Φένια ΤσιαλούκηΗ σινεφίλ πρόταση για τους λάτρεις των αληθινά ρομαντικών ταινιών… “Η αίσθηση του έρωτα”
“Η αίσθηση του έρωτα” (Perfect Sense) είναι μία από τις πιο αυθεντικά ρομαντικές ταινίες που έχω δει. Πρόκειται για την ιστορία δύο ανθρώπων που γνωρίζονται κατά τη διάρκεια της εξάπλωσης μίας αρκετά ενδιαφέρουσας και παράλληλα μυστηριώδους επιδημίας.
Η ιστορία αυτή καθαυτή δεν έχει να πει πολλά από μόνη της: αυτό που της προσδίδει κάτι το ξεχωριστό είναι η τοποθέτηση της σε ένα χωροχρόνο, όπου το ανθρώπινο γένος απειλείται με εξαφάνιση μέσα από μία επιδημία που στερεί στους ανθρώπους τις αισθήσεις τους!
Αυτός ο αποδομητικός χαρακτήρας της επιδημίας και τα στάδια με τα οποία προχωράει είναι πολύ παραστατικά δοσμένα μέσα από το μάτι ενός σκηνοθέτη που έχει να πει πολλά περισσότερα από μία απλή ιστορία αγάπης.
Η επιλογή των Eva Green και Ewan ΜcGregor για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους έχει επιτύχει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Αυτό το παραμύθι επιστημονικής φαντασίας εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στην ιστορία των 2 πρωταγωνιστών οι οποίοι συναντιούνται λίγο πριν το ξέσπασμα της επιδημίας και ο έρωτας τους εξελίσσεται και ανθίζει στις πιο δυσοίωνες για την ανθρωπότητα στιγμές. Eκείνος είναι σεφ και εκείνη επιστήμονας και μαζί βιώνουν την σταδιακή απώλεια των αισθήσεων. Ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της ταινίας δεν είναι η ρομαντική ιστορία αλλά τα γεγονότα που εξελίσσονται στο φόντο και επηρεάζουν την ιστορία.
Η επιδημία έχει έναν ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα και δε δίνεται καμία επαρκής εξήγηση σχετικά με το πως ξεκίνησε και με τους τρόπους που εξαπλώνεται. Οι άνθρωποι αρχικά βιώνουν την απώλεια της όσφρησης, αλλά γρήγορα προσαρμόζονται στη νέα τάξη πραγμάτων και προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους φυσιολογικά.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον κινηματογραφικό κομμάτι είναι το ανθρώπινο ξέσπασμα που προηγείται της απώλειας. Oι άνθρωποι βιώνουν μία συναισθηματική έξαρση που συνοδεύεται από δάκρυα πριν την απώλεια της όσφρησης, ενώ πριν χαθεί η αίσθηση της γεύσης εξαχρειώνονται πλήρως και προσπαθούν να καταναλώσουν ότι βρουν μπροστά τους. Αυτές οι σκηνές είναι πέρα για πέρα καθηλωτικές καθώς φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο την ανθρώπινη απελπισία.
Ίσως το πιο σημαντικό μήνυμα που μπορεί να περάσει αυτή η ταινία είναι ότι η ανθρώπινη υπόσταση καθορίζεται περισσότερο από τον εσωτερικό ψυχισμό και όχι τόσο από τις αισθήσεις. Αυτό δηλαδή που μας διαφοροποιεί από άλλες μορφές ζωής είναι περισσότερο τα συναισθήματα μας.