Στέλλα Ράπτη
Μια παράσταση με οδηγό τους τέσσερις θεατρικούς μονολόγους “Ήττα, Μνήμη, Μετάνοια, Τέχνη, Λήθη” του Δημήτρη Δημητριάδη, ανέβηκε για τρείς μοναδικές παραστάσεις στην Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου
Μέσα στην κατανικτική ατμόσφαίρα της αγγλίκανικής εκκλήσιας, τέσσερις περφόρμερ σωματοποιούν και μεταφέρουν τους πέντε μονολόγους του βιβλίου του Δημητριάδη στο κοινό. Η έκφραση τους ταξίδευει το κοινό στις πέντε κατάστασεις και σηματοδοτεί την προσωπική αφύπνιση στον καθένας μας ξεχωριστά, πριν φτάσουμε στη “Λήθη”.
Η Βίκυ Αδάμου και ο Χρήστος Καπενής, έχοντας “συναίσθηση της καλλιτεχνικής ασημαντότητάς” τους, παίζουν με την αυστηρότητα της γραφής και κρατώντας λευκή σημαία, επι(κοινωνούν) τη “Λήθη” του Δημήτρη Δημητριάδη, ένα κείμενο – καθημερινή προσευχή γι’ αυτούς που το γνωρίζουν. Τη συστήνουν σ’ εκείνους που την αναζητούν κι ας μην το ξέρουν, και προσεγγίζουν τις βαθύτερες αλήθειες της με τη σοβαρότερη χαρά. Γιατί “η μεγαλύτερη χαρά είναι να μη φοβάσαι”.
“Εσείς έχετε σκεφτεί ποτέ ότι η λέξη ‘ειναι’, κρυβει μέσα της λέξη το ‘ναι’;”
Από την έναρξη του έργου ο θεατής μπαίνει στην διαδικασία να βάλει τον εαυτό του στην ατμόσφαιρα της παράστασης, κάτι το οποίο επιτυχνάνεται με την συνοδεία του εκκλησιαστικού όργανου. Οι εναλλαγές μεταξύ του παλιού και του μοντέρνου κατά τη διάρκεια της παράστασής ήταν συνεχείς, με αποτέλεσμα η προσοχή του θεατή να παραμέινει ακλόνιστη.
“Πέντε φορές αρχίζουν και πέντε φορές τελειώνουν, και κάθε φορά είναι η πρώτη, και κάθε φορά είναι η τελευταία. Αρχίζουν για να μιλήσουν και τελειώνουν για να μην ξαναμιλήσουν.”
Οι πέντε μονόλογοι του Δημητριάδη μετάφέρονται σε πέντε ζωντανές κάταστασεις στην παράσταση.
Κάθε χαρακτήρας προσωποποιεί μία από τις παραπάνω και όλοι κινουνται με κοινό γνώμωνα μια. Θέλοντας να επικοινωνήσουν στους θεατές τη γνώση, με έναν τρόπο -κάποιες φορές- θλιβερό και άλλες αποδωσμένο με γέλιο και τραγούδι. Μεταδίδόντας τη γνώση γι’ αυτήν και παραπέποντας τον θεατή σε μια προσωπική αληθεία. Δείχνοντας μια διαδρομή.
“Μου δόθηκε όλη η μνήμη αλλά εγώ κρατώ μόνο εκείνο που θέλω να θυμάμαι. Εκείνο που θέλω όλοι να θυμούνται. Να το θυμούνται από μένα. Να το θυμούνται σαν δικό τους. Σας το χαρίζω. Δικό σας είναι.“
Για μένα, η συγκεκριμένη παράσταση αποτέλεσε μια εξαιρετικά μοντέρνα απόδοση όλων των συναισθημάτων και των εικόνων που περιγράφονται στο βιβλίο του Δημητριάδη. Αποτελεί μια πρόταση για το πως εμείς οι ίδιοι μπορούμε να διαχειριστούμε τη ζωή μας μέχρι να φτάσουμε στη λήθη, έχοντας πλέον τη γνώση.
Κλείνοντας, θα έλεγα ότι αποτέλεσε και για μένα μια προσωπική αφύπνιση ή καλύτερα μια συνειδητοποίηση των όσων έχουμε και κάποιες φορές ξέχναμε ή θεωρούμε δεδομένα.
“Μέσα μου όλος ο χώρος και μέσα μου όλος ο χρόνος. Μέσα στο σώμα μου χρυσά χρυσάνθεμα. Ο τέλειος σχεδιασμός του μέσα κήπου.”
Τα δενδρίλια του καταπράσινου και ολόφρεσκου σκηνικού “κήπου” της παράστασης “Λήθη: Τρεις νύχτες στην Εκκλησία” θα διατίθενται προς υιοθέτηση. Οι ανάδοχοι των δέντρων θα ενημερωθούν για την ημερομηνία της δεντροφύτευσης, την οποία θα συντονίσει ο περιβαλλοντικός σύλλογος νέων “Ώρα για Δράση” σε συνεργασία με τη μεγάλη εθελοντική δράση της χώρας, “Let’s do it Greece”.
Ο στόχος είναι κοινός και αφορά σε μία συλλογική και οργανωμένη δράση για την προστασία και διάσωση του περιβάλλοντος που μας φιλοξενεί.
“Σας το χαρίζω αυτό που θα σας πω. Δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Τους άλλους έχω αγαπήσει. Αγάπησα και αγάπησα και αγάπησα. Εξανεμίστηκα μέσα σ’ αυτήν την αγάπη. Αυτήν την αγάπη αγάπησα. Δεν της αντιστάθηκα, δεν της εναντιώθηκα, δεν την υποτίμησα, δεν παρέκαμψα, δεν την αγνόησα και δεν την περιφρόνησα. Της δόθηκα. Και την έκρυψα. Τόσο πολύ αγάπησα.”
Συν-σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου και Χρήστος Καπενής
Σύμβουλος Δραματουργίας: Εύη Προύσαλη
Σχεδιασμός Φωτισμού – Σκηνικού χώρου & Videο projection: Βασίλης Αποστολάτος
Επιμέλεια κοστουμιών: Lazy boy*
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Ορέστης Τάνης
Κίνηση: Πετρίνα Γιαννάκου
Επιμέλεια μαλλιών: Γιώργος Νικολαΐδης
Κατασκευή νυφικού: Νεφέλη Κλαπή – Αριστοτέλης Γεώργιος Ζώγας
Βοηθός Παραγωγής: Μάιρα Πάγκαλου
Φωτογραφίες: Φώτης Πλέγας Γ.
Επί σκηνής: Αδάμου Βίκυ, Καπενής Χρήστος, Κλειώ Ροκανά, Joe Tornabene και η Χριστίνα Αντωνιάδου στο εκκλησιαστικό όργανο
Μια παραγωγή της life after death theatre company με την υποστήριξη του Καλλιτεχνικού Δικτύου Κινητήρας.