Αναγνώστης“Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις”, “Οι σκέψεις μας γίνονται πραγματικότητα” ,”Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά”.
Γράφει η αναγνώστριά μας Δήμητρα Β.
Στείλε μας και εσύ το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα ή και μετά…την καραντίνα!
Παρόμοιες φράσεις έχουν ειπωθεί και γραφτεί κατά καιρούς, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που τις ασπάζονται με ζήλο. Εγώ πάλι δεν τις πίστεψα ποτέ μου. Ήρθε όμως η σκληρή πραγματικότητα να με προβληματίσει και να με ρίξει κατευθείαν στην παγίδα των φιλοσοφικών ρητών: ο ιός COVID-19. Όλες αυτές τις ημέρες γυροφέρνει το μυαλό μου η εξής φράση: Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να σου συμβεί.
Ως γνήσια drama queen, συνήθιζα να γκρινιάζω για το πόσο κουρασμένη είμαι από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, από τη δουλειά μου, τις διάφορες υποχρεώσεις, ακόμα κι από τους ίδιους τους ανθρώπους. Συχνά μάλιστα φαντασιωνόμουν να μένω σπίτι, αραχτή στον καναπέ και να μην κάνω τίποτα. Να κοιμάμαι, να τρώω, να βλέπω καμιά σειρά και τούμπαλιν. Και να που αυτή η ώρα έφτασε. Και να που δε μου αρέσει καθόλου. Και να που θέλω απεγνωσμένα να επιστρέψω στην προ-καραντίνας ρουτίνα μου. Λες κι αυτή η εποχή δε μου ταιριάζει. Μου ταιριάζει;
Οι μέρες εναλλάσσονται η μία μετά την άλλη τοσο διαφορετικά, τόσο διπολικά. Άλλες είναι ανιαρές και κυλούν βασανιστικά κι άλλες περνούν γρήγορα χάνοντας ακόμη και το όνομά τους. Είτε είναι Δευτέρα, είτε είναι Σάββατο τι σημασία έχει στο κάτω κάτω; Υπάρχουν οι αισιόδοξες ημέρες. Είναι αυτές που τις ξεκινάς με ένα χαμόγελο στο στόμα και αποφασίζεις να κάνεις όλα όσα δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις τον προηγούμενο καιρό λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου.
Πειραματίζεσαι στην κουζίνα με ευφάνταστες συνταγές, διαβάζεις το βιβλίο που σου έκαναν δώρο τα Χριστούγεννα, βλέπεις την ταινία που γι’ αυτήν παραμιλάει όλος ο κόσμος, τακτοποιείς εκείνο το συρτάρι που είχε καταντήσει αποθήκη, κάνεις γυμναστική γιατί ό,τι και να γίνει εσύ ξέρεις ότι το καλοκαίρι είναι προ των πυλών και τα περιττά κιλά δεν συγχωρούνται. Και κυρίως μαθαίνεις ευχάριστα νέα, όπως το ότι ο πλανήτης ανακουφίζεται και παίρνει επιτέλους ανάσα.
Τι γίνεται όμως με τις υπόλοιπες ημέρες; Τις καταθλιπτικές; Αυτές που δε θες να σηκωθείς από το κρεβάτι αλλά να παραμείνεις στην εμβρυϊκή στάση που σου προσφέρει την ασφάλεια που τόσο λαχταράς; Αυτές που σε πνίγουν και θες να κλάψεις, να ουρλιάξεις; Αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: <<Και τώρα τι;>>. Αυτές λοιπόν οι μέρες είναι αφιερωμένες στην σκέψη. Στην ανησυχία του αύριο, στην ανησυχία της ίδιας σου της ύπαρξης.
<<Μετά απ’ όλο αυτό, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πήραμε το μάθημά μας.>>, ακούω συχνά να λένε. Αν το πιστεύουν πραγματικά είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί εγώ όσο και να θέλω να το πιστέψω δεν μπορώ. Την επόμενη μέρα όλα θα έχουν ξεχαστεί, όλα θα φαντάζουν ένα κακό όνειρο. Όχι δεν είμαι απαισιόδοξη, είμαι ρεαλίστρια. Ή τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου. Γιατί όσο και να θέλω να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο η πραγματικότητα με προσγειώνει και με απογοητεύει.
Πώς οι άνθρωποι θα γίνουν αλληλέγγυοι όταν συρρέουν σαν αρπακτικά στα σούπερ μάρκετ και πιάνονται στα χέρια για ένα μπουκαλάκι αντισηπτικού; Όταν αδειάζουν τα ράφια χωρίς να σκέφτονται ότι κι ο διπλανός τους είναι κι αυτός άνθρωπος και έχει τις ίδιες ανάγκες; Όταν οι κατηγορίες πέφτουν βροχή και ξαφνικά οι Κινέζοι γίνονται η αιτία όλων των δεινών και η στοχοποίηση θριαμβεύει; Όταν σου λένε να μείνεις σπίτι γιατί η υγεία των ανθρώπων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες βασίζεται πάνω σου κι εσύ το μόνο που κάνεις είναι να βρίσκεσαι σε άρνηση και να παρομοιάζεις την κατάσταση με τη χούντα;
Βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια ότι ο ιός δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν υπολογίζει χρώμα, φύλο, εθνικότητα, οικονομική κατάσταση…Είμαστε όλοι ευάλωτοι και ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε ο καθένας τον μπαμπούλα που κρύβεται κάτω από το δικό του κρεβάτι. Εσύ που ζεις μόνος σου και δεν αντέχεις την παρέα του εαυτού σου, που η μοναξιά σε κατακλύζει. Εσύ που έχεις εγκλωβιστεί σε μια οικογένεια που σε καταπιέζει και σε αποθαρρύνει.
Εσύ που παραμένεις σε έναν καταδικασμένο γάμο ή σε μία σχέση που δεν βγάζει πουθενά. Εσύ που ξέμεινες με τα παιδιά στο σπίτι και δεν τα αντέχεις άλλο γιατί στην πραγματικότητα ακολούθησες τις επιταγές της κοινωνίας και τις επιθυμίες άλλων. Εσύ που συνέχεια αναβάλλεις να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, που δεν προσπαθείς ούτε στο ελάχιστο να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου χάριν μιας ψευδαίσθησης ότι έχεις χρόνο ακόμη γι’ αυτά.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά, όπως σε όλα τα νομίσματα, η πιο θετική. Συνειδητοποιείς ποιοι είναι πραγματικά δίπλα σου και σε νοιάζονται, σε ποιους λείπεις και σε ποιους περνάς παντελώς αδιάφορος. Διαπιστώνεις ότι αυτό που έχει ουσία και σε κάνει ευτυχισμένο είναι οι στιγμές: ένας καφές με φίλους, μια ταινία στο σινεμά, ένα ταξίδι με τον αγαπημένο σου, μια επιτυχημένη μέρα στη δουλειά. Θέτεις προτεραιότητες, αναθεωρείς, προσπαθείς να μη συμβιβάζεσαι πλέον. Δημιουργείς, φτιάχνεις κάτι από την αρχή, δοκιμάζεις καινούρια μονοπάτια, μαθαίνεις κάτι που αγνοούσες μέχρι χτες. Κι αν αυτό δεν είναι ήδη πρόοδος, τότε τι είναι;
Είναι μια καλή στιγμή, λοιπόν, να αναμετρηθείς με το παρελθόν που σε στοιχειώνει, να επιβιώσεις σε ένα παρόν που το απαιτεί αλλά πάνω απ’ όλα να προσπαθήσεις να αλλάξεις προς το καλύτερο για το μέλλον που σε περιμένει. Ή πολύ απλά μπορείς να μην κάνεις τίποτα απ’ όλα αυτά και να επικεντρωθείς στην ανάλυση όλων των θεωριών συνομωσίας που μόλις διάβασες.
Δεν ξέρω πώς και πότε θα τελειώσει όλο αυτό, δεν ξέρω τι επιπτώσεις θα έχει στις ζωές μας, όμως σίγουρα δε θα είναι μια ιστορία που θα λέμε στα παιδιά μας και θα γελάμε.