Δέσποινα ΤσιμπρικίδουΜοιάζει χθες που ήταν Πρωτοχρονιά και μπήκαμε στο νέο, τότε, έτος 2018. Πέρασε ένας χρόνος από τότε και είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν εκείνη τη μέρα (;).
Το έτος αλλάζει κάθε χρόνο στις 31 Δεκεμβρίου στις 12 τα μεσάνυχτα.
Τον καλωσορίζουμε με ενθουσιασμό και χαιρόμαστε που αφήνουμε πίσω μας τον παλιό. Ξεκινάμε δυναμικά τις υποχρεώσεις μας και θέτουμε φιλόδοξους στόχους. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε ό,τι κακό ή δυσάρεστο συνέβη κατά το προηγούμενο έτος.
Το ποσοστό επιτυχίας, όμως, είναι μικρό.
Ούτε καταφέρνουμε να πετύχουμε όλους τους στόχους που θέσαμε, ούτε να απομονώσουμε τον εαυτό μας από τα κακά στοιχεία του παρελθόντος. Ας παραδεχτούμε, όλοι, ότι φτάνει μια στιγμή μέσα στον χρόνο που συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα από όλα αυτά που θέλαμε να κάνουμε.
Φτάνουμε σε ένα σημείο όπου το νέο έτος δεν είναι πλέον «νέο». Και μετά από αυτό, ξοδεύουμε τους υπόλοιπους 6 μήνες στο να γκρινιάζουμε και να ζητάμε να αλλάξει εκ νέου το έτος. Τα παρατάμε και περιμένουμε από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, εκεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, να τα αλλάξει όλα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου είχαμε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά που έχουμε πάντα, κάναμε τα ίδια λάθη και τα ίδια σωστά, είχαμε τις ίδιες συνήθειες και δεν πετύχαμε όλους τους στόχους που είχαμε θέσει.
Παρόλα αυτά, κάθε Πρωτοχρονιά συνεχίζουμε με στόμφο την προσπάθεια μας να γίνουμε καλύτεροι, να ανανεωθούμε, να πετύχουμε τους στόχους μας. Μόνο που δεν πρόκειται για πραγματική προσπάθεια, αλλά μάλλον για μια άρρωστη συνήθεια να προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αυτόν τον χρόνο τα πράγματα θα πάνε διαφορετικά. Βασιζόμαστε σε μια στιγμή η οποία, αν το καλοσκεφτούμε, μπορεί να είναι κάθε στιγμή της ζωής μας. Γιατί πρέπει, λοιπόν, να βασίζουμε τους επόμενους 12 μήνες της ζωής μας στη συγκεκριμένη μέρα και στιγμή;
Κάνουμε την αντίστροφη μέτρηση, λέμε ευχές, αγκαλιαζόμαστε. Ναι, είναι μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα. Όλοι είναι χαρούμενοι. Όλα συγχωρούνται. Βγαίνουμε έξω, περνάμε καλά ή μάλλον βαριόμαστε γιατί πρόκειται για ένα συνηθισμένο βράδυ έξω. Μόνο που όλοι πηγαίνουν για ύπνο το πρωί και πίνουν πολύ παραπάνω. Τι το τόσο διαφορετικό έχει πια αυτό το βράδυ που πρέπει όλοι να γίνουν λιώμα; Προετοιμάζονται για ένα ακόμα ολόιδιο έτος;
Κάποιος υπόσχεται ότι θα δωρίσει λεφτά σε ένα φιλανθρωπικό σκοπό. Ένας άλλος ότι θα περάσει όλα τα μαθήματα της σχολής. Ή ότι θα παίρνει πιο συχνά τηλέφωνο τους γονείς του. Θα σταματήσει να καπνίζει. Θα κάνει πιο πολλά ταξίδια. Θα, θα, θα. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν.
Δεν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι από τη μια στιγμή στην άλλη απλά και μόνο επειδή άλλαξε ένα έτος.
Αν θέλουμε πραγματικά να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να κάνουμε κάτι καλό και ουσιαστικό σε αυτόν τον περίεργο κόσμο που ζούμε, τότε δεν πρέπει να περιμένουμε μια πρωτοχρονιά για να το κάνουμε. Πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας. Πρέπει να βάλουμε προτεραιότητες. Να ξεκινήσουμε από μικρά βήματα για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, είτε αυτό είναι η καριέρα ή η ευτυχία μας. Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να μας φταίνε τα πάντα γύρω μας.
Να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα, να γνωρίσουμε ανθρώπους που μας κάνουμε να νιώθουμε όμορφα, να βρούμε τον εαυτό μας και το τι θέλουμε μέσα σε μια κοινωνία που κάθε λεπτό μας επιβάλλει τη θέληση και τα πρέπει της. Με λίγα λόγια, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι κάτι θέλουμε να αλλάξει. Γιατί δεν πρέπει να μένουμε στάσιμοι όταν τα χρόνια περνάνε σαν αστραπή το ένα μετά το άλλο. Και όλα αυτά μπορούν να γίνουν όχι την πρωτοχρονιά, όχι τα μεσάνυχτα ούτε τους πρώτους μήνες του 2019 αλλά τώρα και σήμερα.