Γωγώ ΝταλλήΤο επιτυχημένο μυθιστόρημα του Ίαν Μακγιούαν “Νόμος περί Τέκνων” κυκλοφόρησε και στη μεγάλη οθόνη. Νόμος, θρησκεία, ηθική. Ποιός θα κερδίσει τη μάχη για το συμφέρον του τέκνου;
Η δυναμική δικαστής Φιόνα Μέι καλείται να δικάσει την υπόθεση ενός νεαρού μάρτυρα του Ιεχωβά, που πάσχει από λευχαιμία και αρνείται τη μετάγγιση αίματος. Η γνωριμία της με τον αινιγματικό Χένρι, εν μέσω μιας προσωπικής και οικογενειακής κρίσης, θα την φέρει αντιμέτωπη όχι με μόνο με το νόμο και την κοινή γνώμη αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό.
Βασισμένο στην οξυδερκή πένα του Ίαν Μακγιούαν, «Ο Νόμος Περί Τέκνων» ακολουθεί μια διλληματική πορεία ανάμεσα στην ηθική και το νόμο, περιπλέκοντας την ευσυνειδησία και το καθήκον του δικαστή με τους προσωπικούς του δαίμονες.
Η Φιόνα πάλλεται ανάμεσα στην αυστηρή φύση του νόμου και την ευάλωτη ψυχοσύνθεση της. Ο ρόλος της συζύγου και μητέρας μοιάζουν να θυσιάζονται στο βωμό της δικαστικής καριέρας και ο 17 χρονος Χένρι εμφανίζεται την πιο κατάλληλη στιγμή για να την αφυπνίσει και να της θυμίσει όλα όσα θα ήθελε να είναι.
Την διασκευή ανέλαβε ο ίδιος ο συγγραφέας, που κινήθηκε πιστά στην γραφή του και απέδωσε με ακρίβεια και σεβασμό τα καίρια σημεία της ιστορίας χωρίς σημαντικές αλλαγές. Ένα μεστό σενάριο με εμφατικού διαλόγους που δυστυχώς ρέπει στο μελοδραματισμό καθώς κορυφώνεται η ιστορία.
Ο Ρίτσαρντ Έιρ, έχοντας ως πρώτη ύλη ένα πολύ δυνατό λογοτεχνικό μυθιστόρημα, ακολουθεί μια συντηρητική σκηνοθετική γραμμή που ανατρέχει διακπεραιωτικά τις σελίδες του βιβλίου, χωρίς να εκμεταλλεύεται τις εκφραστικές του δυνατότητες.
Παρότι, το πρώτο κομμάτι που εκτυλίσσεται στο δικαστήριο και αφορά τη νομική φύση του ζητήματος συμφύρεται αρμονικά- αν και άνευρα με τη ψυχρή σκηνοθετική του προσέγγιση- το δεύτερο και πιο προσωπικό μέρος που εστιάζει στην ιδιαίτερη σχέση της Φιόνας με το νεαρό Χένρι αποδίδεται χωρίς συναισθηματική ένταση και το αντίστοιχο λογοτεχνικό βάθος.
Η Έμμα Τόμσον, σε ένα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, αποπνέει με αξιοζήλευτη άνεση τον αέρα της πολύπλευρης προσωπικότητας της δικαστίνας Φιόνας Μέι, που βρίσκεται ξαφνικά σε ένα σταυροδρόμι αυτογνωσίας. Το ίδιο δεν συμβαίνει, όμως, με το υπόλοιπο καστ που την πλαισιώνει αδιάφορα και με λιγοστή εκφραστική δύναμη.
Συνολικά, ο «Νόμος περί Τέκνων» είναι μια μέτρια κινηματογραφική μεταφορά που δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ομώνυμου βιβλίου και εναποθέτει τις ελπίδες του στο καθηλωτικό βλέμμα της Έμμα Τόμσον. Μόνο που ένα δυνατό υποκριτικό χάρτι δεν φέρνει την άνοιξη.