Γωγώ ΝταλλήΡωτήσαμε τους σινεφίλ αναγνώστες μας ποια είναι η αγαπημένη τους ανάμνηση από τα θερινά σινεμά της πόλης.
Καλοκαίρι σημαίνει θερινό σινεμά. Σινεμά με θέα. Μεγάλη οθόνη με φόντο το νυχτερινό ουρανό. Θρονιάζεσαι στην καρέκλα του σκηνοθέτη, βουλιάζεις τα πόδια σου στα χαλίκια και περιμένεις τον ήλιο να πέσει. Βλέπεις τις πιγολαμπίδες να κόβουν βόλτες και να διεκδικούν την προσοχή. Αγγίζεις την μπίρα για να δροσιστείς από τη ζέστη. Παρακαλάς η διπλανή να συνεχίσει να κουνά τη βεντάλια της για να φτάσει ο αέρας σε σένα. Είσαι έξω, αλλά και μέσα. Είναι καλοκαίρι και είσαι μέσα στο σινεμά. Μαγεία.
Ταινία: Αφτερλώβ
Σινεμά: Βοξ
Μια μεγάλη οθόνη περιτριγυρισμένη από πολυκατοικίες, τα βραδινά φώτα της πλατείας Εξαρχείων και τους ήχους της νυχτερινής Αθήνας. Αυτές είναι οι εικόνες που έχω συνδυάσει με την πρώτη μου ανάμνηση θερινής προβολής στην Αθήνα. Οι κάτοικοι της γωνίας Μπενάκη και Αραχώβης που παρακολουθούν ταινίες δωρεάν από τα μπαλκόνια τους. Οι κίτρινες καρέκλες του σινεμά και το φρεσκοψημένο ποπ κορν.
Στο Βοξ παρακολούθησα λοιπόν το καλοκαίρι του 2017 το Άφτερλωβ, μια ταινία που ανυπομονούσα από το προηγούμενο κιόλας Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Για τους χάρντκορ λάτρεις του σινεμά, στους οποίους αναμφισβήτητα συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου, οι θερινοί κινηματογράφοι με τους παρεμβατικούς θορύβους και τα φώτα του αστικού τοπίου μπορεί να υποβαθμίσουν την προβολή.
Αντιθέτως η συνολική εμπειρία του θερινού σινεμά είναι αναμφισβήτητα με τον δικό της τρόπο απολαυστική. Φτάνοντας στο σινεμά με έναν φίλο, βγάλαμε το εισιτήριο μας και ανεβήκαμε στην ταράτσα. Δεν είχε κόσμο εκείνη τη μέρα και καθίσαμε στο κέντρο των θέσεων. Τα λιγοστά κουνούπια δεν μας ενόχλησαν. Δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς το Βοξ δεν έχει τον φυτικό κόσμο άλλων Αθηναϊκών θερινών κινηματογράφων. Η ταινία μπορεί να μην μας κέρδισε, το θερινό αυτό σινεμά και η ατμόσφαιρά του σίγουρα τα κατάφεραν.
Τάσος Μάλλιος
Ταινία: The good, the bad and the ugly
Σινεμά: Ακαδημία Πλάτωνος (10o Open air film festival)
“Έχω πολλές, έντονες εμπειρίες να θυμάμαι σε θερινά σινεμά. Από ολες όσες μου έρχονται στο μυαλό, θα διαλέξω μία, της περσινής χρονιάς, της τόσο δυσάρεστα επώδυνης (και) για τους σινεφίλ εκεί έξω.
Ιούλιος 2020, Πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος, προβολή του Athens Open Air Film Festival, παρέα με την αγαπημένη σινεφίλη Γωγώ (ναι, για ‘σένα μιλώ μαντάμ γράφουσα!). Ταινία: “The Good, the Bad and the Ugly”, του Sergio Leone με τη θρυλική μουσική του maestro Ennio Morricone να αντηχεί στο πάρκο καθώς έπεφτε ο ήλιος. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, στο πιο αγαπημένο μου κινηματογραφικό genre, καθώς #girls_love_westerns_too, που επιτέλους είχα την ευκαιρία να δω σε μεγάλη οθόνη. Με θυμάμαι να δακρύζω στους τίτλους αρχής και στο “Il Triello”, στο αλώνι, λίγο πριν τους τίτλους τέλους. Και φαντάσου, αυτό ενώ η από πίσω μας οικογένεια μασούλαγε χαρωπά (με ήχο) πιτόγυρα με κέτσαπ, μουστάρδα, τζατζίκι, όλα μαζί φουλ έξτρα. ”
Μυρτώ Γ.
Ταινία: Le Samurai
Σινεμά: Ριβιέρα
Το θερινό σινεμά ήταν συνήθως οικογενειακή υπόθεση. Σινέ Άλσος στη Νέα Φιλαδέλφεια, η «Αθηναία» στον «εξωτικό» Ωρωπό και άλλες τινές σινε-αυλές συνδεδεμένες με ξεγνοιασιά και αρώματα νυχτολούλουδου. Ήρθε ο καιρός που έγινε απόλαυση ντουέτου και της αδηφάγας μου ματιάς με αγάπη για τη φωτογραφία. Το νέο σκηνικό, η Ριβιέρα στα Εξάρχεια. Ήταν τα κάδρα και οι συνθέσεις του Hendri Decae στο λιτό νέο-νουάρ “Le Samurai”, υπό την σκηνοθεσία του Jean-Pierre Melville, που σήμαναν την αρχή μιας νέας σινεφιλικής εποχής για εμένα. Εμείς βέβαια ως πιο έξυπνοι cine-έμποροι αλλάξαμε τον τίτλο στο πιο πιασάρικο «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» γιατί Αλέν Ντελόν είναι αυτός, τί να μας πει το σενάριο; Ο χτύπος ενός ρολογιού, ένα κλουβί, δυο παράθυρα κι ο καπνός ενός τσιγάρου που ποτέ δεν πήγε πολύ ψηλά, συνδέοντας νοερά πρωταγωνιστή και έγκλειστο πτηνό. Κι έπειτα ένα κουδούνισμα, που σήμανε την αρχή του κυνηγιού για την επόμενο καλοκαιρινό σινεμά που να παίζει παλιές ταινίες.
Αλέξανδρος Β.
Ταινία: Soul
Σινεμά: Cine Αλεξάνδρα
Πριν από λίγες μέρες άνοιξαν για πρώτη φορά μετά από 7 μήνες τα σινεμά. Πρώτη μέρα, λοιπόν, πηγαίνω να δω το Soul της Pixar. Πιάνω την καθιερωμένη μου θέση σε σχεδόν κάθε μου κινηματογραφική εξόρμηση (δεύτερη σειρά στο δεξί διάζωμα) και μετά βίας συγκρατώ τον ενθουσιασμό μου. Χαμηλώνουν τα φώτα και αρχίζει για ακόμη μια φορά η μυστική αυτή κοινωνία που για συντομία αποκαλούμε σινεμά. Ξεχάσαμε όλοι μέσα σε λίγα λεπτά τι σημαίνει streaming και downloading, διότι η μεγάλη οθόνη μας αγκάλιασε και μας αγαλλίασε. Γελάσαμε πιο τρανταχτά, κλάψαμε πιο δυνατά, καθίσαμε και είδαμε όλους τους τίτλους τέλους και φύγαμε απρόθυμα, σαν να περιμέναμε να έχει κι άλλο, κι άλλο ταξίδι. Η ταινία που επέλεξα τυχαία να δω ήταν ένας διόλου τυχαίος παραλληλισμός: όπως ο τζαζίστας παλεύει να επιστρέψει την ψυχή του στο σώμα του, έτσι κι οι θεατές των θερινών σινεμά μπορούν πλέον να ξαναβρούν την ψυχή τους, στο σκοτάδι, με εκατό ξένους να κοιτούν στο ίδιο σημείο και να μοιράζονται τη μαγεία.
Δημοσθένης Κλεινός
Ταινία: Misdommar
Σινεμά: Ριβιέρα
Καλοκαίρι 2019. Το «Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι» ανακοινώνει το «Midsommar» ως πανελλήνια πρεμιέρα του. Το τρέιλερ δε βγάζει κανένα νόημα, αλλά κάπως νιώθω ότι αυτή η ταινία είναι για μένα. Το φλερτ του καλοκαιριού που νόμιζα θα πηγαίναμε μαζί έριξε άκυρο και κάπως έτσι πήγα για πρώτη φορά μόνη μου σινεμά.
Στην αρχή ένιωθα περίεργο το βάρος της κοινωνικής νόρμας που απαιτεί να μην τρως μόνη σου, να μη βγαίνεις μια βόλτα μόνη σου, να μην πηγαίνεις σινεμά μόνη σου. Περπατώντας μέχρι τη Riviera όμως, άφηνα αυτή τη σκέψη όλο και πιο πίσω. Τιρκουάζ καθίσματα ασφυκτικά γεμάτα, ζέστη και υγρασία, coolvibes. Και η εμπειρία που λέγεται «Midsommar» ξεκίνησε. Τρεις ώρες που δεν κατάλαβα πώς πέρασαν, τρεις ώρες που ταυτίστηκα με τη Florence, τρεις ώρες που οδηγούσαν στην απόλυτη απελευθέρωση. Και για εκείνη και για εμένα. Έχει κάτι ενδυναμωτικό και απελευθερωτικό το να κάνεις μόνη σου πράγματα, να μην εξαρτάσαι από άλλους και να μη χάνεις αυτά που θες. Και το σινεμά είναι ένα από αυτά τα πράγματα που η εμπειρία είναι τελείως διαφορετική όταν τη ζεις μόνη. Πιο εσωτερική, πιο δική σου, πιο εσύ.
Σ.
Ταινία: Josep
Σινεμά: Εκράν
Η τελευταία φορά που πήγα στο σινεμά είναι και αυτή που θυμάμαι πιο έντονα αυτό το διάστημα. Ίσως η ίδια η ταινία, ίσως το γεγονός ότι ήταν η τελευταία ταινία που έχω δει και έχει περάσει αρκετό διάστημα, ίσως και η εικόνα από το trip to the moon του Μelies, με τον πύραυλο να προσγειώνεται στο φεγγάρι, έξω από το θερινό σινεμά Εκράν στα Εξάρχεια να έδωσε και εκείνη τη νότα της.
Η ταινία Josep έδειξε με έναν δυναμικό αλλά και διαφορετικό τρόπο τις κακουχίες που πέρασαν οι Ισπανοί πρόσφυγες στην Γαλλία μετά τον Ισπανικό εμφύλιο. Με έκανε να νιώσω μια θλίψη για ό,τι διαδραματίζεται χωρίς όμως να με βαρύνει. Το ότι η ταινία ήταν animated καθώς και ότι περιστρέφεται γύρω από μια ιστορία μιας απρόσμενης φιλίας μου άφησε ένα πολύ γλυκό συναίσθημα. Φυσικά η αγαπημένη αίσθηση που μου δίνουν τα θερινά σινεμά καθώς και η καλή παρέα που είχα ήταν ένα bonus. Αυτή την αίσθηση ανυπομονώ να έχω ξανά σύντομα μιας και επιτέλους μας δίνεται μετά από καιρό αυτή η δυνατότητα.
Φανή Στυλιαρά
Ταινία: Wisdom tooth
Σινεμά: Λαϊς
Θα βλέπαμε με έναν φίλο μια κορεατική ταινία, το wisdom tooth. Επιλέξαμε την ταράτσα της Ταινιοθήκης στον Κεραμεικό. Όμορφος χώρος με φυτά περιμετρικά, χαλίκια και τραπεζάκια ανάμεσα στις καρέκλες. Ήταν Σεπτέμβρης και η προβολή 10 το βράδυ οπότε η ψύχρα και η αίσθηση της υγρασίας από τα φυτά ήταν ιδιαίτερα έντονη, πράγμα που ταίριαξε με την ταινία η οποία είχε κατά βάση χιονισμένα τοπία.
Θυμάμαι να τυλίγομαι με μια εσάρπα και ο φίλος μου να ξεροκαταπίνει και να βήχει αραιά και που. Δεν μπορούσα μάλλον να συγκεντρωθώ εύκολα στην ταινία και αν ξέφευγε λιγοστό βλέμμα μου από την οθόνη, έχανα τους υπότιτλους και δεν καταλάβαινα ακριβώς τι είχε συμβεί. Ήμασταν ακόμα εν μέσω πανδημίας και η εστίαση έκλεινε στις 12:30. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ακούγαμε την μουσική από τα κοντινά μπαρ, συγκεκριμένα μας συνεπήραν για λίγο η πρωτοψάλτη και οι 7 νάνοι του Μικρούτσικου. Ωραία εμπειρία, ενδιαφέρουσα ταινία και τα δύο συζητήθηκαν στον γυρισμό.
Ε.Β.