ΑναγνώστηςΗ μέρα έχει δύσει. Ώρες τώρα. Πλησιάζει η ανατολή. Κι εγώ στο σαλόνι μόνη μου. Η υπόλοιπη οικογένεια κοιμάται. Ευκαιρία να τα πω με τον εαυτό μου.
Γράφει η αναγνώστριά μας Αθανασούδα
Στείλε μας και εσύ το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα ή και μετά…την καραντίνα!
Ανέβαλλα όλη μέρα αυτήν την συνάντηση. Ας την αναβάλω λίγο ακόμα. Μια στάση στο ψυγείο, μια ματιά στην τηλεόραση. Όχι πάλι αποφυγή! Ψάχνω τον καθρέφτη. Ναι, αρχίζουν να πετούν οι φλέβες στο μέτωπο. Ναι, αρχίζω να κλαίω. Τα δάκρυα κυλούν. Κι αυτά τα ποταμάκια που δημιουργούνται πάνω στο πρόσωπο και τον λαιμό μου ξεδιψούν την ταραγμένη μου ψυχή, το στρεσαρισμένο μου μυαλό.
Κοιτάζω λίγο ακόμα το είδωλό μου. Είμαι όμορφη. Τι κι αν κλαίω και τσαλακώνεται η βιτρίνα μου; Είμαι όμορφη. Όπως, όταν γελάω εγκάρδια. Γιατί είμαι εγώ. Είναι η καρδιά μου ανεβασμένη στα μάτια και τις εκφράσεις μου. Το μέσα μου -ό ,τι έχω, ό,τι είμαι, όλα μου τα συναισθήματα, όλες μου οι σκέψεις- έξω στην επιφάνεια. Με τον πιο γνήσιο και αβίαστο τρόπο.
Απομακρύνομαι. Όχι από μένα. Τώρα είναι η στιγμή μας, εαυτέ. Τώρα είμαστε σε πραγματική επαφή. Αφήνω τον καθρέφτη και κάθομαι στον καναπέ. Τα γόνατα κοντά στον κορμό. Ό, τι πλησιέστερο σε εμβρυική στάση. Οι παλάμες μου αγκαλιάζουν πότε το μέτωπο πότε τα μηνίγγια. Λυγμοί. Διάφανα υγρά από μάτια και μύτη. Πίεση που λύνεται σιγά – σιγά.
Ναι, τρέμω την μοναξιά. Πάντα την φοβόμουν. Μην κοιτάς που μ’ έχω εκπαιδεύσει να την αντέχω… Κι ο χρόνος; Μεγαλώνω… Όχι, μην πέφτεις σ’ αυτήν την παγίδα! Τον χρόνο τον νικάμε, όταν δεν τον σκεφτόμαστε! Και εκείνο το αγαπημένο πρόσωπο -το νεαρό σε ηλικία- που έφυγε απ’ την ζωή σαν πέρσι; Μου λείπει! Κι αν εγώ που έμεινα πίσω, δεν είμαι άξια να τιμήσω την ζωή, να τιμήσω εκείνον;
Και πόσο με ταράζει να μην ανήκω σε ομάδα… Με τις διαπροσωπικές μου σχέσεις -είτε φιλικές είτε ερωτικές- δεν έχω βγάλει άκρη. Όχι, εκείνην που χρειάζεται το παιδί μέσα μου για να ισορροπήσει κι άλλο. Φοβάμαι την δέσμευση. Δεν είμαι αρκετή. Για την στενότερη και ουσιαστικότερη επαφή δεν είμαι αρκετή. Έτσι νιώθω. Πάντα ξεκινάω με ενθουσιασμό την επικοινωνία, τις σχέσεις. Και φορές – φορές χάνομαι. Παίρνω απόσταση. Κουράζει αυτό. Εμένα, τους άλλους… Ναι, είμαι μοναχική. Ναι, έχω συνηθίσει -και μου αρέσει να πω την αλήθεια- να βιώνω μόνη μου τις δυσκολίες μου, να τις λύνω με τον δικό μου τρόπο και στον δικό μου χρόνο. Να τις μοιράζομαι με τους υπολοίπους, όταν είμαι έτοιμη. Κάπου μπερδεύω την μοναξιά με την μοναχικότητα… Και γιατί έχουμε αποξενωθεί έτσι οι άνθρωποι; Και πού είναι το στοιχείο του Νότου εντός μου;
Μοίρασμα συναισθημάτων –ευχάριστων και επίπονων, σύνδεση ψυχών, ένωση με τον συμπολίτη, ένωση με τον όμοιο… Κρυφτούλι, ε; Προτιμότερη η εσωστρέφεια; Συγγνώμη σε όσους δεν ήμουν ζεστή αγκαλιά. Το βαθύτερο συναισθηματικό δέσιμο ένα Έβερεστ να κατακτήσω. Θα το μπορέσω άραγε; Ή σωστότερα: θα θελήσω να το μπορέσω; Και το Μετά; Βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας. Αν με πανικοβάλλει, θλίβει, τρομάζει κάτι, είναι το Αύριο. Θα κάνει ο καθένας την ενδοσκόπησή του; Θα ασκήσουμε αυτοκριτική; Θα επαναστατήσουμε (δεν έχω ιδέα πώς), ώστε να διεκδικήσουμε το παρόν μας, την ζωή μας; Θα υψώσουμε ανάστημα σε όλους αυτούς που μας κοροϊδεύουν; Σε όλους αυτούς που επιλέξαμε να μας εξουσιάζουν;
Το κλάμα με ηρεμεί. Είναι χρειαζούμενο ξέσπασμα. Βαθιές ανάσες. Είμαι καλά! Νους, καρδιά και σώμα είχαν αγαστή συνεργασία σήμερα. Αισθάνομαι. Είμαι ζωντανή. Έχω το παρόν μου. Έχω τον εαυτό μου.
Βασίλεψε ο ήλιος ώρες τώρα. Όχι, όμως και οι στόχοι μου! Το πιο βαθύ σκοτάδι συντροφιά μου. Πλησιάζει η αυγή! Ας την χαρώ! Ας την χαρούμε!