FrapressΜε μεγάλη μας χαρά, επισκεφτήκαμε το Mysteries.gr για να λύσουμε και εμείς με τη σειρά μας το μυστήριο. Επιλέξαμε το δωμάτιο “The Lost Girl” και από την πρώτη στιγμή ζήσαμε την εμπειρία του να είσαι πράκτορας μυστηρίου.
Ακολουθεί η εμπειρία μας, όπως τη ζήσαμε από τα δικά μας μάτια. Ελπίζουμε να σας αρέσει και εσάς και να επισκεφτείτε το Mysteries με τη δική σας παρέα.
Δήμητρα Τσώλη
Το παιχνίδι προϋποθέτει οργάνωση, ομαδικότητα και αντίληψη. Όχι ευφυΐα , ούτε εξαιρετική ταχύτητα.
Τον τελευταίο χρόνο ακούω συνεχώς παρέες να μιλάνε για τη νέα τάση στον χώρο της ψυχαγωγίας που είναι τα δωμάτια απόδρασης και μυστηρίου. Όλοι είναι κατενθουσιασμένοι με αυτήν την ιδέα, όσοι έχουν πάει λένε τα καλύτερα και λίγο που το είχα ψάξει στα περισσότερα από αυτά πρέπει να κάνεις κράτηση αρκετοοοό καιρό πριν για να βρεις μια καλή μέρα και ώρα. Όταν επομένως μας ανακοινώθηκε ότι θα πάμε στο Mysteries.gr (Για περισσότερες πληροφορίες δείτε την συνέντευξη του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από αυτό) ενθουσιάστηκα. Στο μυαλό μου το να μπεις σε ένα real-life παιχνίδι μυστηρίου μαζί με όλη σου την παρέα χωρίς να παίζεις μπροστά από μια οθόνη ή να πρόκειται για επιτραπέζιο είναι μια απ’ τις καλύτερες εμπειρίες. Όντας όμως λίγο δύσπιστη για την πρακτική εφαρμογή μιας τέτοιας ιδέας , χάρηκα που ήρθε η στιγμή επιτέλους να διαπιστώσω από μόνη μου αν ανταποκρίνεται πράγματι στις υψηλές μου προσδοκίες.
Φτάσαμε λοιπόν η 5αδα εκεί ,η πράκτορας Phoenix μας έβαλε στο κλίμα, μας εξήγησε τους όρους του παιχνιδιού και ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Στόχος ήταν να βρούμε το μενταγιόν και το βιβλίο που θα μας οδηγούσαν στην αλήθεια για το τι πράγματι συνέβη ανάμεσα στον θείο και τις ανιψιές του. 2 δωμάτια, πολλά λουκέτα, ακόμα περισσότερα κλειδιά και στοιχεία και 1 ώρα για να λύσεις το μυστήριο. Το παιχνίδι προϋποθέτει οργάνωση, ομαδικότητα και αντίληψη. Όχι ευφυΐα , ούτε εξαιρετική ταχύτητα. Στο τέλος οι υψηλές μου προσδοκίες όχι μόνο είχαν επιβεβαιωθεί αλλά άξιζε τόσο πολύ που θέλω σύντομα να πάω και στο άλλο δωμάτιο του Mysteries: “Scientist of dreams”. Αν θέλετε λοιπόν να κανονίσετε μια εναλλακτική έξοδο με την παρέα σας είναι πραγματικά η καλύτερη επιλογή. Μην διστάσετε!
Αφήσαμε το αποτύπωμά μας
Δανάη Λοΐζου Μάνσκε
«Ο χρόνος σας αρχίζει… τώρα!».
Η πόρτα κλείνει και πέντε άτομα ορμάμε σε ένα μικρό δωμάτιο αναποδογυρίζοντας πράγματα, χτυπώντας κουτιά, ξεφυλλίζοντας βιβλία, κλωτσώντας με απελπισία ντουλάπια ερμητικά κλειστά, κουνώντας καθρέπτες και σπρώχνοντας χαλιά. Και εκεί που αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως θα έπρεπε να σταματήσεις να καταστρέφεις τον ξένο χώρο, αρχίζεις και βρίσκεις τα πρώτα στοιχεία και νιώθεις σαν παιδάκι που του έδωσαν καραμέλες.
Όσο για την υπόθεση που επιλέξαμε, το “Lost Girl” είχε πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς, διότι και τα δύο δωμάτια στα οποία αυτή εξελισσόταν, τοποθετούσαν τον παίκτη κατευθείαν μέστην πλοκή, καθώς και τα παλαιά αντικείμενα και το ημίφως σου δημιουργούσαν ατμόσφαιρα που μόνο οι πρωταγωνιστές του Scooby Doo ξέρουν να σου περιγράψουν. Επίσης είναι πραγματικά εκπληκτικό το τι έχουν κάνει οι διοργανωτές με τον χώρο που διαθέτουν, καθώς και συνεχώς παρατηρείς ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πιστεύω πως εάν δεν είμασταν τόσο απασχολημένοι με το να βρούμε γρήγορα όλα τα απαραίτητα στοιχεία και αν δεν είχαμε την καθησυχαστική φωνή της βοηθού μας από τον ασύρματο, ο παράγοντας της ανατριχίλας θα μας είχε δυσκολέψει αρκετά.
Δυστυχώς, λόγω του περιορισμένου χρόνου και της φιλοδοξίας μας να λύσουμε γρήγορα το μυστήριο (διότι εκπροσωπείς και ένα Frapress και δεν θες να πας σπίτι ηττημένος όντας ο περίγελος των αρχισυντακτριών), δεν προλάβαμε να βιώσουμε τόσο έντονα την δραματικότητα της όλης υπόθεσης.
Αξέχαστές όμως, θα μείνουν σίγουρα οι στιγμές στις οποίες παρατηρούσαμε ο ένας τον άλλον να σκαρφιζόμαστε εξωφρενικά σενάρια και ιδέες προκειμένου να συλλέξουμε και να συνδέσουμε και άλλα στοιχεία.
Η μία να ψάχνει για κρυμμένες τρύπες στον τοίχο, ο άλλος να τρέχει από λουκέτο σε λουκέτο με ότι κλειδί είχε στα χέρια του, η άλλη να παίζει με τις ηλεκτρικές συσκευές με την ελπίδα να ανακαλύψει κάτι παραπάνω, η άλλη να κοντεύει να σκαρφαλώσει πάνω στα σανίδια και ο άλλος να σιγομουρμουρίζει ότι αριθμό πετυχαίνει, σε περίπτωση που θα του χρειαστεί ως συνδυασμός. Και παράλληλα να ακούγονται κάτι σχόλια του τύπου: «Ζεσταίνομαι…», «Σόρι, σε πάτησα;», «Νιώθω ότι χάλασα κάτι», «Ποίος πήρε το κομμάτι και τώρα δεν το βρίσκω;», «Κάτσε, είπαμε αυτό ήταν το σπίτι του ψυχάκια;».
Δεν θέλω να ξέρω το τι γέλιο έπεσε από τους υπεύθυνους που μας έβλεπαν και μας άκουγαν από τις κάμερες. Εγώ πάντως που δεν έχω ξαναβρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, πέρασα ένα πολύ ενδιαφέρον βράδυ, και θέλω οπωσδήποτε να ξαναζήσω αυτή και παρόμοιες εμπειρίες με τους φίλους μου. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε άτομα που θέλουν να περάσουν ποιοτικό και δημιουργικό χρόνο με την παρέα τους!
