Μανώλης ΣιμιτσάκηςΣτο πιο στενό λαγούμι, εκεί που η ματιά σου δε χωρά, θα βρούμε τα “Χρόνειρα”. Ακολούθησέ με…
Πιστεύω πως απευθύνομαι σε σπιρτόζικο αναγνωστικό κοινό και να μη χρειάζεται να σας εξηγήσω πως ο τίτλος “Χρόνειρα” παράγεται από το ζευγάρωμα δύο υψηλής σημασίας για τον άνθρωπο έννοιες, αφού είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς από αυτές και τον συνοδεύουν παντού – δίχως εξαιρέσεις. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που το άρπαξα αμέσως μόλις το εντόπισα στα ράφια. Και είχα δίκιο…
Ανακάλυψα έναν μικρό θησαυρό, από μια νεαρή Ελληνίδα συγγραφέα.
Διαβάζοντας το ‘Χρόνειρα’, της Ευλαμπίας Τσιρέλη, ένιωσα πως κάποιος βούτηξε μέσα στη ψυχή μου και τη συνέδεσε με μια κοσμική κλωστή που με μετέφερε στα βαθύτερα όνειρά του για να μου δείξει πού κατοικεί το υποσυνείδητο. Δέκα κλωστές για την ακρίβεια, μία για κάθε διήγημα. Ο μαγικός ρεαλισμός και ο σουρεαλισμός βρήκαν τον θρόνο τους, με ιστορίες γεμάτες συμβολισμούς και τροφή για σκέψη, σχετικά με τον χρόνο που τρέχει και για εμάς που αδυνατούμε να ταχθούμε ενάντιά του, αλλά διατηρούμε την ελπίδα πως μια μέρα δε θα ρίξει το βλέμμα του πάνω μας. Η ύπαρξη ήταν πάντοτε μεγάλος μπελάς…
Το «Χρόνειρα» είναι μια πρόκληση συνάντησης με τον ονειρικό και βαθύτερο εαυτό μας.
Ένα επικίνδυνο βιβλίο, ιπτάμενοι άνθρωποι, ένα μαύρο κουτί, σκοτεινά δάση κι αλλόκοτα πλάσματα, φονικές παραισθήσεις, αδίστακτες γυναίκες, ψυχασθενείς και ήρωες, ηλεκτρονική ονειροπόληση, στοιχειώματα, εφιάλτες, σκοτάδι και φως, θάνατος κι αναγέννηση, πόθοι, φόβοι, δυνάμεις, αποδράσεις, οργή, ελπίδα, δίδαγμα. Όνειρα τής νύχτας και όνειρα τής μέρας ενώνονται σε ένα βιβλίο που αγνοεί τον χρόνο, για να ταξιδέψει όχι μόνο στις βιβλιοθήκες μας αλλά και σε κάθε κρυφή μας εκδοχή.
“Τη φίλησα στο μέτωπο. Τα κόκκινα μαλλιά της μύριζαν άνεμο… Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι έτσι μυρίζουν τα παιδιά τού αλλόκοσμου. Μυρίζουν αγριεμένο άνεμο αλλόκοτων δασών και επικίνδυνων ζωών. Γιατί τα παιδιά του αλλόκοσμου δεν είναι σαν τ’ ανθρώπινα παιδιά. Έχουν πύρινα μαλλιά, πάλλευκο δέρμα και κατάμαυρα μάτια. Το χρώμα των μαλλιών τους το παίρνουν από τη φωτιά. Των ματιών από τη νύχτα. Του δέρματος από τη Σελήνη. Μυρίζουν άνεμο, και όταν μιλάνε ξεχύνεται ένας χείμαρρος από τις λέξεις τους. Αν έχεις κάνει κάτι κακό, ο χείμαρρος σε πνίγει ανελέητα. Αν είσαι αγαθός, δροσιά αισθάνεσαι τα λόγια τους.”
Πέρα από τα δέκα γενναιόδωρα διηγήματα όμως, υπάρχουν και είκοσι ένα ποιήματα, πράγματι αδέσποτα όπως χαρακτηρίζονται από τη δημιουργό. Βέβαια, σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να παραβλέψω τον όρο ποιήματα και να τα βαφτίσω ‘Λυρικά λογοτεχνικά γλυκίσματα’, αφού αποφεύγουν την επιτήδευση με όρους δυσνόητους για τον μέσο αναγνώστη – πολλές φορές ο όρος ποίηση προκαλεί τρόμο – και απουσιάζει το αιωρούμενο και αόρατο στοιχείο που πολλές φορές χαρακτηρίζει την ποίηση ως βαριά και απλησίαστη. Όχι, περιέχουν μια ποιο ευαίσθητη νότα από ό,τι φαντάζεστε, διατηρώντας την ποιότητα και τον σκοπό τους – να μας οδηγήσουν και αυτά στα βαθύτερα λαγούμια…
“Τα όνειρα αιωρούνται
ανάμεσα στο Εδώ και στον Παράδεισο∙
με τις πνοές μας σχοινιά,
που μας δένουν γερά με τη ζωή,
μην κι αποθάνουμε…
γιατί ο ύπνος ένας μικρός θάνατος είναι.”
Το βιβλίο απευθύνεται στους επαναστάτες τής φαντασίας, στους δραπέτες του χρόνου, στους ονειροβάτες και στους ερωτευμένους με τη ζωή στην ουσία της. Βρήκα πολλά μικρά διαμαντάκια που είχα ξεχάσει πως κάποτε είχα θάψει μέσα στη μικρή μου σπηλιά. Οδηγήθηκα ξανά σε αυτήν και, με κάθε πρόταση που μου δίνε το ερέθισμα, ξέθαβα και από ένα και το κοιτούσα, αποσπώντας από κάθε διάθλαση ακριβώς εκείνη τη λέξη: Χρόνειρα.
Το ‘Χρόνειρα’ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.