Μαριάνθη ΔόβρηΈνα άρθρο δεν είναι αρκετό για να περιγράψει την εμπειρία, αλλά είναι μία αρχή…
Δε θυμάμαι ακριβώς την περίοδο που αποφάσισα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα ήθελα συνεισφέρω σε ένα ορφανοτροφείο, αλλά πρέπει να ήταν κάπου στο λύκειο. Έκτοτε ήταν απλώς μία ιδέα που έλεγα ότι θέλω να υλοποιήσω, χωρίς να προσδιορίζω το πότε ακριβώς.
Έτσι αυτή η στιγμή ήρθε φέτος το καλοκαίρι, όταν βρήκα ένα πρόγραμμα της AIESEC σε μία μικρή πόλη της Πολωνίας – το Ζέσουφ. Το πρόγραμμα περιελάμβανε εθελοντική απασχόληση σε διάφορους φορείς για 6 εβδομάδες, κάποιοι φορείς εκ των οποίων ήταν ορφανοτροφεία. Και με αυτό τον τρόπο κατέληξα να βρίσκομαι για 2 εβδομάδες σε 2 διαφορετικά ορφανοτροφεία (τις υπόλοιπες βρέθηκα σε άλλους φορείς).
Τι ακριβώς έκανα εκεί πέρα όμως; Εγώ και οι υπόλοιποι εθελοντές (που δεν ήταν Έλληνες) δημιουργούσαμε δραστηριότητες για παιδιά διαφόρων ηλικιών προκειμένου να απασχοληθούν δημιουργικά και να εξασκήσουν τα αγγλικά τους.
Το κατά πόσο βοηθήσαμε το εκάστοτε παιδί δεν είμαι σε θέση να το κρίνω, αλλά ένα είναι το σίγουρο: αυτά τα παιδιά με δίδαξαν πολλά!
Το πρώτο πράγμα που με δίδαξαν είναι να εκτιμάω τους γονείς μου και να συγχωρώ τα λάθη που τυχόν μπορεί να έχουν κάνει. Ακούγεται τόσο κλισέ, αλλά η πλειονότητα των παιδιών που βρίσκονταν στο εκάστοτε ίδρυμα δεν ήταν ακριβώς ορφανά. Οι γονείς τους αντιμετώπιζαν προβλήματα (συνήθως με το αλκοόλ) και για αυτό η Πρόνοια τους είχε αφαιρέσει την κηδεμονία. Όταν άκουγα ιστορίες παιδιών που η ίδια η μητέρα τους τούς προξένησε προβλήματα υγείας επειδή έπινε στην εγκυμοσύνη ή οι γονείς τους δεν ήθελαν καν να τα δουν για 1 ώρα, ένιωσα απέραντη ευγνωμοσύνη για τους δικούς μου γονείς!
Αφιέρωση των εθελοντών στο βιβλίο των αναμνήσεων του ορφανοτροφείου.
Κατ’επέκταση, το δεύτερο σημαντικό μάθημα που μου δίδαξαν αυτά τα παιδιά είναι η σημασία του να κοιτάς μπροστά. Πολλές φορές στη ζωή μας συμβαίνει κάτι αρνητικό και εμείς συμπεριφερόμαστε σα να ήρθε το τέλος του κόσμου. Αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν υπό δύσκολες συνθήκες (πολλά μπαινόβγαιναν στα ιδρύματα από μικρή ηλικία μέχρι να καταλήξουν μόνιμα στο ίδρυμα), αλλά συνεχίζουν να προσπαθούν. Πηγαίνουν στο σχολείο, προσπαθούν να είναι καλοί μαθητές και κάνουν όνειρα για να δημιουργήσουν οι ίδιοι μία όμορφη οικογένεια. Αυτός είναι ο τρόπος τους να κοιτάνε μπροστά!
Το τελευταίο και βασικότερο μάθημα που πήρα ήταν ότι η πηγή της χαράς βρίσκεται στα μικρά πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το “μάθημα” το πήρα από ένα παιδάκι 11 χρονών. Αν και η ζωή του αντικειμενικά δεν ήταν τέλεια, θυμάμαι ακόμη την χαρά στα μάτια του την πρώτη ημέρα που γνώρισε εμένα και τους υπόλοιπους εθελοντές, επειδή απλά παίξαμε μαζί του ποδοσφαιράκι και μονόπολη. Μάλιστα ήταν τόσο ενθουσιασμένος που καθώς φεύγαμε ανέβηκε στο δωμάτιο του γρήγορα, άνοιξε το παράθυρο κι άρχισε να φωνάζει και να χαιρετάει.
“Τι άλλο μου έμεινε από αυτή την εμπειρία όμως”, αναρωτιέμαι και εγώ η ίδια καθώς γράφω αυτό το άρθρο. Και απαντάω ως εξής: οι εγκαταστάσεις ήταν άριστες και οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί εξαιρετικοί, ενώ οι παροχές ήταν επίσης αξιόλογες (χαρτζιλίκι, laptop, xbox κλπ). Ό,τι και να δώσεις όμως σε αυτά τα παιδιά πάντα θα τους λείπει κάτι. Και αυτό το κάτι είναι η οικογένεια…