ΑναγνώστηςΗ καραντίνα έχει βάλει τα πάντα στον πάγο. Καθόμαστε στα σπίτια μας, χωρίς να ξέρουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό και τι κατάληξη θα έχει.
Γράφει η Σοφία Δέλλιου
Στείλε μας και εσύ το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντίνα. Δες εδώ τι πρέπει να κάνεις!
Όταν ο κορωνοϊός μπορεί να πάρει την γιαγιά μας, τον ασθματικό φίλο μας, την δουλειά μας. Όλα είναι πιθανά σενάρια και εμείς δεν έχουμε σχεδόν κανέναν έλεγχο στην έκβαση τους.
Ως νέα στην Ελλάδα, το βρήκα κάπως ανακουφιστικό. Θεωρώ πως πολλοί συνομήλικοί μου θα ταυτιστούν με αυτό που θέλω να πω. Όπως πάρα πολλά νέα παιδιά, τελείωσα την σχολή μου πρόσφατα, δίχως να ξέρω τι με περιμένει. Όλα είναι στο χέρι μου. Εγώ θα πρέπει να κυνηγήσω την επαγγελματική μου αποκατάσταση, η οποία φαίνεται σχεδόν αδύνατη, δεδομένης της κατάστασης στην Ελλάδα.
Ένα νέο παιδί στην Ελλάδα βασανίζεται από την άγνοια του μέλλοντος. Κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί ότι οι αποφάσεις του δεν θα είναι λανθασμένες και πως, ότι και να προσπαθήσει για ένα καλύτερο μέλλον δεν θα αποτύχει.
Στα 23 μας νιώθουμε πως πρέπει να είμαστε περισσότερο πετυχημένοι. Γιατί δεν έχουμε βρει ακόμα τι μεταπτυχιακό θέλουμε να κάνουμε; Γιατί δεν ξέρουμε πάνω σε τι είμαστε παθιασμένοι; Γιατί δεν ξέρουμε καν ποιοι είμαστε ακόμα; Τα 23 φαντάζουν σαν μια ηλικία σταθμός, από την οποία πλέον πρέπει να αναλάβεις δράση. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για σχεδιασμό και ανακάλυψη. Τέρμα! Πρέπει πια να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις και να πορεύεσαι προς αυτόν τον προορισμό.
Η Σύλβια Πλαθ είχε πει: “Why can’t I try on different lives, like dresses, to see which one fits me and is most becoming?”
Με την επιβολή της καραντίνας, ένιωσα πως μας δόθηκε η άδεια να βάλουμε αυτόν τον αγχώδη σχεδιασμό στον πάγο. Είναι επιτρεπτό να νιώθω αβεβαιότητα, καθώς όλοι μας νιώθουμε αβεβαιότητα σε συλλογικό βαθμό. Δεν πειράζει που δεν έχω ξεκινήσει το δεύτερο μεταπτυχιακό μου, καθώς δεν ξέρουμε πότε θα ανοίξουν τα πανεπιστήμια. Μπορεί όλα τα πανεπιστήμια να μετατραπούν σε νοσοκομεία και όλοι οι καθηγητές να πεθάνουν, ποιος ξέρει.
Η καραντίνα σου λέει ότι είναι οκ ότι δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στο μέλλον σου. Είναι οκ ότι δεν έχεις πάρει την πρώτη προαγωγή, καθώς δεν πηγαίνεις στην δουλειά και δεν ξέρεις καν αν θα έχεις δουλειά στην οποία να επιστρέψεις. Είναι οκ να νιώθεις αβεβαιότητα και μάλιστα είναι το απολύτως φυσιολογικό.
Εγώ βρήκα την καραντίνα κάπως απελευθερωτική. Ίσως πρέπει να χάσεις τα πάντα, για να νιώσεις ελεύθερος. Ο κορωνοϊός μας έκανε να καταλάβουμε πόσο λίγο έλεγχο έχουμε πάνω στο μέλλον μας. Οπότε, έχοντας καταλάβει ότι δεν έχουμε καμία δύναμη, έρχεται η απελευθέρωση από το ίδιο μας το μυαλό. Το άγχος είναι μια ψευδή αίσθηση ελέγχου και ο κορωνοϊός μας ανάγκασε με την βία να καταλάβουμε ότι ποτέ δεν είχαμε τον έλεγχο.
Εν μέσω καραντίνας ένιωσα περισσότερη ηρεμία γιατί κατάλαβα ότι ποτέ δεν είχα τον έλεγχο της ζωής μου αλλά μόνο του πως αντιδρούσα σε όσα μου συνέβαιναν. Κατάλαβα ότι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω είναι να αποδεχτώ ότι δεν έχω κανέναν έλεγχο και πως οι αγχώδεις σκέψεις μου δεν θα επηρεάσουν με κανένα τρόπο τις εξελίξεις, ούτε το τι θα ακολουθήσει όταν τελειώσει όλο αυτό.
Η καραντίνα είναι η ευκαιρία να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο στην παραδοχή ότι δεν έχουμε τον έλεγχο.