Your Lie in April: Ένα crash test για το ποιοι αξίζει να δουν το συγκεκριμένο anime

Aν ξέμεινες από σειρές, το Your Lie in April είναι ένα μείγμα δράματος, μουσικής και ρομαντισμού που προτείνουμε με κάποιες προυποθέσεις που θα διαβάσεις παρακάτω

Γενικά δεν είναι κατάλληλος καιρός για να βλέπεις στενάχωρα πράγματα. Κι αν το κάνεις καλό είναι να έρχονται απροετοίμαστα (τουλάχιστον στην τέχνη). Είδα πρόσφατα μία λίστα με δακρύβρεχτα anime (ο τίτλος ήταν “Only Feels”, οπότε καταλαβαίνεις πως πήγαινα γυρεύοντας) και το μάτι μου έπεσε πάνω στο Shigatsu wa Kimi no Uso ή αλλιώς Your Lie in April.

Με το Kuroko no Basket να είναι το τελευταίο anime που παρακολούθησα (αν και το τέλος το διάβασα γιατί δεν μπορούσα να περιμένω) αποφάσισα να κινηθώ σε πιο συναισθηματικά νερά και να δω το Your Lie in April.

Το εν λόγω anime είναι ένα μείγμα δράματος, μουσικής, ρομαντισμού και αν μπορώ να προσθέσω slice of life. Ο πρωταγωνιστής, Arima Kousei, είναι ένας χαρισματικός πιανίστας που από πολύ μικρή ηλικία κέρδιζε σε όλους τους διαγωνισμούς. Όλο αυτό όμως ήταν αποτέλεσμα της εξουθενωτικής εξάσκησης στην οποία τον ωθούσε η μητέρα του, η οποία όντας άρρωστη και με λίγο χρόνο πλέον στη διάθεσή της ήθελε να μετατρέψει τον γιο της σε πιανίστα παγκοσμίου κλάσης.

Όταν αργότερα η μητέρα του Kousei πέθανε εκείνος έμεινε μόνος (ο πατέρας λείπει-sic) και παθαίνοντας μία κρίση, σταματάει να μπορεί να ακούσει τον ήχο του πιάνου του. Αυτό είναι λίγο περίεργο για κάποιον που δεν ασχολείται με τη μουσική, αλλά πρακτικά σημαίνει πως ενώ η ακοή του είναι εξαιρετική, έχει χάσει το αισθητικό του κριτήριο και δεν καταλαβαίνει τι παίζει. Κοινώς, το εκτελεί βρε αδερφέ μου.

Βέβαια όλα αυτά θα αλλάξουν όταν έρθει το κορίτσι

Ή αλλιώς η Kaori Miyazono, μία ανορθόδοξη βιολονίστα, που της  αρέσει να ζωντανεύει το κομμάτι και να μην ακολουθεί την παρτιτούρα τυφλά (στην μουσική είναι μεγάλο θέμα αυτό, αν παίξεις μπαρόκ σε ρομαντικό στυλ και το όνομά σου δεν είναι Segovia θα σε πάρουν με τις ντομάτες).

Η Kaori αποφασίζει πως θα βοηθήσει τον Arima να ξεπεράσει το πρόβλημά του και έτσι ξεκινά ένα ταξίδι γεμάτο μουσική, αρκετό χιούμορ και μπόλικα δάκρυα.

Το anime καταφεύγει σε αρκετά cheesy τεχνικές για να απομυζήσει συναίσθημα από τον θεατή. Συναισθηματικός εξευτελισμός, θάνατος, τυπικές σκηνές αγωνίας, ρεζίλεμα των χαρακτήρων καθώς και τα κλασσικά ερωτικά δωδεκάεδρα. Ωστόσο, καταφέρνει και κρατά το επίπεδο ιδιαίτερα υψηλό.

Καταρχήν, το στυλ σχεδίασης είναι αρκετά νεωτεριστικό, με τους σχεδιαστές να κινούνται μακριά από τις κλασσικές γραμμές, τουλάχιστον στις μύτες και το στόμα (είναι αστείο να το συζητάω αλλά είχα κουραστεί από τη μύτη μονοκονδυλιά, τέλος πάντων).

Επίσης ή το budget είναι υψηλό ή οι δημιουργοί είχαν ελευθερία κινήσεων, γιατί δεν βλέπουμε επαναλήψεις σκηνών (hello your tupical shonen), κάτι που δημιουργεί μία πολύ πιο στρωτή αφήγηση και σώζει το δραματικό στοιχείο. Ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός πως το manga έχει τελειώσει, οπότε είχαν όλο το υλικό για να το απλώσουν όπως χρειάζεται.

Ζωντανά και εντυπωσιακά χρώματα check (όσοι είδατε την πρώτη σαιζόν του parasyte καταλαβαίνετε τι σημαίνει μουντά χρώματα), μακρινά πλάνα check, λεπτομέρειες και καλό animation check.

Το κύριο ατού βέβαια της σειράς είναι το soundtrack. Οι πρωταγωνιστές είναι μουσικοί και ο Arima προσπαθώντας να επανέλθει συμμετέχει σε διαγωνισμούς όπου συναντά παλιούς του γνωστούς. Τα κομμάτια που παρουσιάζονται είναι όλα υπέροχα και εντυπωσιακά, ταιριαστά με το σκηνικό στο οποίο παρουσιάζονται.

Βέβαια ζούμε την απόλυτη αποθέωση του Σοπέν, από την αρχή μέχρι το τέλος, με ελάχιστες διακοπές για κάτι διαφορετικό. Τα κομμάτια επιλέχτηκαν από τις σπουδές και όχι από τα νυχτερινά του, κάτι που μου άρεσε μιας και τα τελευταία δεν έχουν ιδιαίτερη δύναμη, ενώ τα πρώτα προσφέρουν στιγμές δραματικής δύναμης (χωρίς να θέλω να μειώσω τα νυχτερινά σε καμία περίπτωση, απλά αφηγηματικά δεν θα ταίριαζαν). Γενικά θα μπορούσε να έχει και Liszt ή Rachmaninoff, αλλά τώρα μιλάμε για προσωπικά γούστα.

Το ρεπερτόριο του βιολιού παρουσιάζει μεγαλύτερη ποικιλία, αλλά μικρότερη έκταση. Αυτά παθαίνεις αν δεν είσαι πρωταγωνιστής.

(ξαφνικά η μύτη φαίνεται πιο τυπική, oh well…)

Βλέποντας το Your Lie in April δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως αν αντί για shonen ήταν seinen, θα μπορούσαμε πραγματικά να δούμε μία σοβαρή και εκ βαθέων εξερεύνηση χαρακτήρων, με ακόμα πιο έντονες στιγμές, μιας και σαν ιδέα έδινε άπειρες προοπτικές στο σενάριο και στις αφηγηματικές τεχνικές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν.

Επίσης, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον οι χαρακτήρες να ήταν και λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία για να μπορούσαμε να δούμε τη σύγκρουση μεταξύ μουσικής και υποχρεώσεων, μιας και τώρα είναι όλοι τους 14 και άρα μπορούν να εστιάσουν στα βασικά, έρωτας και κλασσική μουσική. Καθόλου άσχημα.

Επίσης, ενώ ο Arima σαν χαρακτήρας ξεδιπλώνεται εξαιρετικά (πραγματικό σεμινάριο ωρίμανσης χαρακτήρα, εντυπωσιάστηκα) η Kaori είναι αρκετά ρηχή. Η ζωντάνια που την διακατέχει μερικές φορές μοιάζει σαν δικαιολογία για να βγάλει παραπάνω συναίσθημα εκεί που το απαιτεί το σενάριο, ενώ η εμμονή της να κάνει τον Arima να ξαναπαίξει πιάνο καταντάει πολύ εκνευριστική, μέχρι τουλάχιστον να το εξηγήσει, κάτι που ωστόσο αργεί.

Κάποιοι θα δακρύσουν, κάποιοι θα πλαντάξουν, τα manly tears δεν τα γλιτώνεις.

Δες το: Αν σου αρέσει έστω και λίγο η κλασσική μουσική (τα κομμάτια ακούγονται αυτούσια, δεν κόβεται τίποτα!), ο παιδικός έρωτας, το δράμα και γενικά αν έχεις δάκρυα να δώσεις.

Μην το δεις: Αν θέλεις κάτι σεναριακά 100% original, αν θέλεις να γλιτώσεις το ψυχοπλάκωμα, αν θες κωμική σκηνή κάθε πέντε λεπτά και αν πραγματικά σε τσαντίζει το ζευγάρι στο τελευταίο επεισόδιο να μην περιλαμβάνει τα άτομα που φαντάζεσαι πως θα το έκαναν τέλειο.

Η γνώμη μου: Go for it. Είναι καλοδουλεμένο, παρουσιάζει αφηγηματική συνέχεια, το soundtrack είναι εξαιρετικό και το anime είναι όλο και όλο 22 επεισόδια. Για τους γενναίους είναι 2 μέρες δουλειά.