Εβίτα ΓοργορίνηΧωρίς spoilers, όλοι οι λόγοι που το Handmaid’s Tale είναι απλά συγκλονιστικό.
Θα είμαι ξεκάθαρη. Δεν είμαι καθόλου ο τύπος που βλέπει ξένες σειρές. Για να καταλάβεις μέχρι στιγμής η αγαπημένη μου ξένη σειρά ήταν το Mr Robot, αν και έχω αφήσει τη δεύτερη σεζόν κάπου στη μέση. Χωρίς να σημαίνει ότι δε με τράβηξε, απλά “κάποια στιγμή” θα το δω, όπως κάνω εξάλλου με τις περισσότερες σειρές που υποτίθεται ξεκινάω.
Το Handmaid’s Tale όμως το είδα όλο σε μια Κυριακή.
Και τώρα να σκεφτείς είναι Δευτέρα και σου γράφω αυτό. Οπότε, το μόνο δεδομένο είναι ότι σου προτείνω να τη δεις και θα σου εξηγήσω γιατί.
Αρχικά, χωρίς spoilers θα αναφέρω συνοπτικά τη πλοκή.
Το Handmaid’s Tale είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε το μακρινό 1985 από τη Μάργκαρετ Άτγουντ. Η συγγραφέας περιγράφει μια κοινωνία όπου ένα άκρως συντηρητικό καθεστώς επιβάλλεται με τη βία.
Η “Δημοκρατία του Γιλεάδ” έχει ως στόχο να επανέλθει η ηθική στην κοινωνία που καταρρέει επειδή άφησε τις γυναίκες να χειραφετηθούν. Η κατάσταση έχει ξεφύγει καθώς ο θεσμός της οικογένειας καταρρέει και η υπογεννητικότητα είναι μείζων πρόβλημα.
Η λύση για τη “Δημοκρατία του Γιλεάδ” που βασίζει τη “φιλοσοφία” της σε εδάφια της Βίβλου είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας με τάγματα aka τάξεις και συγκεκριμένους ρόλους. Η αφηγήτρια μας είναι μέρος των “πορφυρών δούλων” – όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά η handmaid-.
Πρόκειται για τις ελάχιστες γόνιμες γυναίκες που αποσπώνται με τη βία από τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, χάνουν κάθε δικαίωμα μέχρι και το όνομα τους και μεταφέρονται στις οικογένειες των “Διοικητών”. Εκεί μέσω της “Τελετής” γεννούν τα παιδιά των στείρων γυναικών που αποτελούν πλέον ιδιοκτησία τους.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για την πλοκή της εξαίρετης σειράς αλλά δεν θα το κάνω. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως το Handmaid’s Tale δεν είναι ένα απλά ένα φεμινιστικό hunger games όπως έχει χαρακτηριστεί.
Είναι συγκλονιστικό πόσο μακριά αλλά και πόσο κοντά είναι στη σημερινή κοινωνία όλα αυτά που περιγράφει η Άτγουντ. Όλος αυτός ο συντηρητισμός που “ανεβαίνει” θεσμικά αλλά και πρακτικά δίπλα μας τα τελευταία χρόνια σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο πραγματική μπορεί να γίνει η “Δημοκρατία του Γιλεάδ”.
“Fun” fact: Η Άτγουντ έχει δηλώσει πως ότι γράφει στο βιβλίο της έχει γίνει κάπου, κάποτε σε κάποια κοινωνία στον κόσμο μας.
Σε ένα από τα επεισόδια, η Τζουν περιγράφει πώς σταδιακά ανέβηκε το συντηρητικό καθεστώς στην εξουσία και λέει χαρακτηριστικά “βλέπαμε τη μια ακρότητα μετά την άλλη και δεν αντιδρούσαμε, πιστεύαμε ότι θα τελειώσει. Επέβαλαν στρατιωτικό νόμο δήθεν για την τρομοκρατία αλλά δεν αντιδράσαμε”. Όλα αυτά πόσο γνώριμα σου φαίνονται;
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τις ημέρες που ακολούθησαν την εκλογή του Τραμπ, οι πωλήσεις του βιβλίου σημείωσαν άνοδο της τάξης του 200%, ενώ κατά την μεγάλη Πορεία των Γυναικών (Women’s March) στην Ουάσιγκτον τον Ιανουάριο παρατηρήθηκαν πλακάτ που αναγνωρίζοντας τις ανατριχιαστικά «ρεαλιστικές» διαστάσεις που έχει λάβει πλέον η επιστημονική φαντασία του βιβλίου, έγραφαν «Κάντε ξανά μυθοπλασία την Μάργκαρετ Άτγουντ» (“Make Margaret Atwood Fiction Again”).
Εκείνες τις μέρες, και αφού είχε μαθευτεί ότι το βιβλίο γυριζόταν σε τηλεοπτική σειρά υψηλού κύρους, κυκλοφόρησε και το αστείο που έλεγε ότι «μέχρι να τελειώσουν τα γυρίσματα, θα είναι ντοκιμαντέρ για όσα συμβαίνουν στ’ αλήθεια».
Η ωμότητα του Handmaid’s Tale είναι σίγουρο ότι θα σε καθηλώσει.
Η συγκλονιστική Ελίζαμπεθ Μος που ευτυχώς δεν έμεινε η Τζέιν από το Mad Men θα σου δημιουργήσει κόμπο στο στομάχι απλά και μόνο με ένα βλέμμα της και το σενάριο ελπίζω να σε βάλει σε σκέψεις.
Εγώ σου το προτείνω και αν αντέχεις μην κάνεις τον παραλληλισμό.