Τριαντάφυλλο…

Το τριαντάφυλλο είναι βασικό στοιχείο για να ζεσταίνει την ουδέτερη αντανακλαστικότητα της επιφάνειας του τριγώνου.

Λατρεύω τα τριαντάφυλλα.

Άργησα λίγο να το παραδεχτώ. Ίσως  λόγω του συμβολισμού τους.

Προτιμώ τα ψεύτικα αν με ρωτάς γιατί πρακτικά, κοστίζουν λιγότερο και κρατούν περισσότερο.

Και δε μυρίζουν, ναι… κυρίως δε μυρίζουν ούτε αφήνουν αυτούς τους απαίσιους λεκέδες, ξέρεις εκείνες τις ξερές ίνες των φύλλων που πρέπει να υπομείνεις με το γυμνό σου δάκτυλο να μαζεύεις μια μια για να σου θυμίζουν ότι το τριαντάφυλλο ήταν φρέσκο πριν μια βδομάδα και τώρα πρέπει να πάρεις άλλο… μα δε θα το κάνεις.?

Θυμάμαι εκείνο τα τριαντάφυλλο σε κάποια γενέθλια. Ήταν τόσο ζωντανό και όμορφο, όσο και η πρόθεση του αγαπημένου φίλου που το πρόσφερε.

Δε το ‘βαλα σε νερό, το άφησα να χάσει την όψη του μια ώρα νωρίτερα αφού προτίμησα να το αφήσω στο μέρος που ήθελα να το χαζεύω, δίπλα από εκείνη τη γεωμετρική μινιατούρα που αγόρασα πριν κάποιο καιρό θαρρώντας πως η λογική ήταν το φόρτε και η εσωτερική δύναμη του καθενός.

Τώρα βλέποντας τα δίπλα παραταγμένα νιώθω πως μάλλον ολοκλήρωσα το πάζλ της ανθρώπινης ύπαρξης. Το τριαντάφυλλο είναι βασικό στοιχείο για να ζεσταίνει την ουδέτερη αντανακλαστικότητα της επιφάνειας του τριγώνου.

Αφού ήξερα πως αυτή θα ήταν η φυσική πορεία του ούτως ή άλλως, να μαραθεί, και δε αδυνατούσα να του πάω κόντρα.

Δεν συγκρίνεται βέβαιως με τα ανθεκτικά ψεύτικα τριαντάφυλλα που το χρώμα παραμένει ζωντανό όλες τις μέρες του χρόνου, και με τόσες αποχρώσεις και μεγέθη, μορφή να διαλέξεις.

Μα πείτε μου, πώς θα φαινόταν αν μου χάριζε διακοσμητικά τριαντάφυλλα?

Προτιμώ καταλήγοντας, πράγματα ζωντανά όπως και τριαντάφυλλα φυσικά.

Ναι εκείνα που δε κρατά πολύ η ζωή τους , όμως τα κάνει ζωντανά ο χρόνος που αφιέρωσες  για τη φροντίδα τους.

Και όπως και κάθε φυσικό προϊόν, αντίστοιχα και κάθε φυσικό ον (-μα ποιον κοροιδεύουμε;το ίδιο είναι), έχει συγκεκριμένο περιθώριο ζωής..

Μάλλον έτσι προτιμώ κάποιον, κάτι σε θέα που με συγκινεί και με γεμίζει να το χρησιμοποιώ και να με χρησιμοποιεί ώσπου να αχρηστευτούμε.

Η θέα δεν είναι για χόρταση. Μόνο όταν είναι ανώτερη από μας.

Εξάλλου τι να το κάνεις όταν ξέρεις ότι ο ουρανός θα είναι πάντα εκεί;

΄(Ναι σχετικό το πάντα, άλλα άσε με, αυτό θέλω να πιστεύω)

Έτσι, μαδώντας τα κλωνάρια μας ένα ένα, θα έχουμε κερδίσει το χρόνο, δίνοντας του αποχρώσεις και στοιχεία αναμνήσεων να αρχειοθετήσει. No good ending up, necessarily.

Έτσι επιλέγω ζωντανά τριαντάφυλλα,

Ζωντανούς ανθρώπους

Όπως και ζωντανή καθημερινότητα.

Όπως και τα γηρατειά οδηγούν τη ζωή στη φυσική μου ροή.

Όπως και με το τριαντάφυλλο που έμελλε να μαραθεί στη δική του χρονική                                                                         κλίμακα   μα και πάλι είναι τόσο όμορφο.

Δε το καταλαβαίνεις μα ήταν δίκο μου και εκεί γινόμαστε ένα.

Και πως μεταφράζω τη ζωντάνια στο μικρό μου κεφαλάκι: νοηματοδότηση, διαφορετική και θετική για τον καθένα.

Ποιος θα μιλήσει για αντικειμενικότητα άλλωστε σε ένα κόσμο που η αντίληψη είναι αντικειμενική μόνο υπό το πρίσμα της μέτρησης ορίων της σαν μαθηματική κατασκευή εγκεφάλου;

Θυμήσου τον Pinel: αν ένα δέντρο έπεφτε στο έδαφος και τα μήκη κύματος αέρα που θα διαστέλλονταν προκαλούσαν έναν απότομο ήχο… θα  είχε συμβεί αν δεν ήταν κάποιος εκεί να το ακούσει;

Αν, λοιπόν, επαναπαυόμασταν στη ρουτίνα μας που τίποτε δε θα άλλαζε τη τρέχουσα διάθεσή μας, θα είχε σημασία ο χρόνος αφού δε θα μετρούσε συμβάντα;

Κι αν εμείς δε προσέχαμε το τριαντάφυλλο μας, πως θα πέθαινε έρημο και μόνο και αν δεν μας τρυπούσε το αγκάθι τι ρίσκο θα ‘χαμε πάρει να το χαρούμε;

Και πως θα μετρούσε ο χρόνος συμβάντα για να υπάρχει και το δέρμα μας σημάδια που πρόλαβαν το χρόνο που μέτραγε ανεξάρτητα;

                     ”Πιάστε όλοι ένα τριαντάφυλλο και ελάτε να νικήσουμε το χρόνο.”

It’s the time you spent on your rose that makes your rose so important…People have forgotten this truth, but you mustn’t forget it. You become responsible forever for what you’ve tamed. You’re responsible for your rose.”

― Antoine de Saint-Exupéry, The Little Prince