Μαριλίτσα Κωνσταντοπούλου«Όνειρα που περιμένουν στο μπαούλο τους να πραγματοποιηθούν ή όνειρα που σε βοήθησαν να πετύχεις μεγαλύτερα όνειρα», Κρίστελ Καπερώνη
Η Κρίστελ Καπερώνη πρωταγωνιστεί στην «Αρρώστια της Νιότης», μια παράσταση επίκαιρη, που αναβιώνει για να προβληματίσει και να συζητηθεί.
Τοποθετημένο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων το έργο του Φ. Μπρούκνερ μιλά για «μια νεολαία ικανή για όλα» και η Κρίστελ Καπερώνη, ως Ντεζιρέ, αποτελεί το παράδειγμα της καταστροφικής παντοδυναμίας.
Συναντήσαμε την Κρίστελ Καπερώνη για να μας μιλήσει για το ρόλο της, το διαχρονικό χαρακτήρα του έργου και τη σύνδεσή του με το τώρα και φυσικά, για τη δική της τοποθέτηση για τα πράγματα ως σύγχρονη νέα που παίρνει τη ζωή στα χέρια της.
Κρίστελ, αυτόν τον καιρό σε βλέπουμε, μεταξύ άλλων, στην «Αρρώστια της Νιότης» του Φ. Μπρούκνερ. Τι ήταν αυτό που σου κέντρισε το ενδιαφέρον;
Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο ήταν πως καταδείχνει την ευκολία, με την οποία ο άνθρωπος καταλήγει έρμαιο των καταστάσεων, ειδικά σ’ ένα πλαίσιο σαθρού αστικισμού, όπως εκείνο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κι όντας ευάλωτος απέναντι στις χειριστικές διαθέσεις των συναναστρεφομένων χαρακτήρων.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός πως τα πιο άγρια ανελεύθερα ένστικτα των ανθρώπων είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν πως ακόμα και στην στεριά, το μικρό ψάρι τρώγεται από το μεγάλο.
Μίλα μας για το χαρακτήρα που υποδύεσαι στην
«Αρρώστια της Νιότης».
Υποδύομαι την Ντεζιρέ, ένα πλάσμα που θεωρητικά τα έχει όλα: είναι έξυπνη, αστή και γοητευτική. Είναι πολύ εύκολο να κατακτήσει ό τι θέλει, αλλά η ματαιότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα, την έχει φυλακίσει σε μια ψυχική απομόνωση· αναζητά απεγνωσμένα την πραγματική ευτυχία.
Υπάρχει διέξοδος για την Ντεζιρέ ή νομοτελειακά θα οδηγηθεί στην απελπισία;
Υποφέρει από την ματαιοδοξία της· είναι ένας άνθρωπος που νοσεί ψυχικά. Σε ένα περιβάλλον που είναι ασταθές, γιατί τα απομεινάρια του Μεγάλου Πολέμου είναι ακόμα νωπά και διαφαίνονται, όχι τόσο στην υλική τους υπόσταση όσο στην διαμόρφωση των χαρακτήρων, προφανώς η απελπισία κι η καταστροφή είναι ο κοντινότερος δρόμος.
Τι ρόλο παίζει το εξωτερικό περιβάλλον σε αυτή την καταστροφή; Μια σύγχρονη Ντεζιρέ θα είχε απαραίτητα την ίδια κατάληξη;
Σε έναν κόσμο που δεν έχει αποβάλει την επίπλαστη καθημερινότητα στις σύχρονες κοινωνίες, ασφαλώς υπάρχουν σημερινές Ντεζιρέ. Δεν μπορούμε να πούμε πως θα έχουν την ίδια κατάληξη, αξίζει όμως να εστιάσουμε στην έλλειψη ικανότητας αυτοπροσδιορισμού και τότε είναι που οι κίνδυνοι ελλοχεύουν.
Στο τώρα, όμως, υπάρχει και η γνώση του παρελθόντος. Με την ίδια ευκολία θα οδηγούμασταν σε καταστροφικές τακτικές πιστεύεις;
Μα ήδη βιώνουμε την ακρότητα, τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία. Ήδη διάγουμε μια άγρια εποχή, ακόμη κι αν θεωρητικά δεν βρισκόμαστε σε άμεση εμπόλεμη κατάσταση. Συναντάμε το φασισμό σήμερα, όταν βλέπουμε παιδιά με άλλο χρώμα ή με διαφορετική σεξουαλική επιθυμία να πεθαίνουν.
Μπορεί να μην επαναλαμβάνεται αυτούσιο, αλλά είναι ένα είδος πολέμου αυτό που βιώνουμε. Είναι σοκαριστικό το πόσο εύκολα αφαιρείται μια ανθρώπινη ζωή.
Ποια είναι τα αίτια του προβλήματος στο σήμερα;
Ενώ υπάρχει κυτταρική μνήμη οι άνθρωποι έχουν την τάση να ξεχνούν. Σκέψου το Μάτι το καλοκαίρι, την Παναγία των Παρισίων τώρα, τις δολοφονίες καθημερινά σ’ αυτήν τον πόλη, τη χώρα, τον κόσμο.
Το να μην δίνουμε τη σημασία που πρέπει και να ξεχνούμε είναι στην καλύτερη περίπτωση μια κοντόφθαλμη θεώρηση των πραγμάτων και στην χειρότερη μια εσκεμμένη αποποίηση ευθύνης.
Αν είχαμε μνήμη θα είχαμε και γνώση, οπότε θα ήμασταν αρκετά πιο έξυπνοι για να μην αφήνουμε ακραίες ιδεολογίες να επιβάλλονται με το έτσι θέλω.
Το αντίδοτο στις ακραίες ιδεολογίες;
Η συσπείρωση, η αλληλεγγύη κι η συνειδητότητα. Να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτό που ζούμε και να συσπειρωθούμε. Οι ακραίες ιδεολογίες διατηρούνται επειδή μέρος του κόσμου το επιτρέπει.
Δώσε μας ένα μήνυμα ελπίδας…
Να πιστεύεις στον εαυτό σου και στους άλλους, να ελπίζεις και να είσαι δυνατός για να συνεχίσεις. Θα έρθουν καιροί που οι άνθρωποι θα αλλάξουμε.
Ατομικότητα ή αλληλεγγύη;
Αλληλεγγύη, ασφαλώς.
Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε σχέση με την κοινωνία;
Κάθε άνθρωπος, που του επιτρέπεται να μιλάει δημόσια, έχει την επιλογή να εκφραστεί. Από τη στιγμή που δίνεται το βήμα μέσω της δουλειάς πρέπει να εμπνεύσεις, όχι να κουνήσεις το δάχτυλο. Αν η τέχνη μπορεί να επηρεάσει έστω κι έναν άνθρωπο έχει συμβάλει στο να αλλάξει κάτι. Έστω κάτι μικρό.
Ποιες είναι οι προσωπικές σου φιλοδοξίες;
Δεν είμαι καθόλου φιλόδοξη. Η δική μου ελπίδα είναι να είμαι κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάω -και πιο κοντά να μη γίνεται- και επαγγελματικά να είμαι περήφανη για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι.
Σύγκριση του παρελθοντικού με τον παροντικό εαυτό σου.
Κοιμήθηκα και ξύπνησα Μαρίνα Κουντουράτου. Η τωρινή Κρίστελ είναι περήφανη για την έφηβη Κρίστελ κι αντίστροφα. Παρ΄όλο που η ενήλικη Κρίστελ δεν της έκανε το χατίρι να γίνει αυτό που ήθελε, την αφήνει συγκινημένη.
Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο ή είμαστε φτερό στον άνεμο;
Όλα για κάποιο λόγο. Κυρίως τα δυσάρεστα. Δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστέψω στη τυχαιότητα των πραγμάτων. Φυσικά, δεν εννοώ ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που έχει προσχεδιάσει όλη σου τη ζωή, αλλά σίγουρα, ό, τι συμβαίνει στη ζωή μας, γίνεται για να μας οδηγήσει κάπου αλλού.
Να εξελιχθείς, να αποδεχθείς τα ελαττώματά σου, να αποδεχθείς ότι δεν είσαι μόνο για τα εύκολα, να αρχίσεις να σε ακούς περισσότερο και να γίνεις ευτυχισμένος.
«Τα άπιαστα όνειρα». Εσύ και τα όνειρά σου.
Δυστυχώς, πολλές φορές τα όνειρα δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική ζωή. Πιστεύω ότι αυτό το κάτι που δεν πέτυχες και σ’ έκανε να πεισμώσεις μπορεί να σε οδηγήσει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Όνειρα που περιμένουν στο μπαούλο τους να πραγματοποιηθούν ή όνειρα που σε βοήθησαν να πετύχεις μεγαλύτερα όνειρα.
Πες μας πού σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο.
Αυτή την περίοδο ετοιμάζομαι για Θεσσαλονίκη με «Τα Τέσσερα Κοριτσάκια», αφού έκλεισαν τον κύκλο τους στην Αθήνα, στις 17 και 18/5 στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη.
Ετοιμάζουμε για δεύτερη χρονιά το «Adapt Festival» με τους Χρήστο Καρασαββίδη, τη Τζωρτζίνα Λιώση και τη Δώρα Παρδάλη στο Tempus Verum-Εν Αθήναις και φυσικά στην «Αρρώστια της Νιότης» έως 8/5 επίσης στο Tempus Verum-Εν Αθήναις.
Ας κλείσουμε με μια φράση από την
«Αρρώστια της Νιότης».
«Η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση είναι ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να αγαπάει τον πόνο και την αρρώστια»
~Novalis