Ραφαέλα ΧαμπίπηΚαθώς οι Μ.Κ.Ο αυξάνονται σαν τη Λερναία Ύδρα που ανανεώνει τα κεφάλια της και οι τηλεπαρουσιάστριες μειδιάζουν φειδωλά σε κάθε αναφορά, κάποιοι πατούν επί πτωμάτων και δεν είναι ούτε η άτιμη κοινωνία ούτε τα αυτά που έχει η ζωή.
Στο φράχτη του Έβρου θρηνούμε. Στον πάτο του Αιγαίου θρηνούμε. Όχι όμως όλοι μας. Κάποιοι δε θρηνούν αλλά χαίρονται. Χαίρονται;! θα πεις. Ακραία τοποθέτηση και λίγο μελοδραματική. Ναι κανείς δε θα χαμογελάσει βλέποντας το πτώμα του νηπίου ξεβρασμένο στην παραλία, γιατί μόνο με αυτό ασχολούνται επειδή δε πρόλαβε να γίνει μουσουλμάνος και να αναπτύξει την αντιδυτική βαρβαρότητα.
Αλλά κάποιος θα χαρεί όταν του εγγυηθούν την ασφάλεια της μιζέριας του, όταν του χτίσουν το μεγάλο τείχος και όταν του πουν πως το εγγόνι του θα έχει λευκό, κάτασπρο ξεπλυμένο από ντροπή και συνειδήσεις χρώμα. Αλλά δε θα χαρεί αυτός περισσότερο. Θα ευχαριστηθεί ο κύριος και η κυρία του όταν αυξηθεί το κέδρος, όταν αβγατίσουν οι ψήφοι, όταν κανείς δε θα μιλήσει. Θα χαμογελάσει το κεφάλαιο. Ο γιος τους στο springbreak θα πάει διακοπές στη Μυτιλήνη να μοιράσει παλιά ρούχα για να το ποστάρει ο μπαμπάς στο facebook και να ησυχάσουν οι σκεπτικιστές αλλά και τα μικρά κάποια μέσα τους.
Και όταν στρίψει η παρέα νέων σε άγνωστο στενάκι κάπου στο κέντρο κάποιος θα τρομάξει και θα αναρωτηθεί “ποιος είναι καλός και ποιος όχι από δαύτους” και θα ξεχάσει τον οικογενειακό φίλο – συγγενή που πάντα καλά σε εκείνον φερόταν, οπότε δεν έχει λόγο να κρίνει και ας είδε κάποτε ύποπτες μελανιές στη γυναίκα του.
Και όταν βγάλεις το επόμενο εισιτήριο για μια χώρα εκτός Σένγκεν θα αναθεματίσεις λίγο που θα πρέπει να περάσεις από το Τμήμα για να βγάλεις διαβατήριο γιατί έχεις και άλλες δουλειές και σε δυσκολεύουν. Και μετά θα σκεφτείς πως δεν καθαρίζουν τόσο καλά τους δρόμους στην Ελλάδα.
Και μια μέρα φίλε μου θα χτίσεις το τείχος σου, θα γεννήσεις το παιδί σου, θα ματώσεις να το σπουδάσεις, θα πληρώσεις όλα αυτά τα μεγάλα φροντιστήρια και θα δώσεις το φακελάκι στον κατά τα άλλα επιστήμονα που βοήθησε με αυτή τη σκωληκοειδίτιδα και θα ρωτήσεις αυτόν τον παλιό βουλευτή από το χωριό της μάνας σου αν μπορεί να του βρει μια θέση έτσι για αρχή. Και μια μέρα το παιδί σου θα φύγει για να τον πουν Έλληνα και να του χτυπήσουν φιλικά τον ώμο στην καλύτερη, κάπου στην Ευρώπη και δε θέλω να σε πικράνω με τη χειρότερη.
Και μια μέρα γέρος και ασφαλής θα βγάλεις τα σκουπίδια σου έξω και θα κοιταχτείς με κάποιον που δε σου μοιάζει και πολύ αλλά κάτι γνώριμο έχει το πρόσωπό του. Ένας πόνος που είδες στο Skype πριν λίγες μέρες στην καλύτερη. Στην χειρότερη δεν ξέρεις, δεν έχει χρόνο και για σένα. Θα πεις από μέσα σου πως είναι τυχερό το παιδί σου που δουλεύει εκείνες τις υπερωρίες στο γραφείο στην Ευρώπη. Εδώ ο άλλος τρώει τα σκουπίδια σου…