Έμμυ ΑλεξιάδουΌσο κανείς εγκύπτει στην κυπριακή ποίηση, ανακαλύπτει θησαυρούς λέξεων και εικόνων!
1.Θεοδόσης Νικολάου
ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ
Στο χάσμα του βράχου στενάζει ό άνεμος
Μέσα στις ρίζες στενάζει και στους κλώνους των δέντρων.
Τα θηρία ωρύονται
Άλαλα τα ορυκτά μένουν.
Γυμνός
Μέσα στην παγωνιά και το σκοτάδι
Ψηλάφησα το σκοτάδι
Ψηλάφησα το σκοτάδι επάνω στο σώμα της αγαπημένης
Και η νύχτα γέμισε άστρα.
Τότε σηκωθήκαμε από το κατώφλι
Και είπα•
Ιδού εγώ, Κύριε, το πρώτο θαύμα.
*
2.Μιχάλης Πιερής
Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ
Σαν τίτλος δίχως κείμενο ήρθες
την ώρα που έφευγε το φως
κι έπηζε το σκοτάδι.Είπες
να σε θωρώ κι ώς τη θωριά να μένω
μα ήσουν γυμνή και τρόμαξα, ευτύς
ο νους μου εστάθη, κι άκουσα
μέσα μου βαθιά το μυστικό
που κρύβονταν τόσο φανερωμένο.
Ήρθες την ώρα πού ʼφευγε το φως
άνθη νυχτός κρατούσες.Σαν ίσκιος
πίσω από φωνές ξένων παραθεμάτων
μιλούσες πιο πολύ την ώρα που σιωπούσες
το δειν σου ακίνητο νερό κι ύστερα
θολωμένο, νόμιζα πως κατέβαιναν πουλιά.
Ήρθες σαν νά ʼσουν κείμενο, φράσεις
σε εισαγωγικά, παράλληλα χωρία
λες κι αποστήθησες τα λόγια της αγάπης.
Ύστερα κάτι ψιθύρησες για ένα φιλί,
για κάποιαν αμαρτία. Mα φεύγοντας
παρέμειναν σαν απειλή τʼ αποσιωπητικά…
Σε θέση υστερογράφου.
*
3.Γιάννης Λεύκης
ΕΒΑΨΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Έβαψα το πρόσωπο όλο,
απ’ άκρη ώς άκρη,
κάτω από τη μάσκα μου
έκρυψα το δάκρυ,
και παλιάτσος ντύθηκα
για να κάνω αστεία,
μ’ άκουσα το κλάμα μου
σα βαθιά ειρωνεία.
*
4.Νίκη Μαραγκού
ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
Τα σύμφωνα, τα φωνήεντα,
από τον λάρυγγα, τα χείλη, τα δόντια
σχηματίζουν την κοινή Αλεξανδρινή
δε με βοηθάει όμως για να σου πω
αυτό που νιώθω
μένω αναγκαστικά στη ρευστότητα
του κειμένου
στο σχολιασμό του επιμελητή
και την αδυναμία του έρωτα
όλα τούτα τα πρωινά με βροχή.
*
5. Γιώργος Μολέσκης
ΠΡΟΣΚΑΙΡΗ ΒΡΟΧΗ
Είναι φιλιά που απόμειναν μοναδικά
χαμόγελα που δεν επαναλήφθηκαν.
Η μνήμη τους ένα αόριστο χάδι στα χείλη,
ήλιος που φώτισε για μια στιγμή
κι έπαψε να ζεσταίνει. Απόμειναν
σαν τα λουλούδια που αγγίξαμε περνώντας
με τα δάχτυλά μας κι ύστερα χάθηκαν…
Ξεχνιέται η γεύση, το άρωμα,
οι γραμμές των χειλιών, το χρώμα των ματιών…
Απομένουν μόνο
το πάρκο, το παγκάκι, γυμνά κλαδιά, κίτρινα φύλλα,
όψιμα φθινοπωρινά λουλούδια, δυο περαστικοί
κι οι χοντρές στάλες από μια πρόσκαιρη βροχή.
*
6.Αγγέλα Καϊμακλιώτη
ΣΤΟ ΚΑΡΟΥΖΕΛ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Έκανα την ευχή
χαζεύοντας πυροτεχνήματα.
Έκανα την ευχή,
τρελή ευχή,
ν’ ανέβω εγώ ξανά
στο κόκκινο αλογάκι
στο καρουζέλ του χρόνου.
Και να με ταξιδέψει
στην αρχή
να κάνω κύκλους πάλι,
να γίνω ένα παιδί.
Έκανα την ευχή,
κύκλους να κάνω!
Ν’ ακούσω πάλι
μουσική,
να ζαλιστώ.
Να δω ξανά τα πρόσωπα
τ’ αγαπημένα
των παιδικών μου φίλων,
Τα χρώματα
τα ξεχασμένα
των παιδικών μου ελπίδων.
Ν’ ανέβω αν γίνεται ζητώ
στο καρουζέλ του χρόνου!
*
7.Φοίβος Σταυρίδης
GRAFFITI
Για να ’σαι αληθινός μες στον καιρό σου
ρίξε την ποίηση στα σκυλιά
Από τις λέξεις κράτησε μονάχα
όσες φωτίζουν ως την άκρη της οργής
Κι αν πούνε πως την ποίηση πρόδωσες
μη φοβηθείς όσο θα λες αλήθεια.
Αυτός που πνίγεται δεν τραγουδά∙
ουρλιάζει.
*
8. Ιωσήφ Ιωσηφίδης
Τ Ο Π Α Ρ Α Θ Υ Ρ Ο
Άπλωσε το χέρι κι άνοιξε το παράθυρο,
ίσως το δρασκελίσει μια αχτίδα,
τεθλασμένη, από αντανάκλαση,
ένα άστρο που υπόσχεται αλλαγή.
Άνοιξε το παράθυρο,
ίσως κυτάξει μέσα ένας βιαστικός,
μια ωραία που τη ραίνει η βροχή,
μια χελιδόνα που χασε το μικρό της.
Άνοιξε το παράθυρο,
ίσως φανεί η μπάλα των παιδιών
η φωνούλα τους ίσως σκαρφαλώσει
ένα κλαρί που λυγίζει, ένα γατί.
Άνοιξε το παράθυρο,
κι ας εισβάλει κύμα σκόνης, χαλαζιού,
μια σκιά ή η σκιά της, δύο που γίναν μία,
ή έστω μια σκιά που σκιάζει μιαν άλλη.
Άνοιξε το παράθυρο,
ακόμα κι αν η πόλη αποκοιμήθηκε,
ακόμη κι αν η πόλη αποδήμησε,
ακόμη κι αν δε φαίνεται ποιο απʼτα δυο.
Άπλωσε το χέρι κι άνοιξέ μας το παράθυρο.
Στη θέση του θα υπάρχει μια ζωγραφιά
κρεμμασμένη, κι ας μας κυτάζει αμίλητα.
Τουλάχιστον θα γεμίζει τον άδειο μας τοίχο.
*
9.Ανδρέας Τιμοθέου
ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΡΑΥΜΑ
Η πρώτη μου ταυτότητα
είναι το τραύμα
κι ας γίναν τα χρόνια εκείνα
ομίχλη στη ζωή
κι ας ρίξαμε απάνω τους κασμίρια
και λίθους πολύτιμους.
Η πρώτη μου ταυτότητα είναι το τραύμα
ιερό και απόλυτο.
Το φροντίζω να μη φθείρεται
το νανουρίζω μην μας καταλάβουν
μα πιο συχνά του τραγουδώ
κι ας με περιφρονεί.
Εγώ σχεδόν τʼ αγάπησα.
Η πρώτη μου ταυτότητα είναι το τραύμα
και δεν το λησμονώ.
Το τραύμα, το Άγιο Δισκοπότηρο
της ζωής
και το αίμα του
τροφή για την ανάμνηση
και του αμνού και της χίμαιρας
που μεγαλώνουν μέσα μου.
Η Αφροδίτη έξω καρτερεί,
μα δεν σιμώνει
στους κόρφους της κρατά
αιώνια φυλακτά
και των τραυμάτων φίλτρα
μα δεν μου γνέφει.