Μαριλίτσα ΚωνσταντοπούλουΛαχτάρα υπεραστική
Λαχτάρα υπεραστική| σκέψεις καραντίνας Vol. 2
Σε καιρούς που δοκιμάζουν την υπομονή μας σε όλα τα επίπεδα αντλούμε έμνευση από τις σκέψεις μας μετατρέποντας τους φόβους σε δημιουργία…
Για τον έρωτα που διαχρονικά επιβιώνει και βρίσκει τρόπους να ξεγλιστράει από τους περιορισμούς…
Ένα ποίημα για τους υπέρμετρα ερωτικούς που αρνούνται να συμβιβαστούν με τη μετριότητα και γυρεύουν το πάθος ακόμα και στα πιο σκοτεινά κατατόπια.
Γιατί ”η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί σε παραίτηση από την ίδια τη ζωή”.
Λαχτάρα υπεραστική| σκέψεις καραντίνας Vol. 2
Λαχτάρα υπεραστική
Βίαιη σιωπή.
Όλα σίγησαν και καταλήφθηκαν απ’ το σκοτάδι.
Νους που θόλωσε το άγγιγμα που επίμονα γυρεύω.
Τρόμος στη θέαση του πελώριου κουτιού.
Τέσσερις τοίχοι με καταβροχθίζουν αχόρταγα.
Απελπιστικά μόνη σε ένα δωμάτιο πνιγηρό χωρίς εσένα.
Όσο κι αν προσπαθώ να ξεφύγω με ρουφάει μαρτυρικά.
Έξω στρατιές αρματωμένες τη φορεμένη συστολή τους.
Καταφύγιο οι ψευδαισθήσεις που δώρισε ο παραλογισμός.
Κλείνω τα μάτια και σε αισθάνομαι να πλησιάζεις.
Ηλιοβασιλέματα που μας βρίσκουν αγκαλιασμένους.
Ο κόσμος σωπαίνει μονομιάς μα τώρα το θελήσαμε.
Μοναχά η αλήθεια μας κάμπτει τη ματαιότητα.
Τα δάχτυλά σου μπλέκονται στα μαλλιά μου.
Η ανάσα σου ταξιδεύει στο λαιμό μου.
Τα χείλη σου πρόθυμα να με υποδεχτούν.
Τα χάδια σου απλωμένα στο κορμί μου.
Δυο σώματα που βυθίζονται στη σαγήνη.
Σμίγουν καρτερικά σαν ιδωθούν.
Πάλλονται ενωμένα.
Το αίμα βράζει.
Φλογισμένοι στεναγμοί.
Παιχνίδι δίχως σταματημό.
Λαχτάρα υπεραστική.
Ανοίγω τα μάτια και σ’ αποζητώ.
Σε βλέπω κι ας μην είσαι εδώ.
Σου μιλάω κι ας μη μ’ ακούς.
Μαθαίνω να μη φοβάμαι.
Κι ας φοβάμαι πιο πολύ.
Σε λίγο όλα θα πάψουν.
Το τέλος θα σημάνει την αρχή.
Η σκέψη μου σ’ ακολουθεί.
Εσένα περιμένω.
Ακόμη λίγη υπομονή.
Λαχτάρα υπεραστική| σκέψεις καραντίνας Vol. 2