηθισμένο και θα περνούσες τέλεια.
Το τρίτο σενάριο είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το επιχείρημα είναι ότι αν δεν είχες την ρουτίνα να σε κουράζει, ρουτίνα θα γινόταν οι «μοναδικές» βραδιές και δραστηριότητες. Μόνο που, αν το «μοναδικό» γίνει συνηθισμένο….καταλήγει σε ρουτίνα!
Mind blown…
Σαν συμπέρασμα, θα έλεγα ότι αν εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω την καθημερινή μας προσπάθεια σε αυτή τη ζωή, θα εκτιμήσουμε αλλιώς και τις χαρές της. Και η αποτοξίνωση από την γκρίνια για το τίποτα, είναι ένα πρώτο βήμα για μια πιο υγιεινή και χαρούμενη ζωή.