Στέλλα Ράπτη-Από που αντλείς έμπνευση για τις χορογραφίες σου;
Γενικά η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο επειδή πολλά πράγματα τα κάνουμε σε αλληλεπίδραση με τους μαθητές μου, σίγουρα παίρνω στοιχεία και απ’ αυτούς και το επίπεδο που βρίσκονται. Πέρα από αυτό εμπνέεσαι και από την ψυχολογική κατάσταση, που είσαι. Από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου αλλά και άσχετες στιγμές. Δηλαδή σίγουρα μπορεί να εμπνεύστω από ένα τραγούδι μόνο και να βγει μια χορογραφία.
“Ουσιαστικά εμπνέομαι από τα πάντα. Από ό,τι κινείται γύρω μου και μου κάνει αίσθηση και μπορεί να σωματοποιηθεί.”
-Υπάρχει κάποια χορογραφία που όταν την έκανες σκέφτηκες ότι σε αντικατοπτρίζει πλήρως ή έστω ένα κομμάτι του εαυτού σου;
Υπάρχουν πάρα πολλές χορογραφίες σε διαστήματα χρόνων, που μπορώ να πω ότι αντικατοπτρίζουν τη στιγμή. Αλλά επειδή όλα αλλάζουν και εγώ αλλάζω και τα συναισθήματα μου διαφοροποιούνται με τη πάροδο του χρόνου, δεν μπορώ να πω ότι κάποια χορογραφία σκιαγραφεί έμενα.
Σίγουρα μπορεί να έχει σκιαγραφήσει μια περίοδο της ζωής μου ή μια στιγμή που έζησα να την περιγράψει στιγμιαία. Νομίζω ότι αν δοκίμαζα να κάνω ξανά την ίδια χορογραφία δεν θα έβγαινε, άρα σίγουρα δεν μπορεί να με αντιπροσωπεύει μόνο μια.
-Είναι μέσα στους στόχους σου και στα όνειρα σου να ανοίξεις μια δική σου σχολή χορού;
Ναι, εννοείται το έχω σκεφτεί είμαι, όμως και πολιτικός μηχανικός ξέρω όλες τις παραμέτρους και τεχνικά και διαδικαστικά, αλλά και επί του πρακτέου τι χρειάζεται μια σχολή χορού. Δεν είναι απλό να ανοίξεις μια σχολή χορού. Αναλόγως βέβαια και τι απαιτήσεις έχεις.
Για να ανοίξεις μια σχολή αναγνωρισμένη από το κράτος, που θα ήταν μια σχολή- στην οποία θα πήγαινα και εγώ, γιατί αν άνοιγα θα ήθελα να απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κόσμο- χρειάζονται αρκετές διαδικασίες. Οπότε στην παρούσα φάση δεν θα έμπαινα στην διαδικασία. Με ενδιαφέρει αρκετά η κίνηση και η επαφή του ανθρώπου. Μέσω του σύγχρονου χορού ή partner contact ή του αυτοσχεδιασμού, καταφέρνω να αφουγκράζομαι τον άλλον. Ειδικά στην εποχή μας, όπου οι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερο να επικοινωνούν. Πράγμα που ισχύει και στη γιόγκα.
Θα μου άρεσε πάρα πολύ σ’ένα μελλοντικό στούντιο, που θα άνοιγα εγώ να υπάρχουν βιωματικά εργαστήρια που να περιλαμβάνουν χορός και γιόγκα μαζί.
-Πως τα πας με τους μαθητές σου; Θεωρείς ότι είσαι καλή δασκάλα;
Η αλήθεια είναι ότι έχω μαθητές από 5 μέχρι 85 χρονών. Αυτό που πραγματικά μου αρέσει είναι ότι έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο, ανεξαρτήτως φύλου, παρελθόντος και ιδιότητας. Σίγουρα είναι ένα κομμάτι, που χαίρομαι που υπάρχει στην δουλειά μου. Μπορεί να κάνω 4-5 μαθήματα την ημέρα να δω 50 ανθρώπους και πραγματικά η επικοινωνία με τον καθένα με γεμίζει. Είναι τρομερό να βλέπεις το πως μπορεί να εξελιχθεί ένας άνθρωπος μέσα από το μάθημα, καθώς και τι μπορείς να δώσεις εσύ και αντίστοιχα τι μπορείς να πάρεις.
Η διαδικασία, αυτή με έκανε να αφήσω την προηγούμενη μου δουλειά. Ό,τι και να γίνει ο κόσμος στο χορό έρχεται και θέλει να αισθανθεί κάτι όμορφο και να περάσει καλά. Όσον αφορά το αν είμαι καλή δασκάλα δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος, που να μπορεί να το πει αυτό για τον εαυτό του. Μόνο η έννοια δάσκαλος με αγχώνει.
Αυτό που μ’ άρεσε στην εκπαίδευση μου ως μαθήτρια το βρήκα και με βοήθησε να το μεταδώσω στο μαθητή μου και από εκεί και πέρα βλέπω αν αυτό έχει ανταπόκριση ή όχι. Αν και κάθε μέρα είναι διαφορετικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι η πρόθεση μου είναι για καλό.
Λυδία Ποθουλάκη : Όσοι ασχολούμαστε με τον χορό είμαστε ανώμαλοι
-Τι σημαίνει χορός για σένα;
Το λέω πάρα πολύ συχνά χορός για μένα είναι η ζωτική μου ενέργεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι για μένα που δεν είναι χορός. Νομίζω ότι χορός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρατάς ενεργό το πνεύμα σου και το σώμα σου. Ένας τρόπος έκφρασης και αποφόρτισης όλης της καθημερινότητας. Μπορείς μέσα από το χορό να εκφράσεις όσα βιώνεις και να απελευθερωθείς. Εν τέλει, σίγουρα δρα σαν ψυχοθεραπεία.
-Πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στο σημείο να έχεις τον έλεγχο του σώματος σου και του εαυτού σου μέσα από αυτό που κάνεις;
Δεν σταματά ποτέ αυτή η διεργασία. Δεν είναι κάτι που κατακτάς και αύριο λες έχω τον απόλυτο έλεγχο. Είναι ένα πράγμα, που πάει με τον κύκλο της ζωής κανονικά όπως όλα. Άλλες φορές νιώθεις ότι τα πράγματα πάνε λίγο καλύτερα κι άλλες φορές όχι. Μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, χορογραφία με τη χορογραφία. Δεν υπάρχει κάτι πιο μόνιμο απ’ την αλλαγή. Είναι κάτι που δεν υπάρχει.
-Θα ήθελες να δώσεις κάποια συμβουλή στους νέους χορευτές που ξεκινάνε τώρα;
Δεν ξέρω αν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να συμβουλέψω. Ξέρω ότι ξεκίνησα χορό πολύ μικρή χωρίς να έχω συνείδηση. Απλά με πηγαίναν οι δικοί μου, όπως πήγαιναν όλα τα τα παιδιά. Δεν ήταν μια συνειδητή επιλογή μου. Ήταν μια απόφαση, που είχαν πάρει η δικοί μου για μένα. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κάνοντας αρκετά χρόνια χορό, άρχισε όλο αυτό να μετατρέπεται σε μια τεράστια συνειδητότητα ως προς το τι θέλω να κάνω.
Άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω και δεν υπάρχει κάτι άλλο! Νομίζω ότι πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στον εαυτό τους οι νέοι να περάσουν από αυτή τη διαδικασία. Ξέρω ότι έχουν πολλά στο μυαλό τους, αλλά αν πάρουν τα πάντα σαν ένα χορευτικό ταξίδι, νομίζω ότι τίποτα δεν θα τους βαρύνει όσα κι αν απαιτεί ο χορός από το σώμα τους.
-Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις για την παγκόσμια ήμερα χορού;
Αυτές οι μέρες είναι ένας λόγος για να ενωθούμε παγκοσμίως, όλοι όσοι αγαπάμε το χορό. Θεωρώ ότι είναι ωραίο να δίνονται τέτοιες ευκαιρίες, γιατί πιστεύω ότι αν έχεις ασχοληθεί μ’αυτό ή αν απλά το βλέπεις και σου προκαλεί κάτι, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Με το που ακούς τη λέξη χορός σου έρχονται εικόνες στο μυαλό.
Μακάρι αυτές οι δράσεις να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους να δοκιμάσουν τον εαυτό τους, γιατί πραγματικά δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην αγαπάει το χορό. Απλά υπάρχουν μερικοί που δεν το ξέρουν ακόμα.