Δαυίδ ΧατζηκωστήςΟ Χρήστος Γλωσσίδης σε μαγειρικές συζητήσεις με το Frapress.gr!
Λίγες μέρες μετά τον τελικό του MasterChef, σε μια συνέντευξη με το Χρήστο Γλωσσίδη για το Frapress. Απολαμβάνοντας ένα γευστικότατο “βρώμικο”, στο Billy’s στο Περιστέρι, συζητώντας για μαγειρική, γαστρονομία, για τον ίδιο και ελάχιστα για MasterChef.
Όλα ξεκίνησαν ενώ βρισκόμουν στο φετινό food festival, που πραγματοποιήθηκε στο παλιό αμαξοστάσιο του ΟΣΥ στο Γκάζι.
Μέχρι εδώ όλα καλά, ώσπου ξαφνικά πέρασε από μπροστά μου ο Χρήστος Γλωσσίδης παρέα με τον Αργύρη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να αντισταθώ και ζήτησα από τον Χρήστο μια μικρή συνέντευξη.
Σαν γνήσιος, τίμιος και πάνω από όλα προσιτός άνθρωπος δεν μου το αρνήθηκε και μου είπε μετά τον τελικό ό τι θες.
Ας δούμε τι μας είπε…
Καλησπέρα Χρήστο, να σε υποδεχτώ στο Frapress.gr. Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την πορεία σου στο διαγωνισμό και μιας και είναι πολύ δύσκολο γενικά το κλίμα στις επαγγελματικές κουζίνες. Μου τα έχει πει και ο φίλος μου ο Νίκος Χολέβας που ασχολείται με την Ιαπωνική κουζίνα.
Καλησπέρα, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, ναι τον ξέρω, λίγο πολύ όλοι όσοι ασχολούμαστε με την Ιαπωνική κουζίνα γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Μιας και που είπες Ιαπωνική κουζίνα αν δεν αφιερωνόσουν σ’ αυτή, ποιο είδος κουζίνας θα διάλεγες;
Γενικά πέραν της Ιαπωνικής, μου αρέσει πολύ η λατινοαμερικάνικη κουζίνα, δηλαδή Περού, Μεξικό, Χιλή για αυτό και ο «έρωτας», με κάτι σεβίτσε. Παρόλα αυτά, μου αρέσουν τα μαγειρικά concept, μπορεί σε δυο χρόνια να κάνω Περουβιανή ή κάτι εντελώς διαφορετικό.
Θέλω να ζω την μαγειρική σε διάφορες φάσεις της.
Στο τελικό ήταν ο πατέρας σου και η μαμά σου, είπε ο πατέρας σου ότι αυτός σε έμαθε να μαγειρεύεις. Πόσα μυστικά σου έμαθε ο πατέρας σου;
Λίγο υπερβολικός ο μπαμπάς, (γέλια και από τους δυο μας), απλά μου έδωσε το ερέθισμα να δω την μαγειρική ως κάτι για μένα, γιατί τον έβλεπα να το κάνει με αγάπη και μ’ έκανε να ασχοληθώ με αυτό και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Είσαι από τα 16 στις επαγγελματικές κουζίνες, νωρίς νωρίς μπορώ να πω.
Ναι ξεκίνησα από τα 16 στις επαγγελματικές κουζίνες και πήγα για να μάθω, δεν με ένοιαζε ούτε το χρηματικό, ούτε το ωράριο ούτε η πίεση.
Γιατί προφανώς και το αγαπούσες από τότε αυτό που κάνεις. Σε ποια σχολή άρχισες να μαθαίνεις τα πρώτα μυστικά; Ήταν εδώ στην Ελλάδα;
Σχολή πήγα στα 18 μου, στην Chef d’ Oeuvre, μια εξαιρετική σχολή για την μαγειρική και εκεί γνώρισα τον μέντορα μου τον Γιώργο Βενιέρη, που από τότε συνεργαζόμαστε, μιας και αυτός είδε κάτι σε μένα και εγώ είδα κάτι σε αυτόν.
Καθ’ όλη την διάρκεια του διαγωνισμού σου έλειψαν οι φίλοι σου;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι ένας κοινωνικός άνθρωπος, τα λέω με πολύ κόσμο, έχω όμως πολύ λίγους ανθρώπους που τους θεωρώ φίλους μου και μου έλειψαν πολύ μέσα στο παιχνίδι. Αλλά μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους μπήκε ο Σάββας και ο Χάμπος.
Σκέφτεστε να κάνετε κάτι μαζί με το Σάββα;
Θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί και μαγειρικά και τηλεοπτικά, υπάρχουν διάφορες προτάσεις τις οποίες και σκεφτόμαστε.
Με το καλό εύχομαι, ποιο υλικό σιχαίνεσαι;
Οι αγκινάρες στο λέω με βεβαιότητα, είναι ένα εξαιρετικό υλικό, που έχει haters και fans.
Έχω φάει ελάχιστες φορές δεν μου κάνουνε.
Καμιά φορά στο Frapress γράφουμε γρήγορες συνταγές, ποια είναι η δικιά σου αγαπημένη γρήγορη συνταγή;
Τα noodles ξεκάθαρα, άλλη μια γρήγορη συνταγή που μου αρέσει είναι μια καλή ναπολιτάνα. Την οποία εγώ σαν Χρήστος θεωρώ δύσκολο και μπορώ να πω ότι έχει πολλά tips για να βγει σωστή, παράδειγμα πρέπει να βάλεις τη φλούδα από τη ντομάτα, να βγάλεις τα σπόρια που ξινίζουν. Δεν είναι μια μακαρονάδα με σάλτσα.
Πλέον το 2018 η μαγειρική έχει γίνει επιστήμη. Δεν πετάς δυο ντομάτες σε μια κατσαρόλα και βγαίνει ένα αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από αυτό.
Θα αναζητούσες από άλλους χώρους, παράδειγμα η όσφρηση παίζει μεγάλο ρόλος στο φαγητό, θα έψαχνες ας πούμε σε τομείς όπως η αρωματοποιΐα, προκειμένου να βρεις το κάτι παραπάνω;
Πάντα είχα τέτοιες αναζητήσεις, θεωρώ πλέον ότι ένας μάγειρας πρέπει να αναζητά και μέσα από την καπιταλιστική βιομηχανία του φαγητού.
Δηλαδή;
Ας πούμε, γιατί τα fast food είναι επιτυχημένα, τα ταχυκίνητα προϊόντα, γιατί αρέσουν σε όλους, έχουν κάτι χημικό; Ή είναι κάτι πιο βαθύ. Καταλήγω ότι στο τέλος έχει να κάνει με το τι αγαπάει το ανθρώπινο σώμα, παράδειγμα πολλά προϊόντα δεν τα αγαπάμε για την γεύση τους όσο για το ότι έχουμε έναν εθισμό στη ζάχαρη.
Τo fast food με φτηνά υλικά, που από μόνα τους δεν θα τα έτρωγες συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αρεστά.
Ένα άρωμα μπορεί να είναι ιδιαίτερο, να μην αρέσει σε πολύ κόσμο, αλλά να το ντύσεις με μια ανάμνηση για να συνδεθεί, αυτός είναι ο κόσμος μας και με αυτό τον τρόπο πρέπει να πορευόμαστε στην μαγειρική.
Και αυτό πως συνδέεται με την επιτυχία του μάγειρα;
Θα πρέπει ο μάγειρας να κάνει τον κόσμο να θυμηθεί τα παιδικά του χρόνια, να του κάνεις μια συνταγή π.χ. από την Ιαπωνία, που θα έχει ένα twist, που θα του φέρεις τις αναμνήσεις και τις γεύσεις που αρέσουν σε κάποιον έτσι ώστε να τον κάνεις να αγαπήσει και κάτι νέο.
Αυτό είναι γαστρονομία, δεν είναι απλά να κάνεις κάτι νόστιμο.
Αυτό είναι μια απορία που μου δημιουργήθηκε ενώ έβλεπα το masterchef, όταν ο Κουτσόπουλος έλεγε ότι υπάρχουν οι καλοί μάγειρες και οι νόστιμοι μάγειρες και απορούσα πως υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός;
Είναι κάτι περίεργο, υπάρχουν οι αβάν-γκαρντ μάγειρες που κάνουν ιδιαίτερα πράγματα και είναι και αυτοί οι οποίοι κάνουν μια κουζίνα που την αγαπάμε όλοι, παράδειγμα κάποιος που μαγειρεύει Ιταλικό. Δεν γίνεται να σου μαγειρέψει κάτι και να πεις ότι δεν είναι νόστιμο, το θέμα είναι να ψάχνεις ένα σκαλί πιο πάνω, για μένα προσωπικά αυτό, είναι το που θέλεις να φτάσεις.
Πώς φαντάζεσαι τον Χρήστο Γλωσσίδη 5 χρόνια;
Σοβαρή ερώτηση, σε 5 χρόνια θα ήθελα να μαγειρεύω, δεν ξέρω γιατί και να κάνω αυτό που αγαπάω.
Πού θεωρείς ότι τελειώνει το όνειρο σου για την μαγειρική;
Το όνειρο δεν σταματάει, μάγειρες με διακρίσεις με χρήματα με αστέρια Michelin και συνεχίζουν. Σταματάει όταν το αφήσεις, όταν το περάσεις σε δεύτερη μοίρα και όταν θαμπωθείς από τηλεοράσεις και χρήματα. Εκεί σταματάει το γαστρονομικό σου όνειρο.
Κάποτε ο Κοντιζάς είπε σε μια συνέντευξη ότι ήμουν υπάλληλος σε μια τράπεζα και όταν μου πρότειναν να γίνω μόνιμος, αποφάσισα να φύγω και να πάω στις κουζίνες, χωρίς να έχει σπουδάσει. Χωράνε τέτοια άτομα σε επαγγελματικές κουζίνες;
Ναι χωράνε, θα στο πω χύμα, είναι μια γνωστή ταινία που ώθησε πολλά παιδιά στο να γίνουν μάγειρες ο «Ρατατούης» και είναι αλήθεια, όλοι μπορεί να μαγειρέψουν. Δεν έχει σημασία το τι έκανες και σημασία έχει το τι θες να κάνεις.
Θα το πρότεινες σε κάποιο παιδί να πάει να ασχοληθεί και ας μην έχει κάνει σπουδές;
Θα το πρότεινα και σε άνθρωπο 40 χρονών, αν θέλει να το κάνει, η μαγειρική έχει μια καλλιτεχνική φύση και δεν είναι δυνατόν να καταπιέζεις τα θέλω σου.
Τι είναι για σένα η μαγειρική;
Για μένα η μαγειρική είναι ένα επάγγελμα αγάπης, ειρηνικό και ακράδαντα εκπορνευτικό.
Το λες γιατί ουσιαστικά πουλιέσαι στο κοινό σου;
Και το κάνεις και με ευχαρίστηση. Έχει να κάνει με το πόσο δύσκολα έχεις περάσει, τόσο καλύτερα μαγειρεύεις και η μαγειρική έχει κάτι το ειρηνικό, έχω δει βία, δεν ήμουν και το καλύτερο παιδί.
Ήσουν χούλιγκαν;
Και χούλιγκαν και γενικά μεγάλωσα Περιστέρι, έβγαινα Εξάρχεια και γενικά είχα δει αλητεία, βρήκα όμως την ειρήνη και την αγάπη στην μαγειρική όπως το να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο από τη μαγειρική.
Η κοπέλα σου είναι ευτυχισμένη όταν μαγειρεύεις;
Ναι, είναι πάρα πολύ.
Να πω ότι ήταν πάρα πολύ καλή η πρότασή σου για να φάμε εδώ στο Billy σε ένα από τα καλύτερα “Βρώμικα” της Αθήνας.
Τα παιδιά εδώ τα ξέρω, έχουν δυο μαγαζιά πλέον, ξεκίνησα να τρώω από το Billy από τα 15 μου στη Λένορμαν αρχικά, είναι μια παιδική μου ανάμνηση και θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ καλό σε αυτή τη φάση.
Θα συμφωνήσω και μπορώ να πω ότι τα χοιρινά φιλετίνια ήταν τέλεια.
Χρήστο σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και για την όμορφη συνέντευξη.
Εγώ ευχαριστώ και εύχομαι στο site τα καλύτερα.