ΑναγνώστηςΔεν ξέρω εάν θα τελειώσει όλο αυτό. Όχι, κακή αρχή. Και λάθος. Και εντελώς απαισιόδοξη κιόλας για να λέμε την αλήθεια.
Της Κωνσταντίνας Αγγελάκη
Δες πώς μπορείς και εσύ να μας στείλεις το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα
Όλο αυτο κάποια στιγμή θα τελειώσει. Δεν ξέρω όμως πότε. Σίγουρα δεν το ξέρω και νομίζω κανείς δεν το ξέρει να μας το πει με σιγουριά. Και τι σημαίνει τέλος. Θα βγουν και θας μας πουν, ωραία από αύριο επιστρέφετε στην κανονική σας ζωή, σε όποια είχε ο καθένας πριν από αυτή την ευχάριστη διακοπή; Όχι φυσικά! Όλοι θέλουν να μάθουν που τελειώνει το τούνελ, αλλά νομίζω είμαστε ακόμα στην αρχή – στο τέλος της αρχής- ή έστω στην αρχή του τέλους και το φως ακόμα εγώ δεν το βλέπω.
Όλοι θέλουν να μάθουν που τελειώνει το τούνελ, αλλά νομίζω είμαστε ακόμα στην αρχή.
Δεν ξέρω και πως θα τελειώσει αυτό. Πώς θα είμαστε στο τέλος του τούνελ. Θα είμαστε οι ίδιοι; Αν με ρωτάτε, θα σας πω όχι. Τίποτα και κανείς δε θα ειναι ίδιος μετά από αυτό. Όπως σε κάθε περίοδο στην οποία γράφεται ιστορία – και ακριβώς αυτό γίνεται αυτή τη χρονική περίοδο- μετά θα αλλάξουν πολλά. Κάποιοι θα βγουν πιο δυνατοί, πιο συνειδητοποιημενοι, άλλοι θα βγουν πιο μόνοι, αλλοί πιο τρελαμένοι, ενώ άλλους αυτό όλο θα τους δέσει πιο πολύ με κάποιους ανθρώπους κι ας είναι μακριά. ‘Ολοι θα έχουν περισσότερο χρόνο. Για να σκεφτούν. Να ξεσκαρτάρουν. Όχι μονο ντουλάπια. Θα γίνει βέβαια και αυτό και ντουλάπια θα ξεκαθαριστούν και παλιές φωτογραφίες και παλιοί λογαριασμοί. Αλλά θα γίνουν και άλλες εκκαθαρίσεις. Εσωτερικές. Πιο μεγάλες, πιο ριζικές. Θα μετρήσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους μας. Και ίσως να μη βγούμε το ίδιο πολλοί στον κύκλο μας, όμως μπορεί να βγούμε πιο “πολύ”. Πολύ πιο ουσιαστικοί.
Αλλά θα γίνουν και άλλες εκκαθαρίσεις. Εσωτερικές. Πιο μεγάλες, πιο ριζικές.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στο πολύ και στο λίγο και στους πιο πολλούς και τους πιο λίγους, ο καθένας από εμάς θα καταλάβει τι και ποιος του λείπει. Όλοι περιμένουμε να τελειώσει αυτό.
Ο καθένας περιμένει να κάνει κάτι, να δει κάποιους, να πάρει αγκαλιά κάποιον, να πάει μια βόλτα. Εγώ θέλω να πάω για χορό, θέλω να δω αγαπημένα πρόσωπα, θέλω να ταξιδεψω. Εσείς τι θέλετε να κάνετε όταν ολο αυτό θα τελειώσει; Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε μια εικόνα, ένα μέρος, ανθρώπους. Ή και πιο πολλές εικόνες, όσες θέλετε, όσες θα φέρουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σας.
Εγώ λοιπόν κλείνω τα μάτια. Και βλέπω δύο διαφορετικές σκηνές, δύο μεγάλες αγάπες.
Σκηνή πρώτη. Είναι μία μέρα όμορφη και είναι μεσημέρι. Και έχει ήλιο, αυτόν τον ωραίο, τον μεγάλο, τον ελληνικό, που σε χτυπάει στο πρόσωπο και αισθάνεσαι ότι υπάρχει χαρά σε όλο τον κόσμο. Είμαστε μαζεμένοι. Και έχουμε γλέντι. Και είμαστε όλοι. Και ακούγονται βιολιά και κλαρίνα και τσαμπούνες. Και γέλια, πολλά γέλια. Και υπάρχουν χαρούμενοι άνθρωποι γύρω. Πολύ. Και χορεύουν, πιασμένοι από το χέρι. Και αγκαλιάζονται και φιλιούνται και δεν υπάρχει κανένας φόβος. Μόνο χαρά, αγάπη. Και χορός. Αυτός που μας ενώνει όλους.
Σκηνή δεύτερη. Είμαι στο αεροδρόμιο. Ετοιμάζομαι να ταξιδέψω. Και δεν υπάρχει κανένας φόβος, δε σκέφτομαι που να ακουμπήσω ή μην αγγίξω κάτι. Υπάρχει μόνο η λαχτάρα για το ταξίδι. Ανεβαίνω στο αεροπλάνο και μετά από λίγες ώρες φτάνω στην Ελβετία, στο μέρος που έχω αγαπήσει, που όλα είναι ήρεμα. Και περπατάω στους κήπους και παντού έχει λουλούδια.
Αυτές οι εικόνες μου έρχονται στο μυαλό. Αυτά ονειρεύομαι. Αυτά περιμένω. Και άλλα ακόμα. Και θα έρθουν, κάποια στιγμή θα έρθουν. Και θα δω τους φίλους μου και θα τους αγκαλιάσω.
Μέχρι τότε… απλά ονειρεύομαι κι άλλες τέτοιες σκηνές.