Ραφαέλα ΧαμπίπηΌταν ο Καβάφης έγραφε για ταξίδια εμείς σχεδιάζαμε τον προορισμό.
Γιατί στα κορίτσια καλλιεργείται η μητρότητα ενώ στα αγόρια ο αθλητισμός; Ως αντιπρόταγμα μια δυναμική Barbie σε κάποια από τις ταινίες της θα τραγουδήσει στα κορίτσια για τη σημασία του να κυνηγούν τα όνειρά τους. Και στα δεκαεπτά θα οδηγηθούν πολλοί και πολλές σε εκείνο το άχρωμο γραφείο για τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού και λίγα χρόνια αργότερα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι θα κοιτούν το ταβάνι και θα λένε στους φίλους τους πως βλέπουν τον εαυτό τους σε δέκα χρόνια. Καλημέρα κόσμε, δεν έχει καμία σημασία.
Η Αλίκη πριν μεταφερθεί στη Wonderland ζούσε εγκλωβισμένη σε πρέπει και θέλω άλλων, τουλάχιστον στην ταινία με τη Mia Wasikowska. Μεταφέρθηκε λοιπόν σε ένα άλλο χρονικό -και τοπικό- διάστημα, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στην τελική πως επιβιώνουν τα καταπιεσμένα παιδιά, οι ήρωες, οι ρομαντικοί, οι ιδεολόγοι, οι οραματιστές; Συγκεκριμένα στο Sense8, όταν η Κάλα ρώτησε τον Κάφιους γιατί το παραγκόσπιτό του είχε μία σύγχρονη τηλεόραση εκείνος απάντησε πως μέσα από αυτήν παίρνει ιδέες, κίνητρο και δύναμη.
Πολύ όμορφα όλα αυτά. Και τίποτα δε συγκρίνεται με το πάθος για ζωή και ας είμαστε ειλικρινείς η επίτευξη των στόχων φέρνει πάντοτε μια ηδονική εγκεφαλική ικανοποίηση. Αλλά ξεχνάμε δύο παράγοντες. Την πιθανότητα ματαίωσης και την ύπαρξη του εδώ και τώρα.
Τον εαυτό μας πρέπει να τον προστατεύουμε και κάτι τέτοιο δε συνεπάγεται με το φόβο της ήττας ή το δισταγμό προς την αλλαγή, τα νέα ξεκινήματα, τις ριζοσπαστικές αποφάσεις. Κάθε μέρα είναι ταυτόχρονα η αρχή της υπόλοιπης ζωής μας αλλά και το τέλος όσων προηγήθηκαν. Αν κάνω ένα flashback όπως στο επεισόδιο του Black Mirror, όπου ο τύπος μπορούσε να ανατρέξει στις αναμνήσεις του, δε θα ήθελα να δω τις ημέρες μου σε αυτή τη γη να αναλώνονται σε μία προσπάθεια. Η προσπάθεια δε θα πρέπει να συνεπάγεται του υλικού, του παροδικού, του φαίνεσθαι.
Η προσπάθεια μου είναι να ζήσω όλο το πακέτο. Να αναπνεύσω, όχι για να μπορέσω να κρατήσω τον εαυτό μου ζωντανό ώστε να κάνω κάτι άλλο αλλά για να αισθανθώ τον αέρα στους πνεύμονες μου. Μέχρι και το άνοιγμα των ματιών θεωρείται διαδικασία για να αδράξω τη μέρα.
Να την αδράξω πως; Πηγαίνοντας στο γραφείο; Θα ανοίξω τα μάτια μου επειδή θα χαρώ που ξύπνησα. Θα την αδράξω τη μέρα με μία βόλτα στο πάρκο πριν το γραφείο. Θα οργανώσω επιτέλους αυτές τις διακοπές. Όχι αυτές δίπλα στην πισίνα, αλλά τις άλλες, τις δύσκολες με το περπάτημα και την εξερέυνηση.
Και το νόημα εν τέλει πιο είναι; Αυτό που “γεμίζει” και διαφέρει ως στόχος από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι ο τελικός προορισμός. Υπέροχος και μετά από κόπο αξίζει τον καθένα. Το ταξίδι όμως πρέπει να το ζήσεις και εκτός του στόχου. Να μην είναι απλώς το σκαλοπάτι αλλά ο μικρός επιμέρους σκοπός που κατακτήθηκε παρέα με άλλους πολλούς.
Και αν ο δρόμος στρίβει λίγο νωρίτερα ή αργότερα ή προκύψει κύκλος, η ιστορίες που θα λέγονται στο μέλλον γι’ αυτό, από μόνες τους είναι επιτυχία. Γιατί ποιοι θα είμαστε χωρίς τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες μας; Πιόνια που έφτασαν ευθύγραμμα στο στόχο;