μαρια β. (μαίρη)Εγκλωβισμένοι στην αρένα της επιτυχίας, οι άνθρωποι αποξενώνονται από τον εαυτό τους και από τους γύρω τους. Η απάθεια, η αδιαφορία και η ανωνυμία, οι χαρακτηριστικότερες μορφές του σύγχρονου κόσμου. Εσύ ποια στάση κρατάς απέναντι σ’ αυτά;
2017 μ.Χ., 21ος αιώνας, πολιτισμένη κοινωνία
Εκατομμύρια άνθρωποι περπατούν προς δεκάδες διαφορετικές κατευθύνσεις. Άνθρωποι δίχως πρόσωπο, δίχως συγκεκριμένη μορφή και ταυτότητα. Μία μάζα. Όλοι ίδιοι, όλοι μ ό ν ο ι.
Βιαστικοί, προσπαθούν να γραπώσουν μερικές στιγμές από την αιωνιότητα, μήπως τυχόν αισθανθούν περισσότερο σημαντικοί. Πολεμούν με τον χρόνο, μήπως τυχόν κατορθώσουν να υπερβούν την αφοπλιστική αίσθηση της ανυπαρξίας τους.
Η επιτυχία. Ο απόλυτος σκοπός. Η ζωή τους κινείται αποκλειστικά από την ανάγκη ικανοποίησης αυτής της αξίας. Δεν χωρούν αναβολές, καθυστερήσεις και περιττοί συναισθηματισμοί. Κάθε μέρα, μετρά αντίστροφα…
Η επιδίωξη της οργανωμένης ρουτίνας αποτελεί την ιδανική τους πραγματικότητα. Ο επαναλαμβανόμενος – χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές- ρυθμός τελικά θα οδηγήσει στη διάκριση, την αναγνώριση, …την μοναξιά.
Οι θυσίες πολλές, μα είναι πρόθυμοι να αντέξουν. Ο σκοπός είναι σκοπός και το συμφέρον συμφέρον. Κι η ζ ω ή;
Μία. Μία κι αυτή αφιερωμένη σε εκείνο που θεωρούν σπουδαίο.
Το να παλεύει κανείς για κάτι, το να έχει ένα κίνητρο, έναν υψηλό στόχο για να πορεύεται είναι ζωτικό στοιχείο κάθε υγιούς προσωπικότητας. Σ’ αυτή την πορεία, όμως, δεν θα πρέπει να λησμονεί τους ανθρώπους γύρω του. Επιδιώκοντας την απόκτηση δόξας και τιμών, αλλά και την συσσώρευση υλικών αγαθών, απομακρυνόμαστε ολοένα από την ουσία.
Δημιουργούμε τεχνητούς παραδείσους και μέσα σ’ αυτούς συντηρούμε την θλιβερή μας υπόσταση. Γιατί είναι πράγματι θλιβερή διότι είναι ακοινώνητη, ματαιόδοξη και ανικανοποίητη. Διώχνει οποιαδήποτε επαφή και σύνδεση με τον διπλανό, αποπέμποντάς την σαν εξάρτηση.
Τα μοντέρνα διαμερίσματα δεν διαφέρουν πολύ από τα κελιά των φυλακών. Κρατούν κι αυτά εγκλωβισμένους τους ενοίκους τους. Τους εμποδίζουν από σχέσεις και δεσμεύσεις, με όποιον κι αν θελήσει να λυγίσει τα αόρατα κάγκελα, που υψώνονται προς όλες τις πλευρές.
Και οι άνθρωποι, οι εκσυγχρονισμένοι πολίτες εξακολουθούν να προχωρούν αδιάφορα και να κοιτούν, δίχως να βλέπουν και να μιλούν, δίχως να ακούν και να πράττουν, δίχως να νοιάζονται.
Αυτοί είναι. Αυτοί είμαστε.