Ραφαέλα ΧαμπίπηΜία πολύ ροκ συναυλία με βαθύ κοινωνικό μήνυμα απολαύσαμε στο θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη, τη Δευτέρα 11/6.
Φτάνω στο θέατρο Πέτρας σχετικά νωρίς αλλά ήδη βλέπω τον κόσμο μαζεμένο στην είσοδο. “Από τώρα;”, σκέφτομαι… Που να ‘ξερα! Με θέα την πρωτεύουσα, φόντο τα ψηλά βράχια και τα δένδρα και οροφή τον καθαρό ουρανό, το θέατρο Πέτρας σου δίνει μία αίσθηση γαλήνης. Πού αλλού θα τραγουδούσε ο Γιάννης Χαρούλης;
Πριν φτάσω στα διαζώματα για να καθίσω προσπερνάω κάτι που αμέσως μου τραβάει την προσοχή. Πλήθος ανθρώπων μαζεύεται σε ένα σημείο παραδίδοντας σακούλες γεμάτες τρόφιμα. Γίνομαι μάρτυρας ενός ευχάριστου γεγονότος. Εθελοντές της Κοινωνικής Κουζίνας Ο Άλλος Άνθρωπος βρίσκονται εκεί για να παραλάβουν όσα τρόφιμα μπορεί ο καθένας να παραχωρήσει για εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη! Από τη μία η ανάγκη για ένα τόσο βασικό αγαθό από πολλούς συνανθρώπους μας με τρομάζει και από την άλλη μόνο δέος μπορεί να με καταβάλλει βλέποντας τόση μεγάλη προσφορά. Η συναυλία μου επιφυλάσσει κι άλλες εκπλήξεις!
Η ώρα περνά και συνειδητοποιώ πως έχει σουρουπώσει. Δεν πέφτει καρφίτσα. Ξαφνικά το πλήθος γίνεται όλο και πιο ανυπόμονο. Χειροκροτούν, σφυρίζουν, επευφημούν! Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από εφήβους και μανάδες με μωρά στο καρότσι μέχρι κύριους και κυρίες που αψηφούν το χρόνο και θέλουν να περάσουν καλά! Ξαφνικά η μέχρι τώρα απαλή μουσική δυναμώνει και η σκηνή παύει να είναι άδεια. Ο Γιάννης Χαρούλης με το λαούτο του και παρέα με μία ομάδα επίλεκτων μουσικών, ανεβαίνουν στην σκηνή για να γίνει πραγματικά πανικός! Με ένα “Καλησπέρα κοπέλια!” το πλήθος ξεσπά σε χειροκροτήματα και κοιτάζω τριγύρω μου για να σοκαριστώ από το πόσοι πολλοί είμαστε!
Πρώτο τραγούδι “Της λήθης το πηγάδι” και ήδη όλοι τραγουδάμε! Με δυο νότες μπαίνουμε όλοι στο ρυθμό και συνοδεύουμε το Γιάννη Χαρούλη στη γλυκιά μελωδία του. Πολύ σύντομα, αφού ήδη γίνεται μικρός χαμός ο Γιάννης Χαρούλης αποφασίζει να μιλήσει για κάτι που μας αφορά όλους.
“Αυτή τη στιγμή στη λωρίδα της Γάζας ο Ισραηλινός στρατός σκοτώνει ανθρώπους. Είμαστε όλοι ενάντια σε αυτό. Ενάντια.”
Ξαφνικά τα χειροκροτήματα και τα σφυρήγματα πολλαπλασιάζονται και ο Γιάννης Χαρούλης αποθεώνεται πριν συνεχίσει το πρόγραμμά του. Και εκεί είναι που το τρίτο τραγούδι, τα “Ρυάκια”(σχετικά καινούρια δουλειά) δημιουργούν ένα μικρό χάος στο κοινό. Συνεχίζει με γνωστή αγαπημένη δισκογραφία για να σταματήσει μόνο για ένα μικρό σχόλιο. Ο Χαρούλης παραθέτει το σχόλιο του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι. “Όταν σταματάς να φοβάσαι το τέρας τότε σημαίνει πως έχεις αρχίσει να του μοιάζεις”. Ο ίδιος ο Χαρούλης σχολιάζει πως “Πίσω από το θέατρο (όπου υπάρχουν ακόμη οι εθελοντές) βλέπει το ακριβώς αντίθετο του τέρατος!!!”
Ιδιαίτερο κέφι προκάλεσε φυσικά ο Κωσταντής!
Ο Κωσταντής (Κωσταντής Πιστιόλης), παίζοντας κλαρίνο και τραγουδώντας ηπειρώτικα με και χωρίς τη συνοδεία του Χαρούλη προκάλεσε για άλλη μια φορά την έκσταση των θεατών, οι οποίοι δε μπόρεσαν να αντισταθούν στα παραδοσιακά αυτά ακούσματα. Ο τρόπος του να συνδυάζει το σύγχρονο με τις παλαιές του ρίζες, προκάλεσε ένα μοναδικό αποτέλεσμα!
Κάποια στιγμή κάποιος δεν αισθάνεται καλά! Ο Γιάννης Χαρούλης σταματά τη μουσική. Κοιταζόμαστε με αμηχανία. Κάποιος ζητά ένα γιατρό. Ο Γιάννης Χαρούλης ακουμπά το λαούτο στη σκηνή και πλησιάζει το μικρόφωνο. Ζητά ένα γιατρό. Δε χάνει την ψυχραιμία του. Βρίσκεται κάποιος. “Έλα γιατρέ μου!”, του φωνάζει όπως θα φώναζε ένα φίλο του και περιμένει μέχρι όλα να κυλήσουν ομαλά. Συνεχίζει μόλις βεβαιωθεί. Συμπληρώνει: “Τι έγινε ρε παιδιά, φταίει το σόλο που έκανα στο λαούτο;” Μπορούμε να συνεχίσουμε…
Και έφτασε η στιγμή που ο Γιάννης αποφάσισε να ρωτήσει το ίδιο το κοινό τις προτιμήσεις του. Τι να τραγουδήσει στη συνέχεια; Ο κόσμος είχε μια συνολική δυναμική στις απαιτήσεις του! Κάτι τέτοιο παρατήρησε και ο Γιάννης σχολιάζοντας: “Μια τέτοια δυναμική θα έπρεπε να είχαμε και έξω από τη Βουλή ρε παιδιά!”
Σε κάποια φάση ο Χαρούλης και η μπάντα κατεβαίνουν! Τι έχει συμβεί; Τελείωσε λογικά… Κανείς δε φεύγει. Κανείς δε το πιστεύει. Μένουν όλοι εκεί να περιμένουν τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη. Τα φώτα έχουν χαμηλώσει αλλά δεν έχουν σβήσει. Και τότε ο Γιάννης Χαρούλης ανεβαίνει δριμύτερος στη σκηνή και το κέφι συνεχίζεται! Ο ικαριώτικος όχι απλά ξεσηκώνει, αλλά το μεγαλύτερο μέρος όσων βρίσκονταν στις κερκίδες, κατεβαίνει και ενώνεται με τους υπόλοιπους για να χορέψει!
Δεν παραλείπει να τιμήσει τον Ψαραντώνη και την Τίγρη, ενώ προς το τέλος κάθεται για να τραγουδήσει μελωδικά τον αξεπέραστο Ερωτόκριτο! Δε νομίζω να υπήρξε θεατής που να μην τραγούδησε ή έστω σιγοψιθύρισε μέσα στη συγκίνησή του, τους στίχους!
Τι θα μου μείνει από τη συναυλία:
- Το ζωντανό πλήθος. Τα παιδιά με τα φωτεινά neon λαμπάκια, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, όλοι όσοι ήθελαν απλώς να διασκεδάσουν.
- Τα μπουκάλια και τα ποτά που ξεχύνονταν στον αέρα παρέα με τους αναμμένους αναπτήρες και το συγχρονισμένο χοροπηδητό των φαν! (Πόσες κοπέλες ανέβηκαν στους ώμους των φίλων τους, δε μέτρησα!)
- Ο Γιάννης Χαρούλης με το τσιγάρο και το ποτήρι του να μας κοιτάζει λέγοντας μας κάθε τόσο, λες και είμαστε φίλοι του “Εβίβα κοπέλια!” και να καταφέρνει χιλιάδες άνθρωποι να σμίγουν σε μια παρέα!
- Τα τραγούδια που δεν ήταν όλα από τη δισκογραφία του. Τίμησε παλιούς και νέους καλλιτέχνες, χωρίς να αφήσει απ’ έξω τον πολιτικό στίχο!
- Την τιμή που έκανε στους συνεργάτες του, γνωρίζοντάς μας τους, αλλά και δίνοντας τους την ευκαιρία να μας συστηθούν οι ίδιοι μέσα από τη μουσική!
Αν υπήρχε ένας τρόπος να κλείσει αυτό το live ο Γιάννης Χαρούλης τον ήξερε. Ακαπέλα λοιπόν με ψυχή και συγκίνηση πλησίασε το μικρόφωνο αποχαιρετώντας μας
Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ…