Η αγάπη σκοτώνει;

Φτάσαμε τις 17 γυναικοκτονίες. Είμαστε 17 λιγότερες. Πώς φτάνεις από την “αγάπη” στην τοξικότητα και τη βία; Πώς φτάσαμε σε αυτό τον τραγικό απολογισμό;

Γεννήθηκα Παρασκευή. Γεννήθηκα κορίτσι.  Φορούσα ροζ αν και το αγαπημένο μου χρώμα ήταν το γαλάζιο. Σύντομα έμαθα ότι πρέπει να προσέχω. Στο δρόμο, στο σχολείο, στις παρέες.

Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και ήρθα στην Αθήνα, μια καθηγήτρια μου έδωσε δυο συμβουλές.

«Να βάλεις ανδρικό όνομα στο κουδούνι».

«Να κάνεις ότι μιλάς στο τηλέφωνο όταν πλησιάζεις στο σπίτι, αν σε ακολουθεί κάποιος».

Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτές οι συμβουλές ήταν κοινά μυστικά στους κύκλους των κοριτσιών.

Γνώρισα κορίτσια που δεν κυκλοφορούσαν βράδυ γιατί ήταν επικίνδυνο. Απέφευγαν να φορούν φούστες ή φορέματα για να μην φαίνονται προκλητικές. Για να μην αποτελούν στόχο βιασμού. Για να μην απειληθούν.

Γνώρισα πολλά κορίτσια που ερωτεύτηκαν. Γνώρισα πολλά αγόρια που ενθουσιάστηκαν. Σύντροφοι περιποιητικοί, δοτικοί, που νοιάζονταν τόσο πολύ για τη σύντροφο τους που ήθελαν να ξέρουν που είναι κάθε λεπτό. Να ελέγχουν κάθε τους βήμα, κάθε κίνηση, κάθε κλήση. «Εγώ φταίω που σου δίνω προσοχή», θα σου απαντούσαν, αν τους έλεγες υπερβολικούς.

Η αγάπη ελέγχει;

«Γιατί βγαίνεις πάλι με τις φίλες σου; Δεν τις χόρτασες;».

«Δεν με αγαπάς καθόλου, και εγώ κάνω τόσα για να περνάμε χρόνο μαζί». Αγάπη σημαίνει είμαστε ένα;

Οι τοξικές σχέσεις δεν σου δείχνουν ποτέ το δηλητήριο στην αρχή. Αντιθέτως, σε προσκαλούν να μπείς με τις καλύτερες προθέσεις. Γιατί ο στόχος είναι ακριβώς αυτός. Να εντυπωσιαστείς από την όμορφη βιτρίνα. Να μπείς στο κατάστημα για να αγοράσεις όσο περισσότερα μπορείς.

Μόνο που όσο θα προχωράς στους ορόφους, τα φώτα θα αρχίσουν να σβήνουν.Οι τιμές να αλλάζουν. Τα προϊόντα να αποδεικνύονται κακής ποιότητας. Και τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι κουράστηκες και θες να βγεις, η έξοδος απομακρύνεται. Η πόρτα είναι κλειδωμένη. Ο ιδιοκτήτης σε περιμένει στην πόρτα, έτοιμος για πόλεμο.

Νόμιζες ότι θα φύγεις έτσι απλά; Ότι θα απορρίψεις ένα νάρκισσο; Έναν πληγωμένο εγωϊσμό;

Κάποια κορίτσια δεν φτάνουν ποτέ στην έξοδο. Δεν βρίσκουν το θάρρος να παλέψουν με το σκοτάδι. Κλείνουν τα μάτια στη βία, στα χτυπήματα, στις  βρισιές.

Μερικές φορές δεν αναγνωρίζουν καν τα σημάδια. Υιοθετούν τα αρνητικά σχόλια που τους φοράει ο σύντροφος τους  και καταλήγουν να καταστρέφουν την αυτοεκτίμηση τους επειδή πέφτουν στην παγίδα των προσβλητικών λέξεων. «Χωρίς εμένα, είσαι ένα τίποτα».

Η αγάπη κρίνει;

Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να δραπετεύσεις από την τοξικότητα; Πολλοί το λένε αλλά λίγοι καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να φύγεις από κάτι που ονόμασες αγάπη. Από τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Από κάτι που σου προκαλεί φόβο. Από κάτι που σε απειλεί πολλές φορές ακόμη και με την ίδια σου τη ζωή. Η αγάπη απειλεί;

«Μα γιατί δεν έφυγες; Γιατί ήμουν τραυματισμένη. Γιατί δεν ήθελα να δω τις πληγές μου. Γιατί τις έβλεπα και δεν ήξερα τι να κάνω για να τις θεραπεύσω. Γιατί δεν ήξερα πού να ζητήσω βοήθεια. Γιατί ήξερα αλλά φοβόμουν ότι θα με βλάψει.»

Η αγάπη σκοτώνει;

Η αγάπη δεν σκοτώνει. Η αγάπη δίνει ελευθερία. Σέβεται. Αποδέχεται. Κατανοεί. Η αγάπη δεν δηλητηριάζει τους ανθρώπους. Η αγάπη δεν αποτελεί δικαιολογία ούτε ελαφρυντικό για κανένα έγκλημα. Γιατί αγάπη και βία δεν πάνε μαζί.

Στο «Γράμμα σ’ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ», η ηρωϊδα εξομολογείται ότι δεν θέλει να γεννήσει κορίτσι γιατί πιστεύει ότι θα υποφέρει σε μια πατριαρχική κοινωνία.

Η σκέψη αυτή με ακολουθεί κυρίως τα βράδια. Όταν γυρνάω σπίτι, και βλέπω το σημάδι από τα κλειδιά στο χέρι μου, όταν νιώθω ότι με ακολουθούν, όταν στέλνω μήνυμα για να δω αν όλες έφτασαν στο σπίτι  με ασφάλεια. Όταν αναρωτιέμαι αν το βλέμμα ενός αγνώστου στο λεωφορείου μπορεί να είναι απειλητικό.

Το φόβο όμως κερδίζει ο θαυμασμός. Ο θαυμασμός για όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά, που δείχνουν δύναμη και θάρρος, που αντιστέκονται και καταγγέλλουν τη βία. Για τις γυναίκες που χάθηκαν άδικα. Για τις γυναίκες που ζητούν βοήθεια. Για τις γυναίκες που παλεύουν με το θύτη τους. Για εσένα και για εμένα.

Γεννήθηκα κορίτσι. Σύντομα όμως, έμαθα ότι δεν πρέπει να προσέχω μόνο εγώ αλλά και οι άλλοι.