Θάνος - Δανιήλ ΑλεξανδρίδηςΆδεια θέατρα, άδειες αίθουσες συναυλιών, άδειες πινακοθήκες και εκθεσιακοί χώροι, μια εικόνα αποκάλυψης, μια σύγχρονη εικόνα.
Μα δυστυχώς όπως πάντοτε η τέχνη προηγείται, πάντοτε θα οραματιστεί το αύριο και θα το συστήσει στο σήμερα, έτσι άδειες θέσεις υπήρχαν και πριν αυτή την κρίση και πριν από την προηγούμενη κρίση.
Πάντοτε στις αναζητήσεις της αιτίας, όταν αυτές υπάρχουν, είτε σε συνεντεύξεις καλλιτεχνών είτε σε προσωπικές συζητήσεις συναντούμε την αρχή και το τέλος όλων, την παιδεία ως τον μεγάλο ένοχο για αυτή την απόρριψη.
Ο καθείς έχει το δικαίωμα να πλάσει καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση την σωματική και ηθική του συνέχεια στον κόσμο, οδηγούμενος κατά κύριο λόγο από το ακατανίκητο ένστικτο!
Δικαίωμα που βέβαια μπορεί να αφαιρεθεί σε ορισμένες περιπτώσεις που η πολιτεία ορίζει.
Αλλά δεν θα σχολιάσω αυτή την παιδεία.
Ας μιλήσουμε για την παιδεία που η πολιτεία ορίζει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, ως ωφέλιμη για την ανάπτυξη του νου και του πνεύματος του ανθρώπου και ας εστιάσουμε σε μία διδαχή που ποτέ δεν έφυγε από την διατροφή του ανθρώπου, την μουσική.
Από τα αρχαία τέρατα της φιλοσοφίας που εκθείαζαν τους μουσικοδιδασκάλους τους ως σύγχρονους γίγαντες όπως ο Αϊνστάιν(ένθερμος βιολιστής ο ίδιος) που μαρτυρά πως ο Μότσαρτ κατανοεί πλήρως το σύμπαν, μέσω της μουσικής του!
Σήμερα αφαιρούνται καλλιτεχνικά μαθήματα από την υποχρεωτική μας εκπαίδευση, αλλά είναι άραγε η διδαχή τους η διδαχή που δέχτηκε ο Σωκράτης η ο Αϊνστάιν?
Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, ας ανασύρουμε από την μνήμη όταν συναντούσαμε στο πρόγραμμα του σχολείου μας την μουσική ή τα καλλιτεχνικά τι γεννιόταν μέσα μας?
ΤΙΠΟΤΑ ….
Ήταν ‘κενό’ .. σαν να μην υπήρχε δάσκαλος.
Κοινωνία & Μουσική.
Υπήρχε ,ανάλογα με τον κλήρο που έπεφτε σχετικά με τις εορτές, μία διεκπεραιωτική διδαχή κάποιων τραγουδιών για την εξυπηρέτηση του εορτασμού των εθνικών εορτών, οπού διδασκόταν και η διεκπεραιωτική παρακολούθηση μιας ‘μουσικής’ παράστασης στους υπολοίπους μαθητές που δεν ‘συμμετείχαν’ στην παράσταση , αλλά κυρίως το καλλιτεχνικό μάθημα στο σχολείο σε δίδασκε ησυχία, ώστε να ανταμειφτείς με Άριστα!
Αντί για δημιουργική έκρηξη, καλλιτεχνική ανησυχία, ησυχία!!
Πόσα από αυτά τα παιδιά που 12 συνεχόμενα χρόνια γνώρισαν έτσι την Τέχνη, θα πάνε αργότερα σε συναυλία, έκθεση, θέατρο?
Αλλά και όταν ο γονιός θα αναζητήσει μόνος του ,από το υστέρημά του, να καλύψει αυτό το κενό, τι συναντά σε ένα ωδείο..
Δάσκαλοι’ που ξεκίνησαν ως δραστηριότητα, ως χόμπι, σαν μαθητές, μετά από χρόνια σπουδών απέκτησαν ακόμη ένα χαρτί (όπως η ελληνική κοινωνία μας επιτάσσει) και με την σειρά τους διδάσκουν ως χόμπι αυτή την πρωτογενή ανθρώπινη τέχνη της μουσικής, και της ζωγραφικής!
Οι βραχογραφίες που έχουν βρεθεί σε τόσα διαφορετικά μέρη από την ανάγκη του ανθρώπου να εξωτερικεύσει αυτή την εσωτερική του ενέργεια, πριν ακόμη υπάρξει η έννοια του ανθρώπου , αντιμετωπίζεται ως ‘χόμπι’…
Φταίει ο μαθητής που μαθαίνει να αντιμετωπίζει έτσι την τέχνη, όταν Δημοτικά ωδεία και Πνευματικά κέντρα ανα την επικράτεια προσλαμβάνουν βάσει όλων των ‘άλλων’ λόγων εκτός της καλλιτεχνικής και παιδαγωγικής επάρκειας του Δασκάλου?
Μπορούμε και συντηρούμε, πόσες ψυχιατρικές υπηρεσίες, πόσα γραφεία ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά δεν μπορούμε να συντηρήσουμε μία ορχήστρα, ένα θέατρο ,μία πινακοθήκη..
Ο Μότσαρτ, ο Ευριπίδης, ο Μιχαήλ Άγγελος , την ανθρώπινη ψυχή και το δράμα αυτής μας εξηγούν, με τον μοναδικό τρόπο που η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να αντιληφθεί, την Τέχνη!
Είθε στο μέλλον να μπορέσουμε ..