FrapressΤο Frapress.gr γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου με τις ξεχωριστές βιβλιοπροτάσεις των αρθρογράφων του!
Επιμέλεια: Γιάννης Ζαραμπούκας
Η 23η μέρα του Απρίλη έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου από τον οργανισμό της Unesco με αφορμή τον θάνατο δύο σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων στο μακρινό 1616, που έχουν παραμείνει κλασικοί στο είδος τους. Φυσικά αναφερόμαστε στον Άγγλο συγγραφέα και ποιητή Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και στον Ισπανό συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες!
Η αλήθεια είναι πως ένας γνήσιος βιβλίο-φίλος και δεινός αναγνώστης δεν περιμένει μία θεσμοθετημένη μέρα για να γιορτάσει αυτό που αγαπά, δηλαδή το βιβλίο. Ένας γνήσιος αναγνώστης γιορτάζει σχεδόν καθημερινά! Γιορτάζει όταν βρίσκει στις προσθήκες των βιβλιοπωλείων τις νέες κυκλοφορίες για τις οποίες ανυπομονούσε. Γιορτάζει όταν πέφτει τυχαία επάνω σε ένα εξαντλημένο βιβλίο που έψαχνε καιρό. Γιορτάζει όταν η επιλογή ενός βιβλίου ικανοποιεί στο έπακρο τις αναγνωστικές του απαιτήσεις. Γιορτάζει όταν ανακαλύπτει βιβλία θησαυρούς και τα συστήνει ύστερα με ενθουσιασμό σε φίλους που τους ενώνει το ίδιο μεράκι για την ανάγνωση. Γιορτάζει κάθε φορά που θα ξεκλέψει λίγο χρόνο για να ολοκληρώσει την ανάγνωση της σελίδας!
Με αφορμή όμως την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου σκεφτήκαμε να σας προτείνουμε κάποια βιβλία -τα περισσότερα κλασικά-, η ανάγνωση των οποίων μας σημάδεψε, καθόρισε την αναγνωστική μας πορεία και σίγουρα ένας αναγνώστης θα πρέπει να τα διαβάσει μία φορά τουλάχιστον στη ζωή του!
Από την Γαλλία και τον Αλμπέρ Καμύ, στην Ελλάδα και την Άλκη Ζέη.
Κι από την Αλαμπάμα των ΗΠΑ και την Χάρπερ Λι στην Γερμανία και τον Έρμαν Έσσε.
Είστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε παρέα;
Γεωργία Σιουπούλη – O ξένος, του Αλμπέρ Καμύ.
Ο Μερσώ ένας απλός καθημερινός άνθρωπος χάνει τη μαμά του, μα την επόμενη καλοπερνά με τη Μαρί, μια πρώην συνεργάτιδα. Λίγο μετά γίνεται φίλος με το Ρεμόν, έναν αποθηκάριο ή ίσως έναν μαστροπό. Και εξαιτίας του ήλιου σκότωσε έναν Άραβα με 5 σφαίρες. Ο Μερσώ καταδικάστηκε επειδή δεν έκλαψε στην κηδεία της μαμάς, επειδή ήταν φίλος ενός μαστροπού, επειδή δεν είχε παντρευτεί τη Μαρί! Μα κανείς δεν ήθελε να ακούσει κάποιο ελαφρυντικό για το Μερσώ στο δικαστήριο. Η καταδίκη του Μερσώ εξηγεί πολλά για μας τους ανθρώπους. Οι σκέψεις του, τροφή για τη δική μας σκέψη…
Δες εδώ περισσότερα για τον Αλμπέρ Καμύ και το έργο του!
Ραφαέλα Χαμπίπη – Άκου ανθρωπάκο, του Βίλχελμ Ράιχ.
Δε γίνεται να μη διαβάσεις ποτέ το «Άκου ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ. Είναι ένα συγκλονιστικό αντιπολεμικό και αντιφασιστικό έργο για το πως ο ένας επηρεάζει τους πολλούς. Ο κάθε ατομιστής βάζει ένα τούβλο για το χτίσιμο μιας κοινωνίας με την κάθε του σκέψη και πράξη. Κατακρίνει την υποκρισία και την ψευδή ηθική που οδήγησε σε έναν ανήθικο κόσμο. Το δάχτυλο πίσω από το οποίο όλοι κρυβόμαστε, υψώνεται και μας δείχνει, εξηγώντας μας γιατί είμαστε “ανθρωπάκοι”. Η ταύτιση με το συγγραφέα αλλά και τον ανθρωπάκο με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με τη σκοτεινή πλευρά που κρύβουμε όλοι μέσα μας, μέσα στην ήσυχη, καθημερινή, μικρή μας ζωή.
Κωνσταντίνα Καντζιού – Ο φτωχούλης του Θεού, του Νίκου Καζαντζάκη.
Ένα βιβλίο που άγγιξε την ψυχή μου από την πρώτη στιγμή όχι μόνο χάρη στη συγκινησιακή και άκρως περιγραφική γλώσσα του Καζαντζάκη αλλά και τα θέματα που πραγματεύεται στην ολότητα του. Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Φραγκίσκος της Ασίζης και ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο μας παρουσιάζει τον εσωτερικό διάλογο του Φραγκίσκου άλλοτε με τον Θεό, άλλοτε με τον εαυτό του με σκοπό να διαλευκάνει ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη αυτή καθεαυτή, τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα και τη φύση, τη σχέση του με τον Θεό, τη σχέση του με τον εαυτό του.
Ο αναγνώστης δεν αργεί να μπει στη θέση του Φραγκίσκου, να ενστερνιστεί την αλήθεια του και να προβληματιστεί για τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο και το κατά πόσο η εσωτερική έπαρση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Το μαρτύριο και η κάθαρση λαμβάνουν χώρα συχνά μέσα μας και αρκεί ένας μικρός προβληματισμός για να μας οδηγήσει στην ανύψωση της συνείδησης. Ένα βιβλίο κατάμεστο με φιλοσοφικές αναζητήσεις και βαθιές παραδοχές για την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δες εδώ περισσότερα για το σπουδαίο κεφάλαιο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τον Νίκο Καζαντζάκη.
Σπύρος Γούλας – Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, του Όσκαρ Ουάιλντ.
Το βιβλίο που πιστεύω πως πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει κάποιος τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του είναι το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Είναι το βιβλίο που με έκανε παρανοϊκό για τα νιάτα και τον χρόνο που περνά και με γέμισε αμφιβολία για την θέση της ηθικής μέσα στο μη-νόημα της ζωής (να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ; Τότε ήμουν μικρός και δεν έπινα καφέ). Ο Ντόριαν είναι όμορφος, μα πάνω από όλα έχει το χρόνο με το μέρος του. Και ο Χένρυ του το θυμίζει με έναν τρόπο τόσο επίμονο που ενώ τον παινεύει είναι σαν να του μαρκάρει στο δέρμα την ημερομηνία λήξης του.
Η ηθική κατάπτωση του Ντόριαν, με background τη φυσική κατάπτωση των πάντων όλων θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το νανούρισμα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Η ηθική περνά κρίση και η αγωνία του βραχυπρόθεσμου οδηγεί στον αμοραλισμό και τη φιληδονία. Ο κύκλος όμως πάντα κλείνει και όλα δείχνουν πίσω στην κρίση της ηθικής. Τι κάνεις τότε; Καταπίνεις τον άνθρωπο που ήσουν ή ξερνάς τον άνθρωπο που έγινες;
Δήμητρα Κωνσταντακοπούλου – 1984, του Τζωρτζ Όργουελ.
Το βιβλίο αυτό θεωρείται σταθμός στην παγκόσμια ιστορία. Το ξεχωριστό είναι ότι οι πληροφορίες του Όργουελ ξεχώρισαν, γιατί γράφοντας το 1940 για το μακρινό 1984 προσέγγισε με πολύ μεγάλη ακρίβεια το μέλλον. Περιγράφει μια κοινωνία που η αποξένωση των ανθρώπων, η συνεχής παρακολούθησή του από τον « Μεγάλο Αδερφό» και η οικονομική και κοινωνική κρίση κυριαρχούν.
Ουσιαστικά, αποτυπώνεται η συνεχής απειλή του ανθρώπου από το σύστημα και η μάχη του με αυτό. Ακόμη, αναδεικνύεται η σημασία της ελευθερίας των πράξεων και της σκέψης, διότι χωρίς αυτά δημιουργείται ένας άνθρωπος κενός που στο τέλος φτάνει να παραδέχεται ότι «ο Μεγάλος αδερφός είναι το κόμμα και εσύ δεν υπάρχεις». Αξίζει να το διαβάσετε γιατί αποτελεί μανιφέστο για το παρόν και για το μέλλον της κοινωνίας που είμαστε όλοι μέρος της.
Δείτε τις υπόλοιπες προτάσεις στην επόμενη σελίδα!