Ηλέκτρα ΚατσίκηΤι σημαίνει για σένα ο φεμινισμός; Αυτό ακριβώς το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει η Ghimamanda Ngozi Asichie στο βιβλίο της «Ας είμαστε όλοι φεμινιστές», το οποίο εκδόθηκε το 2017 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο στα ελληνικά.
Η συγγραφέας σε αυτό το δοκίμιο , το οποίο βασίζεται στην ομότιτλη ομιλία της του TEDx, προσπαθεί μέσα από προσωπικά παραδείγματα, παραδείγματα από τον τόπο της να μας μεταδώσει το πώς εκείνη και το περιβάλλον της βιώνουν το χάσμα των δύο φύλων και πώς αυτό το χάσμα βλάπτει εξίσου και τις γυναίκες και τους άνδρες. Το πιο σημαντικό σε αυτό το δοκίμιο θα έλεγε κανείς είναι το γεγονός του ότι δεν κάνει αναφορές σε κάποια κινήματα του παρελθόντος ή θεωρίες αλλά μέσα από τα δικά της βιώματα προβάλλει την θέση της γυναίκας στο σήμερα και πώς αυτή διαμορφώνεται από τις διάφορες κοινωνικές νόρμες.
Ήταν 14 χρόνων όταν ο φίλος της Οκολόμα την είπε για πρώτη φορά «φεμινίστρια». Εκείνη γυρνώντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ψάξει αυτόν τον ορισμό στο λεξικό. Βέβαια έπειτα από τον ντετερμινιστικό ορισμό του λεξικού η ίδια κατάλαβε ότι: «Ναι, υπάρχει πρόβλημα με το φύλο ως έχει σήμερα και πρέπει να το διορθώσουμε.»
Όταν η πόλη στην οποία ζούσε την κατέκρινε για την θηλυκότητά της , όταν θεωρούνταν κακό που ήθελε και της άρεσε να φοράει τακούνια και κραγιόν ή όταν το «ευχαριστώ» το εισέπρατταν άνδρες και όχι η γυναίκες τότε η συζήτηση περί φεμινισμού θα έπρεπε να έρθει στο προσκήνιο και να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και αν εσύ που διαβάζεις το κείμενο νομίζεις ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Νιγηρία που είναι μίλια μακριά από εμάς , θυμήσου την δεκαετία του 1980 όπου η γυναίκα δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει μόνη της παρά μόνο με την συνοδεία άνδρα ή που δεν μπορούσε να χαρεί για την σεξουαλικότητά της.
Εννοείται, πως πολλά ήταν τα παραδείγματα από τον εργασιακό χώρο στην Αμερική ,όπως επίσης, με τις σχέσεις των δύο φύλων. Οι γυναίκες σήμερα «πρέπει» κατά τα κοινωνικά πρότυπα να είναι αρεστές, να μην θυμώνουν και να προσποιούνται κάτι που η κοινωνία τις προστάζει να είναι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η γυναίκα σήμερα να ζει «βουβά», να μην αισθάνεται αληθινά και να προσποιείται. Προσποιείται ότι της αρέσει το νοικοκυριό ενώ θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα αν έδειχνε ποια πραγματικά είναι.
Σε αντίθεση με τον άνδρα ο οποίος θα πρέπει να έχει σωματική αλκή, να μπορεί να ηγείται, να είναι δημιουργικός, έξυπνος. Αυτό προστάζει η κοινωνία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ικανοποιεί τον ανδρικό πληθυσμό αφού δεν εστιάζει στα «θέλω» του και στις ικανότητές του αλλά σε αυτό που πρέπει να είναι. Όμως, οι άνθρωποι θα ήταν πραγματικά πιο ελεύθεροι εάν εξέφραζαν τον πραγματικό τους εαυτό.
Με το συγκεκριμένο δοκίμιο η συγγραφέας προσπαθεί και νομίζω το καταφέρνει πολύ καλά να αποδώσει έναν σύγχρονο ορισμό στον όρο «φεμινιστής» και να μας τονίσει πως ανάλογα με την νοηματοδότηση των λέξεων οι ορισμοί μπορούν να αλλάξουν χαρακτήρα και τόνο με απώτερο σκοπό την ευαισθητοποίηση του ευρύ κοινού. Φέρνει στο κέντρο του ενδιαφέροντός της το άτομο και μέσα από τις κοινές πρακτικές δίνει μια διεισδυτική οπτική του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα αλλά και άνδρας, απευθύνοντας ένα γενικό αγωνιστικό κάλεσμα με τίτλο «ας είμαστε όλοι φεμινιστές».
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
