ΑναγνώστηςΟι ημέρες της καραντίνας είναι πολλές. Φάρμακο ή εμβόλιο για τον COVID-19 δεν έχει ακόμα βρεθεί.
Γράφει ο αναγνώστης μας Φραντζής Γιώργος
Οι άρρωστοι κάθε μέρα πληθαίνουν, το ίδιο και οι νεκροί. Τα νοσοκομεία έχουν ελλείψεις σε προστατευτικά μέσα και αναπνευστήρες. Οι οικονομίες καταρρέουν, μαζί και η ψυχολογία όλων όσων καλούνται να αλλάξουν άρδην την καθημερινότητά τους.
Για ένα λεπτό όμως. Basta signore που θα έλεγαν και στη γειτονική μας πολύπαθη Ιταλία. Ας κάνουμε ένα rewind σε όσα γίνονταν στον κόσμο μια ημέρα πριν το πρώτο ξέσπασμα του γνωστού σε όλους μας ιού. Εν έτει 2019, το βιοτικό επίπεδο σε παγκόσμια κλίμακα παρουσιάζει συνεχή αύξηση. Η πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι πολύ πιο εύκολη, ακόμα και στις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου. Η παιδική αναλφαβητικότητα σημειώνει ιστορικά χαμηλά. Το προσδόκιμο ζωής διαρκώς αυξάνεται, ενώ σε ανοδική τροχιά βρίσκονται νευραλγικοί κλάδοι της παγκόσμιας προόδου, όπως η τεχνολογία, η καινοτομία και οι επιστήμες.
Σαν να μην φαίνονταν και τόσο άσχημα τα πράγματα λίγο πριν κλειστούμε στα σπίτια μας και πολλοί συνάνθρωποί μας έρθουν αντιμέτωποι με τον ιό. Ομολογουμένως, η παγκόσμια συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή και σίγουρα όσα γίνονται δεν μπορούν να εκλαμβάνονται ελαφρά τη καρδία. Όλα όμως είναι θέμα εστίασης. Εάν εστιάζεις σε κόκκινα αυτοκίνητα, θα βλέπεις περισσότερα κόκκινα αυτοκίνητα, ενώ αν εστιάζεις σε μαύρα αυτοκίνητα αυτά θα βλέπεις πιο συχνά. Το ίδιο συμβαίνει και με το καλό και το κακό, τη θετικότητα και τη μιζέρια, τις νίκες και τις ήττες.
Στο γνωστό ερώτημα που τίθεται σε πολλούς περί του εάν το ποτήρι τους φαίνεται μισογεμάτο ή μισοάδειο, ο καθένας απαντά διαφορετικά, με βάση την εστίασή του ως άνθρωπος. Με όσα έχουν συμβεί το τελευταίο δίμηνο σε παγκόσμια κλίμακα, αυτό που προσωπικά μου έρχεται αυτόματα ως απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα είναι ότι «αρκεί που έχει νερό μέσα».
Η κρίση που περνάμε, άνευ προηγουμένου σε κάποια επίπεδα, είναι σε θέση να μας φέρει ένα ανυπολόγιστης αξίας δώρο, αρκεί να μπούμε στη διαδικασία να το ξετυλίξουμε. Μπορεί να λύσει τα πόδια και τα χέρια μας, να αποτελέσει το καύσιμο στο αδειανό από τρόικες, οικονομική λιτότητα, καθημερινό τρέξιμο ρεζερβουάρ μας. Με πολύ σαφή λόγια, η κρίση αυτή είναι σε θέση να μας δείξει νέους τρόπους να βελτιώσουμε τη ζωή μας, είτε γίνεται λόγος για τα επαγγελματικά, είτε για τα μέσα μας.
Και πως μπορεί άλλωστε να μην είναι όταν καλούμαστε να συνυπάρξουμε περισσότερες ώρες με δικούς μας ανθρώπους, να μείνουμε περισσότερες ώρες με τον εαυτό μας, να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους να σώσουμε τη δουλειά μας και να βιοποριστούμε.
Μπορεί στην αρχή σε πολλούς να μας φάνηκε σαν μια τρόπον τινά φυλάκιση η καραντίνα, ο περιορισμός στις μετακινήσεις, το λουκέτο σε μαγαζιά και καταστήματα. Κατ’ ουσίαν όμως ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να κάνουμε όσα πάντα λέγαμε πως θα κάναμε, όταν βρίσκαμε χρόνο, αναβάλλοντάς τα. Να δεθούμε δηλαδή περισσότερο με τους δικούς μας, γιατί δεν θα τους έχουμε για πάντα γύρω μας. Να μάθουμε περισσότερο τον εαυτό μας, τις ανάγκες του, τα θέλω του, τα παράπονά του, όσα είναι αυτά που καταπνίγει στη φούρια της καθημερινότητας. Να αθληθούμε εκεί που δεν βρίσκαμε μισή ώρα την ημέρα, θεωρώντας πως το σώμα μας θα δείχνει κατανόηση επ’ άπειρον και δεν θα φορτωθεί με μελλοντικά προβλήματα. Να δούμε εάν η δουλειά που κάναμε, και συχνά την κατηγορούσαμε για τα πολλά αρνητικά της, εν τέλει έχει πολλά θετικά που μας λείπουν και τα ξεχνάμε ή μας είναι πιο ταιριαστό να την αφήσουμε για κάτι άλλο.
Υπάρχει η δυνατότητα να βγούμε πολύ πιο δυνατοί από τη δοκιμασία που περνάμε. Δεν θα συμβεί από μόνο του κάτι τέτοιο όμως. Απαιτείται λήψη δράσης και προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να έχουμε πάει ένα βήμα πίσω αυτές τις μέρες, αλλά, σαν τη σφεντόνα, πρέπει να τεντωθούμε προς τα πίσω για να εκτοξευτούμε μπροστά. Εν τέλει, το βήμα πίσω μπορεί να μετουσιωθεί σε δύο βήματα μπροστά.
Η φράση πως «από αγκάθι βγαίνει ρόδο» δείχνει να ταιριάζει «γάντι» στα όσα περνάμε αυτό τον καιρό. Αν εστιάζουμε στο αγκάθι τότε μάλλον θα τρυπηθούμε. Αν εστιάζουμε στο ρόδο, τότε θα δούμε κάτι όμορφο. Το καλό είναι πως και τα δύο είναι στο χέρι μας, με την επιλογή για το που θα στραφούμε να είναι δική μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από αυτή.
Και στην τελική, ο συγκεκριμένος χρόνος που περνάει ο πλανήτης σε mode παύσης, καλό κάνει στα πάντα. Ίσως αυτά που γίνονται να μας υπενθυμίσουν ότι η παύση κάποιες φορές είναι αναγκαία για να υπάρξει και συνέχεια.
Το λέει άλλωστε και το τραγούδι: