ΑναγνώστηςΔεν θέλω να μιλήσουμε για τα αυτονόητα.
Γράφει η αναγνώστριά μας Κατερίνα Φλώρου
Στείλε μας και εσύ το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα ή και μετά…την καραντίνα!
Το να βρισκόμαστε εξαναγκασμένοι να ζούμε σε περιορισμό, το να κινδυνεύουν οι κοντινοί κι αγαπημένοι μας άνθρωποι, το να μην μπορούμε να τους δούμε από κοντά και να τους αγγίξουμε, το να μην έχεις δουλειά και συνεπώς αρκετά χρήματα να επιβιώσεις ή το να βρίσκεσαι στο άλλο άκρο (όπως είναι οι νοσηλευτές, οι γιατροί, οι υπάλληλοι στα είδη πρώτης ανάγκης) και να δουλεύεις ακατάπαυστα, είναι κάτι που κανείς δεν ήθελε να ζήσει.
Η καραντίνα όμως η ίδια, έχει κι άλλες αποχρώσεις.
Η μέρα μας ησύχασε. Το σώμα μας ξεκουράστηκε. Ίσως και το μυαλό μας. Ο ουρανός καθάρισε – όχι για πολύ. Η ρουτίνα μας άδειασε. Κι αυτό είναι μια ανακούφιση. Μας χρειαζόταν να αλλάξει αυτός ο ρυθμός. Πλέον οι αισθήσεις μας έγιναν πολύτιμες. Πόσο μας συνεπαίρνει πλέον το φως του ήλιου, η μυρωδιά από τον πρωινό καφέ, το πέρασμα του αέρα, το κελάηδημα των πουλιών – στο κέντρο της Αθήνας (!). Τώρα μας κρατάνε συντροφιά η ησυχία και ο απόηχος των σκέψεών μας.
Κι αυτός ο απόηχος πόσο μας ενοχλεί; Πόσο καιρό και πόσα χρόνια είχαμε να περάσουμε τόσο χρόνο με τον εαυτό μας; Τι σκέψεις και τι συναισθήματα ανακαλύψαμε μέσα σε όλες αυτές τις ώρες που δεν μπορούμε να τρέξουμε και να σωθούμε μακριά από το μυαλό μας; Κι αυτή η ανάγκη μας να τελειώσει η καραντίνα από την πρώτη κιόλας εβδομάδα; Είναι η ανθρώπινη ανάγκη μας για επαφή, που πάντα ζούσε και θα ζει στο DNA μας;
Ή είναι η ανάγκη μας να ετεροπροσδιοριστούμε και πάλι; Να αφήσουμε τους άλλους να μας πουν ξανά ποιοι είμαστε, τι να σκεφτόμαστε και τι να αισθανόμαστε; Να καθορίσουν τι αξίζουμε. Μόνοι μας φοβόμαστε πολύ να το προσδιορίσουμε… Μπορεί να το βρούμε λίγο για τα στάνταρντ μας. Ή μπορεί και να το βρούμε πολύ, κι οι επιλογές που έχουμε κάνει, να μην το αντιπροσωπεύουν.
Κι η άλλη πλευρά όμως, έχει τόσα να σκεφτεί. Με πόση χαρά πιάσαμε τα βιβλία μας, τις σειρές που θέλαμε να δούμε, τη ζωγραφική που είχαμε αφήσει εδώ και χρόνια, την μαγειρική ή ότι άλλο μας ενθουσίασε μέσα στον πλέον κενό χρόνο μας; Σαν δώρο εξ ουρανού μας φάνηκε. Πατήσαμε pause σε όλα. Λίγο πιο εύκολα από ότι περίμενε κανείς. Πραγματικά λίγο πιο εύκολα από όσα θα έπρεπε.
Δεν βιαζόμαστε να τελειώσει όλο αυτό και να γυρίσουμε στους ασταμάτητους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας. Μήπως είμαστε εσωστρεφείς; Μήπως αυτός ο γρήγορος τρόπος ζωής, ο τόσο ξένα φορεμένος και τόσο ασυνείδητα υιοθετημένος δεν μας ταιριάζει; Ή μήπως βγαίνοντας έξω και πάλι, θα πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή μας και τις συναναστροφές τόσο πολύ, ώστε αν ποτέ βρεθούμε πάλι σε τέτοια κατάσταση, να μην βλέπουμε την ώρα να τελειώσει η απομόνωσή μας;
Έχει μια πίκρα το να απολαμβάνεις την απομόνωση, αλλά και μια εσωτερική ηρεμία. Κρύβουμε έναν πανικό όσοι δεν βλέπουμε την ώρα να τελειώσει, αλλά και μια συντροφικότητα. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Ούτε μόνο τα άκρα. Αν μπορούμε να σκεφτούμε πάνω στη ζωή μας, αυτές τις «άδειες» ώρες, θα είναι μόνο επιτυχία.