Μάνος CoffeeTo Release Athens 2016 σηματοδότησε την αρχή μιας ευφάνταστης τροχιάς, σε ένα αλλοπαρμένο μουσικό roller coaster, που θα δώσει άλλη γεύση στα καλοκαίρια μας…
Εάν επρόκειτο για ταινία θα ήταν από αυτές τις τρίωρες του αείμνηστου Θεόδωρου Αγγελόπουλου, οπού κάποια πλάνα αγγίζουν πραγματικά την αιωνιότητα και χαράσσονται στη μνήμη σου ανεπανόρθωτα.
Μοιάζει με εκείνη τη στιγμή του πρώτου αθώου σου φλέρτ, όπου ο χρόνος πάγωσε ενώ δε μπορούσες με τίποτα να ξεφύγεις απ΄την παρανοϊκή ιδέα, πως ότι ζεις είναι απλά ένα όνειρο!
Η πρώτη μέρα του Release Athens Festival ήταν πολλά περισσότερα από μια απλή συρραφή μερικών διάσπαρτων ζωντανών εμφανίσεων: σηματοδότησε την αρχή μιας ευφάνταστης τροχιάς, σε ένα αλλοπαρμένο μουσικό roller coaster, που θα δώσει άλλη γεύση στα καλοκαίρια μας…
Ένα βασικό στοιχείο του φρέσκου αυτού φεστιβάλ είναι ότι σεβάστηκε απόλυτα τις επιθυμίες του κόσμου να απολαύσει καλλιτέχνες που αγαπάει, χωρίς να χρειαστεί να πραγματοποιήσει υπερατλαντικά ταξίδια, καταναλώνοντας χαρούπια προς επιβίωση!
Μας «χτύπησε» στο συναίσθημα με τη χαλαρή φεστιβαλική ατμόσφαιρα, τα ζωηρά χρώματα της παραλιακής και το πραγματικά παραμυθένιο line up. Το σπουδαιότερο ίσως είναι πως η διοργάνωση κατάφερε να απενοχοποιήσει επιτέλους την «ανεξάρτητη» (όπως πολλοί επιμένουν να αποκαλούν) folk σκηνή, στα μυαλά των twentysomethings.
Με το δεξί εγκαινίασε τη σκηνή ο Moa Bones (Δημήτρης Αρώνης) με μεγάλη αυτοπεποίθηση, την ώρα που ο ήλιος είχε πάρει τη θέση του …κοινού, με τις πρώτες μπύρες να κάνουν την εμφάνισή τους και την εικόνα να θυμίζει νοτιο-αμερικάνικο western από όλες τις πτυχές!
Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί ήδη στην Πλατεία Νερού, αλλά ήταν διάσπαρτος ακόμη και σε αντίθεση με ότι φημολογείται, το κοινό που βρισκόταν από νωρίς εκεί ήταν πλήρως συνειδητοποιημένο για το τι επρόκειτο να ακούσει, δείχνοντας τον αντίστοιχο σεβασμό στον εκάστοτε καλλιτέχνη.
Μια σόλο εμφάνιση, με μόνη συντροφιά -(όχι το δαχτυλίδι των Χόμπιτ)- μια κιθάρα, που έδωσε χώρο στην αφοπλιστική (à la Bob Dylan) φωνή του να χρωματίσει τα κομμάτια του και στο μουσικό του ταλέντο να ξεδιπλωθεί…
Ο Moa βάφτισε την ημέρα με τα ακούσματά του, δίνοντας της σαφή folk χαρακτήρα, μεταβιβάζοντας στη συνέχεια τη σκυτάλη στην Irene Skylakaki, με την αξιέπαινη μπάντα της (ξεχωριστά συγχαρητήρια αξίζουν στον contra-μπασσίστα!).
H Irene αν και φάνηκε ελαφρώς πιο συγκρατημένη, προέβαλλε μια αξιοπρεπή παρουσία, αρκετά ταιριαστή με την ημέρα. Εκτός από τα κομμάτια του album της, ‘Before Dawn’, τράβηξε τα βλέμματα (ή μάλλον τα ώτα) η πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή του λατρεμένου ‘Guns of Brixton’ των Clash.
Καθώς η ζέστη έγινε περισσότερο ανεκτή και ο πραγματικά απέραντος χώρος συνέχιζε να γεμίζει, γνωρίσαμε το κρυφό χαρτί της βραδιάς, τον Cass McCombs, ο οποίος βρέθηκε στο stage τη συγκεκριμένη μέρα, ύστερα από πρόταση και των Beirut, όπως ενημερωθήκαμε από την παραγωγή.
Όπως απέδειξε ο ίδιος με την παρουσία του στη σκηνή, συνοδεία ενός βασικού ψυχεδελικού rock σχήματος, είναι από τους πιο εμπνευσμένους και ταυτόχρονα «υποτιμημένους» καλλιτέχνες του φεστιβάλ.
Μας κέρδισε με τον αυθεντικό μελαγχολικό καλιφορνέζικο ήχο του καθώς και με το κλείσιμό του, το σαγηνευτικό ‘County Line’ . Περιμένουμε, εννοείται, σύντομα νέα του…
Συνειδητοποιήσαμε πια ότι τα πράγματα σοβαρεύουν όταν τα χρώματα στον ουρανό έπεσαν κατά αρκετούς τόνους, τα monitors μας παρουσίαζαν τα τελευταία ονόματα της βραδιάς και ο κόσμος άρχισε να αποκτά σχετικά μεγαλύτερη ένταση (περισσότερο αναταραχή θα το λέγαμε).
Ακολούθησαν οι δημοφιλείς Λονδρέζοι, Daughter, κουβαλώντας μαζί τους όλη την τεχνική μαεστρία αλλά και μεγάλα ποσά ευγένειας.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως αν δεν είσαι απ’τους fans που τους παρακολουθούν ανελλιπώς από το 2010 και έπειτα, δύσκολα θα έβρισκες το setlist τους ικανοποιητικό.
Εντούτοις, θα ήταν εντελώς άδικο να μην αναγνωρίσεις τον μοναδικά γεμάτο ήχο που επιτυγχάνουν με μονάχα τρία μέλη, αλλά και τις μελωδικές κιθάρες που σε παραπέμπουν σε προγενέστερα indie νερά.
Ακόμη και αν η ροή φάνηκε, λοιπόν, σε αρκετούς επίπεδη, οφείλουν τουλάχιστον να παραδεχτούν το δέσιμο των τριών μουσικών καθώς και την αξιομνημόνευτη εκτέλεση του ‘Youth’ (που όπως αναμέναμε) έκλεψε την παράσταση! Δεν επιτρέπεται να παραλείψουμε, ότι η Elena Tonra μας χάρισε μερικά από τα πιο ζεστά χαμόγελα της πρώτης αυτής ημέρας…
Δίχως περιττές καθυστερήσεις και βασανιστικά build ups, κατέφθασαν στην ώρα τους και οι πολυπόθητοι Beirut.
Οι έξι «Μικροί πρίγκιπες» μοιάζουν να προσγειώθηκαν από πλανήτη εξωγαλαξιακό, (ίσως από κάποιο άλλο κόσμο μακρινό και εξιδανικευμένο), με μοναδικό στόχο τη μύησή μας σε έναν αγνότερο τρόπο ζωής!
Από τη στιγμή που ακούστηκαν οι πρώτες πνοές στις τρομπέτες, συσσωρεύθηκε ο κόσμος καθηλωμένος, σχεδόν υπνωτισμένος και όλοι μαζί εκκινήσαμε ένα ταξίδι από τόπους ψυχρούς της βόρειας Ευρώπης, σε ηλιόλουστες ακτές του Βισκαϊκού κόλπου, μέχρι και τα γειτονικά πονεμένα μας Βαλκάνια.
Η ταλαχαντούχα κομπανία από το New Mexico (ακόμη αρνούμαστε να πιστέψουμε την καταγωγή τους), μας θύμισε και πάλι τους λόγους για τους οποίους αναμέναμε οκτώ ολόκληρα χρόνια την επίσκεψή τους στην Ελλάδα.
Μας απέδειξαν ακόμη μια φορά ότι οι μουσικές τους δεν ταυτίζονται στην ουσία τους με κάποιο συγκεκριμένο album, αλλά αποκτούν χαρακτήρα μέσα από το ζωντανό show. Μπορεί βέβαια να μην προσφέρουν κάποιου είδους θέαμα επί σκηνής, όπως έχουμε συνηθίσει με βάση τις συναυλίες αμερικάνικων προδιαγραφών, μα αυτό δεν παύει να ενισχύει την δύναμη που έχουν αυτοί οι μουσικοί να τραβούν τα βλέμματα (και τις καρδιές).
Ο ήχος κέρδισε την εικόνα σ’αυτή τη βραδιά και τέτοιες εμπειρίες είναι αυτές που γράφουν ιστορία.
Το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια απουσίας, το κοινό τους ήταν εκεί πιο θερμό από ποτέ, είναι κάτι το αξιοθαύμαστο και σίγουρα σε προτρέπει να δώσεις λίγη προσοχή.
Για όσους πάλι παραπονέθηκαν πως μετά την πρόσφατη κυκλοφορία τους, ‘No No No’ (2015), η μπάντα έχασε τον παλιό της ήχο, η συναυλία της 1ης Ιουνίου με τις ανατριχιαστικές ενορχηστρώσεις, έρχεται να καταρρίψει κάθε τέτοια θέση.
Τέλος το όμορφο encore με το ‘Gulag Orkestar’, ήταν μια συγκινητική έκπληξη που απογείωσε αυτή τη νύχτα.
Τι και αν μας χρωστούν ακόμη το ‘Sunday Smile’ ;… Μας αρκεί η υπόσχεση του Zach Condon να ανανεώσουν το ραντεβού τους για την επόμενη χρονιά. Ευχόμαστε να την τηρήσει και μάλιστα αυτό να συμβεί στα πλαίσια ίσως ενός δεύτερου Release Athens!
THUMBS UP : Σημειωτέον ότι οι περισσότεροι αποχώρησαν από την Πλατεία Νερού με μια πραγματική εσωτερική γαλήνη, η οποία εάν δεν οφείλεται σε άλλους (προφανείς) λόγους όπως στη μέθη, σίγουρα σχετίζεται με την έλλειψη ανεγκέφαλων υπερόπτων, που συνήθως χαλούν το κλίμα και τη διάθεση (οι …χούλιγκανς της μουσικής)!
Βέβαια και για την ευρωπαϊκών δεδομένων συνολική οργάνωση αξίζουν πολλά συγχαρητήρια…
THUMBS DOWN : Παροτρύνουμε να τιμάει κανείς τα opening acts πριν τους headlineres, μιας και εκεί κρύβεται η φιλοσοφία ενός οποιουδήποτε μουσικού φεστιβάλ. Η διοργάνωση αυτών, δίνει σε καλλιτέχνες την ευκαιρία να συστηθούν μπροστά σε νέο κοινό. Είναι στατιστικά σίγουρο το ενδεχόμενο ότι θα γνωρίσεις και θα ξεχωρίσεις κάτι καινούριο, μέσα απ΄το «κουβάρι» των μουσικών…
Με λίγα λόγια τα φεστιβάλ ευρωπαϊκού τύπου με τα «μεγάλα ονόματα», είναι εδώ… Εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτά;
