Στέλλα ΡάπτηΣυναντήσαμε τη Βιβή Μαρίνου, ταλαντούχα χορεύτρια και δασκάλα χορού και μας μίλησε για την τέχνη του χορού.
Η παγκόσμια ημέρα χορού καθιερώθηκε το 1982, από το διεθνές συμβούλιο χορού της UNESCO. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή και χορογράφου Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Με αφορμή αυτή τη μέρα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε με τη Βιβή Μαρίνου.
Η Βιβή σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το χορό, που τελικά εξελίχθηκε ως η μεγάλη της αγάπη. Ξεκίνησε με κλασικό μπαλέτο και έπειτα ασχολήθηκε με modern jazz, hip hop και σύγχρονο χορό. Εκτός από την εμφανή αγάπη της για το χορό είναι επίσης δασκάλα γιόγκα και pilates.
-Πως ξεκίνησες να χορεύεις;
Ξεκίνησα να χορεύω με παρότρυνση των γονιών μου, οι οποίοι με πήγαν τεσσεράμισι χρόνων στη σχολή χορού. Βέβαια κατά τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων, έκανα στίβο, μπάσκετ, βόλεϊ αλλά αυτό που με κέρδισε τελικά ήταν ο χορός.
-Αν δεν κάνω λάθος έχεις τελειώσει πολυτεχνείο; πως αποφάσισες να αφήσεις το συγκεκριμένο κλάδο και εν τέλει να ασχοληθείς με την τέχνη, η οποία στην Ελλάδα δεν εκτιμάται ιδιαίτερα;
Η ενασχόληση μου με το χορό υπήρξε ανέκαθεν από πολύ μικρή ηλικία. Ασχολούμαι με τον κλασικό και μοντέρνο χορό από τα τεσσεράμισι. Το έκανα μια ζωή παράλληλα με ό,τι κι αν έκανα. Είχα φτάσει από μικρή σ’ ένα καλό επίπεδο. Είχα δώσει εξετάσεις του ISTD.
Είχα τελειώσει με όλα τα διπλώματα και ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να σκεφτώ να σταματήσω με τίποτα.
Ο λόγος που σπούδασα και πολιτικός μηχανικός ήταν, γιατί φοβόμουν τον οικονομικό παράγοντα του χορού. Επιπλέον, τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι εύκολα, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση ν’ ασχοληθώ με κάτι άλλο.
Ο κλάδος του πολιτικού μηχανικού στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν πολύ κερδοφόρος. Κάπως, έτσι και επειδή έκανα και την εκπαίδευση μου στη γιόγκα και διδάσκω γιόγκα και πιλάτες.
“Ήρθε και έδεσε με τέτοιο τρόπο, που μπορώ πραγματικά να κάνω αυτό που αγαπώ σαν επάγγελμα.”
-Με πόσα είδη χορού έχεις ασχοληθεί;
Ξεκίνησα με κλασικό μπαλέτο, modern jazz στο ISTD, όπου ήταν λίγο πιο θεατρικός. Mετά άρχισα hip hop και ασχολήθηκα αρκετά και με τον σύγχρονο χορό.
-Ποιος χορός πιστεύεις ότι σε αντιπροσωπεύει;
Για μένα η βάση του κλασικού χορού είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι από το χορευτή. Η παιδεία, που παίρνει είναι πειθαρχία αναντικατάστατη, όπως και οι βάσεις που δίνει. Ο πιο απελευθερωτικός χορός, που έχω χορέψει βέβαια είναι ο σύγχρονος.
-Έχω ακούσει ότι είναι ένα αρκετά απαιτητικό είδος χορού ως προς τη διδασκαλία. Η δικιά σου δασκάλα πως ήταν;
Πάντα όταν μιλάω με άλλους χορευτές λέμε ότι η δασκάλα χορού σου είναι εκεί μπροστά. Δοκιμάζεις, λοιπόν την κίνηση μια πρώτη φορά και βγαίνει χάλια, δοκιμάζεις μια δεύτερη φορά πάλι χάλια, δοκιμάζεις μια τρίτη και το κάνεις τέλεια και σου λέει δεν το είδα! Γενικά ισχύει αυτή η αντίληψη. Εμένα η πρώτη μου δασκάλα δεν ήταν αυστηρή όσο αναφορά τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, αλλά στο μάθημα είχε αυτό το attitude, που ανέφερα παραπάνω. Γενικά στο χορό υπάρχει μια αυστηρότητα.
-Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η αυστηρότητα;
Η αλήθεια είναι ότι για να γίνεις χορευτής και να μπορείς να αντεπεξέλθεις σ’ όλες αυτές τις απαιτήσεις, που βάζεις στο σώμα σου χρειάζεσαι πειθαρχία. Υπάρχουν σχολεία ολόκληρα, στα οποία οι χορευτές είναι σχεδόν εσώκλειστοι, ωστόσο για να μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα και να φαίνονται αέρινα και χωρίς προσπάθεια στο θεατή δίνουμε μόνιμα μια μάχη με το σώμα μας.
-Χορεύοντας κάποια χρόνια τάνγκο μπορώ να καταλάβω, γιατί σε μαγεύει ο χορός. Όμως, γιατί δεν επιλέγεις ένα είδος χορού και κάνεις και γιόγκα και πιλάτες; Δηλαδή, πως ακριβώς τα συνδυάζεις;
Κοίταξε η γιόγκα ήρθε πολύ αργότερα στη ζωή μου απ’ ότι ο χορός. Αυτό που βρήκα μέσα στη γιόγκα ήταν η εξισορρόπηση του να είσαι πρώτος στο χορό. Δηλαδή στη γιόγκα επειδή η φιλοσοφία είναι εντελώς αντίθετη από την πρωτιά, το μόνο που αναζητάς είναι να είσαι σε απόλυτη ισορροπία με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Πράγμα που για μένα ήταν πολύ θετικό. Μέσα από το χορό, βιώνεις πολύ έντονα τον ανταγωνισμό και την πρωτιά γιατί έτσι είναι. Πάντα κάτι κυνηγάς. Αυτό που υπήρχε σε απόλυτη εξισορρόπηση σε μένα, όταν άρχισα να βιώνω περισσότερο την πρακτική της γιόγκα είναι ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Αρκεί να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Αυτό πραγματικά απελευθέρωσε και τον τρόπο που χορεύω. Νομίζω ότι τα πράγματα σε μένα τουλάχιστον και μεγαλώνοντας και διδάσκοντας, ήρθαν σε καλύτερη ισορροπία και αυτό μπορώ και θέλω να το μοιραστώ και με τους μαθητές μου. Παλιότερα είχα διαφορετική αντίληψη.
Δείτε στην επόμενη σελίδα τη συνέχεια της συνέντευξης!