ο ΠολέμαρχοςΞέρεις αγαπητέ αναγνώστη, για πολλούς ανθρώπους το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα σπορ.
Ένα άθλημα εμπορικό, ένα άθλημα που παίζεται με μια μπάλα και 22 παίχτες να την κυνηγούν και που στις πλάτες του διακυβεύονται δισεκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα.
Για τις δε γυναίκες; Είναι ακόμα ένας λόγος να θεωρούν πως το μωράκι τους ψάχνει τρόπο να τις αποφύγει…
Η αλήθεια βέβαια είναι πιο αγνή και το αίσθημα για έναν ποδοσφαιρόφιλο είναι πολύ πιο βαθύ.
Την ομάδα σου την διαλέγεις, δεν σε διαλέγει.
Παραδοσιακά ο μπαμπάς ξεκινά την προπαγάνδα και τη μύηση σου στην ομάδα που αυτός υποστηρίζει… Όμως αν εσύ φας φλασιά στα 5 σου, στα 10 σου, στα 15 σου και επιλέξεις να πορευτείς με άλλο χρώμα φανέλας, έτσι και θα γίνει στο τέλος.
”Η επιλογή της ομάδας σου είναι ίσως η πρώτη ρομαντική,
προσωπική στιγμή στη ζωή σου και μάλιστα στην πιο τρυφερή
παιδική και ανέμελη ηλικία”
μου είχε πει κάποτε ένας προπονητής μου.
Θυμάμαι σαν χθες όταν ήμουν 10 χρονών και έψαχνα να βρω ποια θα είναι η επόμενη αγαπημένη μου ομάδα, μετά από αυτήν που υποστηρίζω στην Ελλάδα.
Έψαχνα ένα σύλλογο που να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, να έχει παίχτες στο ρόστερ της, που να μου αρέσει ο τρόπος που παίζουν, ο τρόπος που σκέφτονται, ο τρόπος που συμπεριφέρονται, στις νίκες, στις ήττες, στις χαρές και στις λύπες.
Να υπάρχει μια βαθιά ιστορία πίσω από την φανέλα και να μην είναι από τα κλασικά μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα που υποστηρίζει ο όχλος.
Κάπως έτσι αποφάσισα να υποστηρίξω τη Φιορεντινά.
Μια ομάδα της Ιταλίας η οποία συνήθως δεν τερματίζει ούτε 1η, ούτε 2ή, ούτε 3η, ούτε 4η, ούτε 5η… Συνήθως!
Θεωρείται από τις ιστορικές βέβαια καθώς έχει 79 συμμετοχές στη Serie A‘ κάτι που τη φέρνει στην 5η θέση πίσω από τις Ιντερ, Μιλαν, Γιουβεντους και Ρόμα.
Είχα την τύχη τόσα χρόνια (τουλάχιστον 25) να ζήσω μεγάλες στιγμές με τους ”βιόλα” ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όπως επίσης και να δω πολύ μεγάλους παίχτες όλα αυτά τα χρόνια να φορούν την φανέλα μας.
Μεγάλωσα με Ρομπέρτο Μπάτζιο, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Ρουί Κόστα, Εντμούντο, Μιγιάτοβιτς, Τόλντο και δεν συμμαζεύεται.
Μια ζωή ήμασταν η ομάδα με το νεανικό σύνολο, που τα έβαζε με τους ισχυρούς και αντιστεκόταν όσο καμία άλλη, πάντα παίζοντας επιθετικό ποδόσφαιρο, είτε αγωνιζόταν με την Τζένοα στο κύπελλο, είτε με την Μπαρτσελόνα στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Μια ζωή οι μεγάλες ομάδες παίρναν τους καλύτερους μας παίχτες με ηχηρές οικονομικά μεταγραφές και πάντα είχαμε παίχτες μας στην εθνική Ιταλίας.
Τα αποδυτήρια μας ανέκαθεν ήταν τα πιο δυνατά και δεμένα και πραγματικά αν μια ομάδα στο ιταλικό πρωτάθλημα δικαιούται να λέγεται συνολικά σαν οργανισμός ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, τότε κυριολεκτικά και αντικειμενικά αυτή είναι μόνο η Φιορεντίνα.
Εννοείται και έχουμε ζήσει μαγικές στιγμές οι βιόλα όλα αυτά τα χρόνια.
Και κύπελλα πήραμε και Ευρώπες παίξαμε και την καλύτερη Γιουνάινεντ του Σερ Άλεξ νικήσαμε στο Αρτέμιο Φράνκι και την Αρσεναλ στο Λονδίνο και σουπερ καπ πήραμε.
Όπως περάσαμε και πολύ δύσκολες.
Υποβιβασμούς, χρεοκοπίες, σωτηρίες την τελευταία στιγμή αρκετές φορές.
Όμως, αυτό που μας σημάδεψε πιο πολύ απ’ όλα ήταν ο θάνατος του καπιτάνο μας Αστόρι, πέρσι τέτοια μέρα. 4 Μαρτίου του 2018.
Η ομάδα βρισκόταν στο ξενοδοχείο, το απόγευμα παίζαμε με την Ουντινέζε εκτός και ο Νταβίντε δεν είχε κατέβει για πρωινό. Όταν οι άνθρωποι της ομάδας ανέβηκαν στο δωμάτιο του Αστόρι, απλά διέγνωσαν τον θάνατο του.
Ο καπιτάνο μας, άφησε την γυναίκα του και το 2 χρονών κοριτσάκι του και ανέβηκε ψηλά στον ουρανό.
Στην ομάδα μπορεί να ήταν μόλις 2 χρόνια, αλλά το ήθος του και ο ταπεινός χαρακτήρας του, ήταν αυτό που αναζητούσε πάντα η οικογένεια της Φιορεντίνα στα πρόσωπα των αρχηγών της.
Άλλωστε το προφίλ των Πασκουάλ, Νταϊνέλι, Αριάτι, Ντι Λίβιο και Μπατιστούτα, που ήταν οι προκάτοχοι του ιερού αυτού περιβραχιόνιου το επιβεβαιώνει απόλυτα.
Η αγωνιστική αναβλήθηκε. Η ομάδα προσπαθούσε μέσα στη βδομάδα να μαζέψει τα κομμάτια της και η πιο δύσκολη στιγμή ήρθε το επόμενο Σαββατοκύριακο με αντίπαλο την ουραγό και καταδικασμένη με υποβιβασμό Μπενεβέντο, στο γεμάτο όπως αναμενόταν Αρτέμιο Φράνκι.
Τα κορεό και τα μελαγχολικά τραγούδια στις κερκίδες έδιναν και έπαιρναν…
Μωβ και άσπρα μπαλόνια αφέθηκαν στον ουρανό της Φλωρεντίας, ενώ στο 13ο λεπτό της συνάντησης, διακόπηκε για λίγα λεπτά ο αγώνας τιμώντας, έτσι τον αριθμό της φανέλας του αρχηγού.
Το απίστευτο έγινε στο 25 λεπτό του αγώνα…
Εκτελείτε το κόρνερ από τα δεξιά και ο Βίκτορ Ούγκο με καρφωτή κεφαλιά ανοίγει το σκορ.
Το γκολ αυτό ήταν που έκρινε τελικώς και τη συνάντηση, ενώ το ανατριχιαστικό της υπόθεσης, ήταν πως ο Ούγκο ήταν αυτός που πήρε την θέση του Αστόρι στην αρχική ενδεκάδα, με το νούμερο 31 στην πλάτη, όσα και τα χρόνια του Νταβίντε και ο αριθμός της φανέλας του ανάποδα.
Το ματς δεν κύλησε καλά βέβαια μέχρι το τέλος, καθώς το όλο κλίμα και η ανάγκη να κερδίσουν οι ”ΜΩΒ” και να το αφιερώσουν στον αρχηγό τους, ήταν τόσο επιτακτική που όσο περνούσε η ώρα βάραιναν τα πόδια τους από το άγχος.
Το σφύριγμα της λήξης θα περίμενε κανείς ότι θα φέρει χαρά και δικαίωση σε όλους όσους βρέθηκαν στο γήπεδο και ειδικά στους παίχτες των βιόλα. Αντ’ αυτού έφερε ανακούφιση και κλάματα.
Πρώτη φορά είδα τους παίχτες μας να κλαίνε και να σωριάζονται στο έδαφος μετά από νίκη (όπως επίσης το ίδιο έκαναν και οι αντίπαλοι από την φόρτιση της ατμόσφαιρας), λες και χάσανε τον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ στο 93’…
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα συναίσθημα που ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ που το έζησα ή να λυπηθώ.
Δεν ξέρω αν είναι ευλογία αυτό που έζησα ή αν πρόκειται για κατάρα…
Δεν θα πω πως ο θάνατος του Αστόρι ήταν από αυτές τις δύσκολες στιγμές που συσπειρώνει και γιγαντώνει μια ομάδα, που την κάνει ακόμη πιο οικογένεια. Πόσο πιο οικογένεια να γίνουμε ρε πούστη;
Ήταν, όμως, μια στιγμή που με έκανε υπερήφανο για ακόμη μια φορά, για την επιλογή που έπραξα τότε, όταν ήμουν 10 χρονών και έψαχνα 5 ώρες στο παιδικό μου δωμάτιο, ποια ομάδα να διαλέξω να υποστηρίξω εκτός Ελλάδος.
Το κορεό των οπαδών μας πέρσι στο Αρτέμιο Φράνκι έλεγε…
“Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πεθαίνουν ποτέ. Υπάρχουν ιστορίες που περνάνε στην αιωνιότητα. Καλό ταξίδι αρχηγέ.”
Ένα χρόνο μετά, αν μπορούσα να φτιάξω ένα πανό και να το έστελνα στην Φλωρεντία σήμερα, θα έγραφα το εξής:
“Aρχηγέ να μην αγχώνεσαι για εμάς. Όλα καλά!”
Υ.Γ: Τη φανέλα με το Νο13 την απέσυρε οριστικά η ομάδα (όπως την απέσυρε και η προηγούμενη ομάδα του η Κάλιαρι) ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ο Αστόρι είχε συμφωνήσει συμβόλαιο για τα επόμενα χρόνια με τους βιόλα έναντι 1,3 εκ ευρώ τον χρόνο και η διοίκηση δεσμεύτηκε πως η ανανέωση θα προχωρήσει κανονικά και το ποσό θα δίνεται στην οικογένεια, που άφησε πίσω του.