Βασιλική ΚοκμοτούΦιλία: Γράφονται και λέγονται τόσα και τόσα για αυτή την τόσο δύσκολη σχέση μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ποτέ δε νιώθουμε να είναι αρκετά! Παρακάτω, θα διαβάσεις 8 ποιήματα που θα σε βάλουν σε σκέψεις!
1. «Ποίημα στους φίλους», Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου
όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου,
όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα
ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος,
ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
2. «Στη φίλη μου», Μαρία Πολυδούρη.
Όλα τα άνθη τ’ αγαπώ
μεθώ στο άρωμά των
το βλέμμα να βυθίζεται
ποθώ στα χρώματά των.
Υπάρχει όμως έν λεπτόν
πολύ ευώδες άνθος
που δεν μαραίνεται ποτέ
και τ’ αγαπώ με πάθος.
Αυτό δε θάλλει στους αγρούς
στους κήπους δεν υπάρχει
και τα αβρά του πέταλα
ο ήλιος δεν θάλπει.
Έδαφος έχει δι’ αυτό η τρυφερά καρδία
με θέρμη απαράμιλλον και λέγεται Φιλία!
3. «Ωδή στη χαρά», Γιάννης Βαρβέρης.
Τους φίλους σας να σκέφτεστε
χωρίς αιτία και μνήμη, έτσι
αμίλητους σκυφτούς να περπατούν
έντονα να τους σκέφτεστε να κλαίτε
μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν και δεν
ξέρετε
πώς τον κοιτούν τον κόσμο αυτή την
ώρα.
Αυτή την ώρα που δεν κάνετε άλλο
παρά μονάχα σκέφτεστε τους φίλους
είναι όπως όταν απερίσπαστοι
ακούτε μουσική:
αλλά όταν σκέφτεστε τους φίλους
απερίσπαστοι
χωρίς να κάνετε άλλο
ακούγεται σιγά
μουσική.
4. «Δεν τους γνωρίσαμε», Γιώργος Σεφέρης.
Δεν τους γνωρίσαμε
ήταν η ελπίδα στο βάθος που
έλεγε
πως τους είχαμε γνωρίσει από
μικρά παιδιά.
Τους είδαμε ίσως δυο φορές κι
έπειτα πήραν τα καράβια,
φορτία κάρβουνο, φορτία
γεννήματα, κι οι φίλοι μας
χαμένοι πίσω από τον ωκεανό
παντοτινά.
Η αυγή μας βρίσκει πλάι στην
κουρασμένη λάμπα
να γράφουμε αδέξια και με
προσπάθεια στο χαρτί
πλεούμενα γοργόνες ή κοχύλια
το απόβραδο κατεβαίνουμε στο
ποτάμι
γιατί μας δείχνει το δρόμο προς τη
θάλασσα,
και περνούμε τις νύχτες σε
υπόγεια που μυρίζουν κατράμι.
Ποιήματα για τη φιλία!
5. «Ακόμη ένα πηγάδι μέσα σε μια σπηλιά», Γιώργος Σεφέρης.
Ακόμη ένα πηγάδι μέσα σε μια σπηλιά.
Άλλοτε μας ήταν εύκολο ν’ αντλήσουμε είδωλα και στολίδια
για να χαρούν οι φίλοι που μας έμεναν ακόμη πιστοί.
Έσπασαν τα σκοινιά μονάχα οι χαρακιές στου πηγαδιού το στόμα
μας θυμίζουν την περασμένη μας ευτυχία:
τα δάχτυλα στο φιλιατρό, καθώς έλεγε ο ποιητής.
Τα δάχτυλα νιώθουν τη δροσιά της πέτρας λίγο
κι η θέρμη του κορμιού την κυριεύει
κι η σπηλιά παίζει την ψυχή της και τη χάνει
κάθε στιγμή, γεμάτη σιωπή, χωρίς μια στάλα.
6. «Άφησε την οικειότητα», Γιαμαόκα Τεσού.
Άφησε την οικειότητα
να ωριμάσει φυσικά
με την πάροδο των ετών—
ο αριθμός των φίλων θα είναι μικρός
αλλά η ποιότητα η μεγίστη.
7. «Γύρω μου νύχτα μέρα», Γιώργος Ιωάννου.
Όσο να δέσει κάποιος μέσα μου,
έχει πεθάνει.
Αλλάζω τις φιλίες σαν πουκάμισα,
αλλάζω τις δουλειές, αλλάζω γνώμες.
Πάντα το μάτι μου αλλού∙
μόλις ακούσω ναι έτοιμος να σαλπάρω.
Κι η μοναξιά μου πάντα μοναξιά.
Κι ο πανικός ρεύμα που με τινάζει.
8. «Χωρίς τον ξενοδόχο», Αρχοντούλα Διαβάτη.
Αν αυτές είναι φιλίες ζωής
Φιλίες αναλώσιμες ποιες είναι.
Στο τέλος θα κάνεις τον λογαριασμό –
Αν σου έχει μείνει σπίθα μυαλό.
(Αλλά το τέλος ποτέ δεν είναι.)
Θα λογαριάσεις τότε τα συν
Το καθρέφτισμα του εαυτού σου
Στην εγκαρδιότητα του «εμείς»
Που έμοιαζε αιώνιο
Να που λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο.