μμμΉρθε η ώρα να βρεις την πραγματική σου επιθυμία και να δομήσεις την ζωή σου πάνω σε αυτή…
Έχουμε ακούσει πολλά ‘’πρέπει΄’. Με τρόπο επιβλητικό δίχως επεξήγησης συνοδεία, αλλά και χωρίς να δίνουμε παρά όταν ξέραμε τους λόγους να πράξουμε το κατά κοινωνίαν και κρίσην ‘’ορθό’’. Φαίνεται πως η συχνότητα που χρησιμοποιείται η λέξη είναι αντιστρόφως δυσανάλογη της σημασίας που της δίνεται.
(Όχι ότι συμβαίνει με όλα τις λέξεις*)
Πολλοί κανόνες, λίγα θέλω.
Και όταν αυτά τα θέλω βρεθούν, λειψά εφόδια στους κανόνες, πολλοί κανόνες για εμπόδια.
Μπορεί να γράφουμε στοχαστικά, μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη υπόσταση η γνώμη μεμονωμένα του καθενός, μπορεί και να μη το διαβάσεις ποτέ, μπορεί και να φανεί άσχημο, ρητορικό, πολλή θεωρία, συνωστισμένες εκφράσεις σε μια οθόνη. Πολλά μπορούν… και από αυτή την οπτική μπορεί να μην υπάρχει και λόγος να γράφω αυτό το άρθρο…
Κι όμως εδώ είμαστε. Δεν προσπαθώ να φτάσω κάτι, δεν προσπαθώ να συγκριθώ, αλλά ξέρεις πως αν το έκανα θα το σεβόσουν και θα χαιρόσουν που κάποιος ασχολείται με τα θέλω του.
Τις αληθινές του επιθυμίες, εκείνες που έψαξε και εκμεταλλεύτηκε κάθε πόρο, εκείνον που δεν είχε και αντικατέστησε, το τρέξιμο αντί του χρήματος, τον ιδρώτα για το μέσον, τον διπλό δρόμο αντί της γέφυρας, την μπύρα στο παρκάκι αντί του ποτού στο 5άστερο.
Εκεί μαθαίνεις να σέβεσαι… τον άνθρωπο που όνειρο του είναι να ανοίξει φυτώριο και όχι να γίνει δικηγόρος, καθηγητής, ιατρός, ηθοποιός.
Εκεί μαθαίνεις πως το να επιθυμείς δεν είναι κάτι εύκολο, μα το να βρεις τι πραγματικά θα ζητούσες σ’εκείνη την παραλία που σου λέγαν από μικρός να διαλέξεις ένα πράγμα να πάρεις μαζί σου.
Και όταν βρεις αυτά που επιθυμείς, αυτά που χαρακτηρίζουν το εγώ σου και σε κάνουν εκείνο το ιδιαίτερο άτομο που τις βραδινές ώρες παραδέχεσαι πως θες να είσαι, αλλά τις πρωινές κλίνεις προς το αντίθετο ακολουθώντας τους άλλους…
Τότε θα έχεις κάνει την αρχή να ακούς τον εαυτό σου.
Όταν αρχίζεις να ζητάς κάτι επειδή το θες, και όχι επειδή δε το ‘χεις.
Σε μια συζήτηση τις προάλλες τέθηκε το θέμα για την πιο όμορφη ηλικία.
Η ηλικία των 20-25 συμφωνήσαμε πως η πιο ξέγνοιαστη και αξιομνημόνευτη ηλικία ήταν η απλή, 8-12 ετών. Οι λόγοι απλούστατοι, αφού δεν υπήρχαν έγνοιες, και οι χαρούμενες στιγμές περίσσευαν από άφθονο φαγητό χωρίς να σε νοιάζει το καλλίγραμμο,
παιδικά προγράμματα που ξυπνούσες απ το χάραμα για να απολαύσεις,
μπάλα, παιχνίδια, χαμογελαστά πρόσωπα από κάθε ‘’χαζοχαρούμενη’’ ιδέα με την πιο αθώα έννοια. Τότε που το άγχος ζήτημα να το είχαμε για ορθογραφία, και δεν υπήρχαν υποχρεώσεις.
Και ήταν πράγματι, μια υπέροχη ηλικία.Και πάλι καλά που η μνήμη είναι ένα καλά δομημένο γνωστικό σύστημα για να ανακαλούμε τις όμορφες στιγμές και να συντηρούμε την παιδικότητα στο σήμερα.
Και γι’ αυτό δε θα επιθυμούσα να την ξαναζήσω.Γιατί;
Γιατί είμαι σε αυτή τη γενιά, και εκεί μου επιτρέπει η εμπειρία να κάνω τη σύγκριση.
Όμως έχουμε και άλλα πράγματα να ζήσουμε, και να διαλέξουμε πιο εμπεριστατωμένα την απάντησή μας.
(βήματα)
Γιατί δε ξέρουμε τι επιθυμούμε, [1ο]αν δεν αποκλείσουμε αυτά που σίγουρα δε θέλουμε.
[2ο]Αν δεν γνωρίσουμε αυτά που δε γνωρίζουμε.
[3ο]Αν δεν αποδεχτούμε αυτά που απαρνιόμαστε.
[….]Αν δεν κουραστούν τα πόδια μας απ’το τρέξιμο.
[…..]Αν δε πιούμε μπύρα σε παρκάκι.
[……].Αν δεν επιθυμήσεις να μάθεις τι επιθυμείς
(Αν δεν αποδεχθείς ότι ο πλεονασμός, δεν είναι αμάρτημα, είναι έμφαση)
Και όταν βρίσκεις κάτι που επιθυμείς και διαπιστώσεις ότι δεν ήταν τελικά το φόρτε σου, μην απογοητευτείς, μόλις έκανες το πρώτο βήμα.