Δήμητρα ΚώτσηΑυτοί είναι 8 Λατινοαμερικάνοι ποιητές που σίγουρα αξίζει να ανακαλύψεις!
Ας τους δούμε λοιπόν!
1. Jorge Luis Borges
Ο Αργεντινός Χόρχε Λουίς Μπόρχες γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1899 στο Μπουένος Άιρες, ωστόσο από έφηβος ακόμη, έζησε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη.
Από μικρός ήταν δίγλωσσος, εκτός από ισπανικά στο σπίτι του μιλούσαν και αγγλικά, κάτι που οφειλόταν στην κατά το ήμισυ βρετανική καταγωγή του πατέρα του.
Αγαπημένο του λογοτεχνικό είδος ήταν το δοκίμιο, ωστόσο άφησε σπουδαίο έργο ως διηγηματογράφος, ποιητής και μεταφραστής. Τον απασχόλησε η έννοια του χρόνου και πραγματεύτηκε επίσης τη μνήμη, τη φαντασία, τη λησμονιά.
Τα έργα του είναι επηρεασμένα από τον μοντερνισμό και τον συμβολισμό και ο ίδιος δημιούργησε πληθώρα δικών του συμβόλων. Έχοντας εμπειρία από τα λογοτεχνικά κινήματα της Ισπανίας έφερε με την επιστροφή του στην Αργεντινή στοιχεία του Ουλτραϊσμού.
Εμπνεύστηκε από τη μυθολογία, τη φιλοσοφία, την αρχαιοελληνική ποίηση αλλά και από τα δικά του βιώματα. Τα προβλήματα τύφλωσης που αντιμετώπιζε τα οποία τον κατέστησαν σταδιακά εντελώς τυφλό ίσως αποτέλεσαν έναν επιπλέον λόγο να συνδεθεί περισσότερο με τα έπη του Ομήρου.
Πέθανε στις 14 Ιουνίου 1986 στη Γενεύη σε ηλικία 87 ετών και τάφηκε όπως επιθυμούσε στο Μπουένος Άιρες.
Για το έργο του τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Λογοτεχνίας Μιγκέλ ντε Θερβάντες το 1980. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι παρά τη σημαντική προσφορά του στη λογοτεχνία, δεν βραβεύτηκε ποτέ με Νόμπελ αν και ήταν ανάμεσα στους προτεινόμενους λογοτέχνες το 1967.
«Μαθαίνεις»
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
2. Pablo Neruda
Με την αιτία του θανάτου του να αποτελεί μέχρι σήμερα, 45 χρόνια μετά, αμφιλεγόμενο ζήτημα, ο Pablo Neruda υπήρξε ο σπουδαιότερος ποιητής του 20ού αιώνα, σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Ο Χιλιανός ποιητής γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1904 στο Παρράλ.
Το «Pablo Neruda» ήταν καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που επέλεξε εμπνευσμένος από τον Τσέχο Γιαν Νερούντα και τον Γάλλο Πωλ Βερλαίν, μη θέλοντας να υπογράψει τα έργα του με το πραγματικό του όνομα, καθώς αντιμετώπιζε την αποδοκιμασία του πατέρα του για την ποιητική του δραστηριότητα.
Υπήρξε μαθητής της επίσης Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral που παρουσιάζεται παρακάτω. Η Mistral αποτέλεσε ισχυρό κίνητρο ώστε να ξεπεράσει κάθε αποθάρρυνση από το περιβάλλον του και να συνεχίσει να δημοσιεύει ποιήματα.
Ακολούθησε καριέρα διπλωμάτη και οι ιστορικές εξελίξεις και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού επηρέασαν τη διαμόρφωση της πολιτικής του ιδεολογίας.
Παρά τη σπουδαιότητα της προσωπικότητάς του και του έργου του, γνώρισε την απόρριψη από χώρες που κατέκριναν τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις και τη στήριξή του σε κομμουνιστικά καθεστώτα. Υπήρξε εξόριστος, καταζητούμενος και ανεπιθύμητος ακόμη και στην ίδια του τη χώρα.
Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μαγικού ρεαλισμού και το 1973, ενώ έπασχε ήδη από καρκίνο, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.
Έφυγε από τη ζωή στις 23 Σεπτεμβρίου 1973 στο Σαντιάγο, λίγες μέρες αφού ξεκίνησε μια μακροχρόνια μαύρη περίοδος για τη Χιλή με το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ.
Το δικτατορικό καθεστώς το οποίο κατηγορήθηκε από πολλούς ως υπεύθυνο για τον θάνατο του ποιητή, κατέστρεψε το σπίτι του εξαφανίζοντας τα χειρόγραφά του.
Ακόμη και ο θάνατός του, συνέβαλε σε μια σπουδαία πράξη αντίστασης καθώς ο λαός της Χιλής παραβλέποντας με θάρρος την απαγόρευση του Πινοσέτ να παραστεί στην κηδεία του, ξεχύθηκε στους δρόμους και περικύκλωσε το κοιμητήριο πραγματοποιώντας την πρώτη δημόσια διαμαρτυρία κατά της δικτατορίας.
Τα έργα του ήταν απαγορευμένα στη Χιλή μέχρι το 1990.
«Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις»
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες στη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο — μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
3. Octavio Paz
Τον Μάρτιο του 1914 και ενώ το Μεξικό διένυε μία από τη τις σημαντικότερες περιόδους της ιστορίας του, τη Μεξικανική Επανάσταση, γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού ο ποιητής και συγγραφέας Octavio Paz.
Η ζωή του σημαδεύτηκε από πολύ νωρίς από την επιρροή της πολιτικής καθώς ένα από τα πρώτα του βιώματα ήταν η εξορία της οικογένειάς του στις ΗΠΑ, συνέπεια της υποστήριξης του ζαπατιστικού κινήματος.
Ολόκληρη η πορεία του ήταν μια ιδεολογική τοποθέτηση και μια έντονη πολιτική αντίδραση προς οτιδήποτε θεωρούσε ότι πρόσβαλλε τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ανθρωπιά, όπως όταν παραιτήθηκε από πρέσβης του Μεξικού στην Ινδία ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις βίαιες τακτικές της κυβέρνησης του Μεξικού.
Συνειδητοποιημένος αριστερός ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, δεν δίσταζε να κατακρίνει τα κομμουνιστικά καθεστώτα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκαλώντας αντιπάθειες προς το πρόσωπό του ή να απομακρύνεται από καλούς του φίλους όταν διαπίστωνε ότι τον χώριζαν από εκείνους ιδεολογικές διαφορές.
Η κατάταξή του σε ένα μόνο ποιητικό ρεύμα είναι αδύνατη και στην αντικομφορμιστική ποίησή του συναντάμε ανάλογα με την περίοδο της ζωής του στοιχεία νεομοντερνισμού, υπαρξισμού και υπερρεαλισμού.
Τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο Θερβάντες το 1981, ενώ ακολούθησαν το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Neustadt το 1982 και το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1990.
Έφυγε από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο στις 19 Απριλίου του 1998 σε ηλικία 84 ετών.
Ανάμεσα στις γλώσσες που είχε μάθει να μιλά ήταν και τα ελληνικά.
«Αψίδες»
Ποιος τραγουδά στις όχθες του χαρτιού»;
Γερμένος, ακουμπώντας πάνω απ΄ το ποτάμι
Εικόνες, βλέπω, αργοπορώντας μόνος,
τον εαυτό μου ν΄ αλαργαίνει: Γράμματα αρχαία,
Αστερισμοί από σημεία, χαράγματα
Πάνω στο σώμα του χρόνου, ω γραφή,
γραμμή επάνω στο νερό!
Κι εγώ ανάμεσα σε πράσινες
αγκάλες, σε καθρέφτες από νερό,
Ποτάμι που γλιστρά μένοντας ακίνητο
φεύγοντας μακριά απ ΄ τον εαυτό μου, σταματώ
Χωρίς από μιαν όχθη να κρατιέμαι κι
ακολουθώ, το χαμηλό
ποτάμι , ανάμεσα σε αψίδες από
Εικόνες αξεδιάλυτες, ποτάμι του στοχασμού.
Ακολουθώ, με την ελπίδα ν ΄ ανταμώσω την ζωή μου,
Ποτάμι ευτυχισμένο που δένει και ξηλώνει
Ένα λεπτό του ήλιου ανάμεσα στις λεύκες,
Στην πέτρα τη γυαλιστερή αργοπορεί,
Λύνεται ξανακυλώντας κάτω για να βρει την ύπαρξή του.
4. José Martí
Κουβανός ισπανικής καταγωγής, ο José Martí γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1853 στην Αβάνα.
Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια, ξεχώρισαν τα ποιήματά του και μέσα από αυτά, το επαναστατικό του πνεύμα που σε όλη τη διάρκεια της ζωής του τον ωθούσε να υπερασπίζεται ανοιχτά τον αγώνα υπέρ της κουβανικής ανεξαρτησίας, της επανάστασης, της δικαιοσύνης. Συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες και ζωή μοιρασμένη στην Αμερική και την Ευρώπη έπλεξαν το φόντο της ζωής του, όμως δεν κατάφεραν να τον αποτρέψουν από το να αφοσιωθεί με κάθε τίμημα στην προάσπιση των ιδανικών του και της ελευθερίας της πατρίδας του.
Το σπίτι στην Αβάνα όπου γεννήθηκε ο José Martí
Το έργο του υπήρξε αντιπροσωπευτικό του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού ενώ η θαρραλέα προσωπικότητά του ηρωοποιήθηκε στη συνείδηση των Κουβανών και ενέπνευσε τους κουβανικούς επαναστατικούς αγώνες.
Έχασε τη ζωή του τον Μάιο του 1895, σε ηλικία 42 ετών, πολεμώντας μαζί με άλλους επαναστάτες εναντίον του ισπανικού βασιλικού στρατού στη μάχη των Dos Rios.
«Ονειρεύομαι Ξύπνιος»
Μέρα και νύχτα πάντα
ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά…
Και πάνω από τα αφρισμένα κύματα,
της απέραντης αγριεμένης θάλασσας,
Και πάνω από την άμμο της ερήμου
που στροβιλίζεται…
Κι όταν χαρούμενα ιππεύω τον απαλό λαιμό
ενός άγριου λέοντα,
Κυρίαρχος της καρδιάς μου,
Βλέπω πάντα ένα μικρό παιδί να επιπλέει
και να μου φωνάζει!
5. Gabriela Mistral
Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1889 στη Χιλή με ρίζες βασκικές και ινδιάνικες και πέθανε τον Ιανουάριο του 1957 στις ΗΠΑ αφού είχε προσβληθεί από καρκίνο στο πάγκρεας.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Lucila Godoy Alcayaga, ενώ το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Gabriela Mistral προέκυψε από τον συνδυασμό των ονομάτων δύο ποιητών που η ίδια θαύμαζε, του Ιταλού Gabriele D’Annunzio και του Γάλλου Frédéric Mistral.
Το 1945 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και έγινε η πρώτη λογοτέχνιδα από τη Λατινική Αμερική που τιμήθηκε με το συγκεκριμένο βραβείο.
Το έργο της διακατέχεται από έντονο συναίσθημα και λυρικότητα ενώ η ίδια έγινε σύμβολο της προώθησης της πνευματικής συνοχής και της κοινής ταυτότητας των λατινοαμερικάνικων λαών.
Εκτός από τη λογοτεχνία, προσέφερε σημαντικά στην εκπαίδευση και τη διπλωματία, ενώ η προσωπικότητα και η δράση της συνδέθηκαν με τις ιδέες του φεμινισμού και του ουμανισμού.
«Δώσ’ μου το χέρι σου»
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε
Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς.
Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε
Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια.
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε,
Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς.
Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε,
Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια.
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα,
Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς
Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε
Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…
Λατινοαμερικάνοι ποιητές που αξίζει να ανακαλύψεις!
6. Rubén Darío
Ο «Πρίγκιπας των Ισπανικών Γραμμάτων» όπως είναι γνωστός ο Νικαραγουανός ποιητής Rubén Darío γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1867 στη Μετάπα. Επέλεξε να αντικαταστήσει το πραγματικό του επώνυμο, García, με το Darío, παρατσούκλι με το οποίο ήταν γνωστή η οικογένεια του πατέρα του για πολλές γενιές.
Ως ποιητής και συγγραφέας επηρεάστηκε από τον γαλλικό ρομαντισμό, τον παρνασσισμό και τον συμβολισμό και εγκαινίασε το ρεύμα του ισπανοαμερικάνικου μοδερνίσμο.
Ταξίδεψε πολύ, μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα σε Αμερική και Ευρώπη και διετέλεσε σε σημαντικές διπλωματικές θέσεις. Παράλληλα, ακολούθησε μια πολύ επιτυχημένη καριέρα στον Τύπο.
Προς το τέλος της ζωής του αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού και ψυχικών διαταραχών που επιβάρυναν την υγεία του. Με μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας να έχει προηγηθεί το 1910, απεβίωσε στις 7 Ιανουαρίου 1916 στην πόλη της μητέρας του, Λεόν.
Μετά τον θάνατό του, η πόλη όπου γεννήθηκε μετονομάσθηκε από Μετάπα σε Πόλη Νταρίο για να τιμηθεί η μνήμη του.
«Πέρνα και ξέχνα»
Προσκυνητή που μάταια ψάχνεις
έναν δρόμο καλύτερο από το δρόμο σου,
πως θες εγώ να σου δώσω το χέρι,
εάν το σημάδι μου, σημάδι σου είναι Προσκυνητή;
Στον προορισμό σου ποτέ δεν θα φτάσεις ∙
το θανατικό κουβαλάς μέσα σου σαν το σκουλήκι
που σου ροκανίζει ό,τι ανθρώπινο έχεις…
Ό,τι ανθρώπινο έχεις και θεϊκό!
Συνέχισε ήσυχα, ω, περιπατητή!
Ακόμη σου πέφτει πολύ μακριά
εκείνη η άγνωστη χώρα που ονειρεύεσαι…
Και είναι κακό να ονειρεύεσαι. Πέρνα και ξέχνα,
γιατί αν επιμένεις να ονειρεύεσαι, επιμένεις
πάνω στη φλόγα να φυσάς της ζωής σου.
7. Alfonsina Storni
Γεννήθηκε τον Μάιο του 1892 στην Ελβετία, ωστόσο από τα 4 της χρόνια και για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της έζησε και εργάστηκε στην Αργεντινή.
Το λογοτεχνικό της ύφος πέρασε από διάφορα στάδια παρουσιάζοντας στοιχεία μοντερνισμού, ρεαλισμού, μεταμοντερνισμού και δραματικού λυρισμού.
Στα ποιήματά της κυριαρχούν ο ερωτισμός, η θλίψη και οι φεμινιστικές της απόψεις.
Εκτός από τη συγγραφή, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διδασκαλία και την αρθρογραφία ενώ για να ανταπεξέλθει στις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε εργαζόταν και ως ταμίας καταστημάτων. Εν μέσω μια γενικότερης κοινωνικο-οικονομικής αναταραχής στην Αργεντινή και όντας η ίδια μητέρα ενός εξώγαμου παιδιού, επηρεάστηκε από τον φεμινιστικό ακτιβισμό.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε στο περιθώριο, γεγονός που επηρέαζε την υγεία και την ψυχολογία της. Στις 25 Οκτωβρίου του 1938, σε ηλικία 46 ετών, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα, στο Mar del Plata της Αργεντινής. Την προηγούμενη μέρα είχε γράψει το ποίημα «Πάω να Κοιμηθώ».
Μετά τον θάνατό της, δημιουργήθηκε ο μύθος ότι δεν αυτοκτόνησε πέφτοντας αλλά περπατώντας στη θάλασσα μέχρι που πνίγηκε.
«Δυο Λέξεις»
Τη νύχτα ετούτη δυο λέξεις συνηθισμένες
μου ψιθύρισες στ΄ αυτί.. Δυο λέξεις, κουρασμένες
επειδή ειπώθηκαν. Λέξεις που γίνηκαν
στην παλαιότητα τους ολοκαίνουργιες.
Δυο τόσο γλυκές λέξεις που καθώς η σελήνη
γλιστρούσε μέσα απ’ τα κλαδιά
στο στόμα μου σταμάτησε. Τόσο γλυκές λέξεις
που πασχίζω να μείνω ακίνητη, μη γκρεμιστεί
ένα μυρμήγκι που κάνει βόλτες στον λαιμό μου.
Δυο τόσες γλυκές λέξεις- που χωρίς να θέλω λέω:
ω, τι όμορφη η ζωή!
Τόσο γλυκές και τόσο καθησυχαστικές
που αρωματικά έλαια στο κορμί μου απλώνονται.
Τόσο γλυκές και τόσο όμορφες
που νευρικά, τα δάχτυλα μου
πάνε προς τα ουράνια όμοια με ψαλίδια.
Αχ, τα δάχτυλα μου θα ήθελαν
να κόψουνε αστέρια!
8. Julio Cortázar
Περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του, ο Αργεντινός Julio Cortázar γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1914 στο Βέλγιο.
Γοητεύτηκε από τα επαναστατικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής τα οποία υποστήριξε αφού τα γνώρισε από κοντά.
Υπήρξε μαθητής του Μπόρχες και το στοιχείο του φανταστικού είναι κυρίαρχο στα έργα του.
Παρόλο που καταξιώθηκε και έγινε περισσότερο γνωστός για τη συνεισφορά του στην ανανέωση της μικρής φόρμας και την ικανότητά του να συνδυάζει τη φαντασία με τον ρεαλισμό, ασχολήθηκε και με άλλα είδη γράφοντας δοκίμια, ποιήματα, θεατρικά έργα. Την ποίηση ειδικότερα την αγάπησε από τα εφηβικά του χρόνια.
Έφυγε από τη ζωή στις 12 Φεβρουαρίου 1984 στο Παρίσι, σε ηλικία 69 ετών. Έπασχε από λευχαιμία, ωστόσο έχει γραφτεί και η θεωρία ότι είχε προσβληθεί από AIDS μετά από μετάγγιση αίματος στο Παρίσι.
«Πέντε ποιήματα για την Κρις» (απόσπασμα)
ΙV
(Το σωστό λάθος)
να έχουμε συναντηθεί στο τέλος της μέρας
σ’ ένα περίπατο στη λεωφόρο.
V
Θα μου άρεσε να πίστευες
πως αυτό είναι το γελοίο παιχνίδι
των επανορθώσεων
με το οποίο παρηγορούμαι σ την απόσταση.
Συνέχισε λοιπόν χορεύοντας
στον καθρέφτη του άλλου σώματος
αφού θα έχεις πια χαμογελάσει
μόλις
για μένα.