ΑναγνώστηςΤρίτη 10 Μαρτίου: Φαινόταν μία μέρα σαν όλες τις υπόλοιπες που γίνονταν όλα μηχανικά(όπως κάθε μέρα),και εγώ απορροφημένη στη ρουτίνα και στις καθημερινές υποχρεώσεις δεν είχα καν φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε.
Γράφει η αναγνώστριά μας Ειρήνη Παντελή
Δες πώς μπορείς και εσύ να μας στείλεις το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα
Μέσα σε λίγες ώρες όλα μου τα ανοιξιάτικα σχέδια άρχισαν να ακυρώνονται και όλο μου το πρόγραμμα έμοιαζε να καταστρέφεται.Λόγω covid-19, λέει.Διάβαζα άρθρα,το συζητούσα με τους γύρω μου αλλά πότε δεν περίμενα ότι θα πρέπει να περιοριστώ εξαιτίας του.
Η αρχή της καραντίνας.Οι πρώτες μέρες της «καραντίνας» μπορώ να πω ότι ήταν βίαιες.Φαινόταν πως τίποτα δεν μπορούσε να δουλέψει απο το σπίτι.Ξαφνικά τα πράγματα χειροτέρευαν και δεν υπήρχε καμία ελπίδα η ζωή μας να επανέλθει σε φυσιολογικά πλαίσια.Έτσι έλεγαν τουλάχιστον.Δεν το πίστεψα ούτε στιγμή.Κάθε μέρα ξυπνάω νομίζοντας ότι η μέρα μου θα είναι όπως οι παλιές.ΝΑΙ!Εκείνες που με βήμα βαρύ και μία αναστάτωση στην ιδέα ότι θα ξαναστριμωχτώ σε ένα λεωφορείο και θα κάνω 40 ολόκληρα λεπτά για να φτάσω στη σχολή μου.Και εκεί,μια συνεχόμενη γκρίνια,για τα μαθήματα,για τα εργαστήρια,για τις εργασίες…ΓΙΑ ΌΛΑ!Στην ιδέα πως όλα αυτα θα χανόντουσαν ένιωθα ανασφαλής.
Οι επόμενες μέρες.Αφού η πρώτη βδομάδα πέρασε και τα μέτρα περιορισμού γίνονταν όλο και πιο αυστηρά,εγώ άρχισα να χαλαρώνω.Αποδέχθηκα το γεγονός ότι αυτό που μου συνέβαινε συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και είναι κάτι που εγώ δεν μπορώ να ελέγξω ούτε να σταματήσω.Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ανασυγκροτηθώ και να περάσου δημιουργικές,παραγωγικές και ευχάριστες ώρες στους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος.
Καθάρισα,ξεκαθάρισα ντουλάπες,ασχολήθηκα με το δωμάτιο μου,διάβασα βιβλια,έφτιαξα νόστιμα και δημιουργικά γλυκά,έκανα γυμναστική,διαλογισμό…Ασχολήθηκα με τα φυτά μου στο μπαλκόνι,πέρασα ουσιαστικό χρόνο με την οικογένεια μου,είδα ταινίες,ασχολήθηκα με τη μουσική-που είχα παρατήσει τον τελευταίο καιρό-ξεθάβοντας το μαύρο μου γιουκαλίλι που μου κρατά συντροφιά όλες αυτές τις μέρες.Πήρα επίσης μέρος και σε διάφορα διαδικτυακά workshops μαθαίνοντας πολλά καινούργια πράγματα και ανακαλύπτοντας πολλά κανούργια πράγματα για τον εαυτό μου.Αλλά το πιο σημαντικό από όλα,νομίζω ήταν ότι αφιέρωσα χρόνο για να επικοινωνήσω με ανθρώπους που η ρουτίνα δεν μου το επέτρεπε και να ανταλλάξουμε ανησυχίες και προβληματισμούς(πήγε το skype σύννεφο).Ξεκίνησαμε και online διαλέξεις και μπορώ να πω ότι η καθημερινότητα μαζί και με άλλα πράγματα που έκανα εκτός της σχολής κάπως άρχισε να αποκαθίσταται.
Σε αυτή τη φάση διάλεξα να κλείσω τα αυτιά μου και να μην ανταποκρίνομαι ούτε στις συζητήσεις των γύρω μου γεμάτες πανικό ούτε σε όλες τις θεωρίες συνομωσίας που είναι της μοδός αυτο το διάστημα στο διαδίκτυο.
Αντί αυτού έδωσα χρόνο στον εαυτό μου.Με φρόντισα.Με άκουσα.Είχα καιρό να το κάνω.Κάπως με βρήκα εδώ μέσα.Εκτίμησα καθημερινά πράγματα που το χάος της καθημερινότητας δεν με άφηνε να απολαύσω.Μία γεμάτη κούπα ζεστού καφέ σε ένα μουντό γεμάτο σύννεφα πρωινό.Ένα τρυφερό μήνυμα για καλημέρα που άλλες φορές μου φαινόταν μία κοινή συνηθισμένη κίνηση.Εκτίμησα τον -πλέον- καθαρό αέρα που μπορούσα να εισπνεύσω πλέον μόνο από το μπαλκόνι.Εκτίμησα μέχρι και το super market νομίζω.Ήταν η μόνη ευκαιρία να φύγω απο το σπίτι,να αλλάξω παραστάσεις.
Απολογισμός.Μετά απο όλες αυτές τις μέρες που προσπαθώ να προσαρμοστώ,μπορώ να πω ότι πλέον δεν σκέφτομαι εκείνη τη μέρα που θα βγούμε γιατί κατάφερα μέσα στη νέα πραγματικότητα να βρω πράγματα να κάνω και πράγματα για να ελπίζω.Το μόνο που ουσιαστικά μου λείπει από αυτη τη συνθήκη ειναι οι άνθρωποί μου,και γενικότερα η επαφή.Ένα χάδι,μία χειραψία,μία αγκαλιά,ένα φιλί.Συνειδητοποίησα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την επαφή.Και αυτό μου λείπει…Πολύ!
Πιστεύω πως όλοι μας μετά από αυτό θα βγούμε σοφότεροι,πιο πλήρεις,πιο συνειδητοποιημένοι,περισσότερο ενωμένοι,πιο δυνατοί.
Μέχρι τότε ας απολαύσουμε αυτήν την άνοιξη!Γιατί έχει έρθει!Και είναι μέσα μας!