Ελένη ΜαρόκουΟ φορμαλισμός του πένθους ήταν ανείπωτος. Όσο ανείπωτοι έπρεπε να παραμείνουμε όλοι μπροστά σε πολυλογάδικα ποστ που διατυμπάνιζαν λόγια περί «ανειπωσύνης» για να «καρποφορίσει» το πένθος.
Λοιπόν καρποφόρησε; Κέρδισε ο καλύτερος «πενθητής»;
Εξιταριστικά ποστ, δε λέω. Περισσότερο σεξουαλικά παρά πένθιμα. Γιατί έχει την φάση του να γίνεσαι ηθικολόγος στο facebook, και να επιβάλλεις στους άλλους έναν νόμο.
Τον οποίο περιμένεις πώς και πώς να καταπατήσουν, για να μπορέσεις να γίνεις ακόμα πιο ηθικός.
Γέμισαν οι αρχικές ποστ σεξουαλικότητας.
Η ιστορία για τους πληγέντες και όλα τα τραγικά συμβάντα, είναι μια άλλη ιστορία. Δεν μου φαίνεται καθόλου ότι αυτή η ιστορία είχε ανάγκη από «ηθικές» αναρτήσεις και μαλλιοτραβήγματα στα σχόλια για το ποιος την έχει μεγαλύτερη, την «πενθοσιμοσύνη» του.
Υπήρξαν πολύ πιο έντιμες και καθαρές αναρτήσεις για βοήθεια (τόποι συγκέντρωσης τροφίμων, αναζήτηση αιμοδοτών, τόποι φιλοξενίας για ανθρώπους και ζώα), οι οποίες ανακουφίζουν εμπράκτως το πρόβλημα.
Κι αν θέλουμε να θίξουμε το ψυχολογικό της υπόθεσης, μπορούμε να το ανακουφίσουμε κι αυτό με άλλους τρόπους. Ο εθελοντισμός είναι ένας από αυτούς.
Ίσως ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε πραγματικά με τους πληγέντες και όχι με τους λοιπούς χρήστες του facebook. Βέβαια ο καθένας τη βρίσκει με τον τρόπο του, οπότε το παραπάνω είναι περισσότερο μια ευχή παρά μια δήλωση.
Κι όσον αφορά στο πένθος, αυτό είναι κάτι βαθύ και προσωπικό.
Και προσωπικό σημαίνει ότι ο καθένας το βιώνει υποκειμενικά. Το πένθος δεν επιβάλλεται, υπάρχει. Κι αν επιβάλλεται είναι περισσότερο θεατρινισμός, παρά πένθος.
Εκείνο, που περισσότερο αφορά ένα βύθισμα στη θλίψη, μετατράπηκε σε μια δεξαμενή από λόγια κι άλλα λόγια. Ένας συνωστισμός κι ένας αστείρευτος ναρκισσισμός συνοδευόμενος απ’ την κατάλληλη δόση γκρίνιας.
Αντί λοιπόν να παράγουμε (όπως υποτίθεται θα ήθελαν οι αγαπητοί παραδοσιακοί πενθητές) τη θλίψη, παρηγάγαμε υπερβολικά πολλά απεικάσματα υποτιθέμενης θλίψης.
Το πένθος μετρήθηκε στα ποστ. Ίσως αυτό ήταν το καμουφλάζ της ενοχής των ηθικολόγων, επειδή φοβήθηκαν ότι δεν το ένιωσαν καλά.
Όχι ηθικολόγοι, δεν είστε υποχρεωμένοι να νιώθετε πένθος!
Το πένθος είναι άλλωστε κάτι πολύ εσωτερικό. Μπορείτε να νιώθετε άσχημα, μπορείτε ακόμα και να νιώθετε καλά. Κανείς δεν θα σας κρίνει.
Ο μεγαλύτερος «πενθητής» πρώτος τον λίθο βαλέτω.