Μαριάννα Χατζησάββα6. Πως λειτουργεί το στοιχείο του θανάτου στην παράσταση;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Λειτουργεί συμβολικά και σαν αφορμή.
Γιώργος Σπάνιας:
Στη παράσταση οι 2 φίλοι συναντιούνται στη κηδεία των άλλων δύο φίλων της παρέας. Και όμως ο θάνατος των άλλων δύο παραμένει στο παρασκήνιο. Ο βιολογικός θάνατος υπάρχει ως αφορμή για να δούμε, για να μιλήσουμε για όλα αυτά που πεθαίνουν όσο μεγαλώνουμε. Για τις σχέσεις, τις συνήθειες, τις ιδέες, τα όνειρα μας που δε πέθαναν βιολογικά, ξεχάστηκαν κλεισμένα σε κάποιο μαύρο κουτί της μνήμης…
7. Ο θάνατος τελικά φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Ναι. Ο θάνατος είναι μια τομή στη ζωή ενός ανθρώπου. Δημιουργεί μια ρωγμή στη ζωή σου και τίποτα δεν είναι ίδιο από εκεί και πέρα. Οι κατaστάσεις που μας ταράζουν, μας ενηλικιώνουν, μας απογοητεύουν, μας κάνουν ευάλωτους και πολλές φορές τέτοιου τύπου γεγονότα, στέκονται σαν αφορμή να έρθουμε πιο κοντά.Όταν αυτό δε γίνεται από οίκτο, οι δεσμοί που γεννιούνται είναι πολύ δυνατοί.
Γιώργος Σπάνιας:
Δε νομίζω ότι ο ίδιος ο θάνατος φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Ο φόβος του θανάτου ίσως… Πιστεύω ότι η χαρά φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Το φως, ο ήλιος, η καθαρή ατμόσφαιρα. Ένα καλοκαίρι σε μια παραλία χωρίς πολλά περιττά, ένα βράδυ με ένα μπουκάλι κρασί και μια κιθάρα… τέτοια! Η διάθεση για ένωση είναι βασική ιδιότητα των ανθρώπων. Ο θάνατος είναι εκεί για να σου θυμίσει ότι δεν είσαι για πάντα. Ότι εσύ δεν είσαι για πάντα.
8. Φαίνεται πως μία συγκεκριμένη δεκαετία ήταν εκείνη που σημάδεψε τη φιλία των δύο πρωταγωνιστών. Πως ακριβώς χαρακτήρισε η δεκαετία του 90 την φιλία τους;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Δεν την χαρακτήρισε κάπως. Ίσως μόνο να τη χρωμάτισε με πολλή αγάπη. Ήταν τυχεροί που είχαν ο ένας τον άλλον. Τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι. Και τόσο αγαπημένοι που όλοι θα ζήλευαν τη σχέση τους.
Γιώργος Σπάνιας:
Κοίτα είναι σημαντικό που η δεκαετία του 90 πέτυχε τους δύο φίλους να περνούν την εφηβεία τους. Την καθυστερημένη αν θες εφηβεία τους – σε σχέση με παλαιότερες γενιές. Το 90 ήταν η δεκαετία που τα πρώτα απαγορευμένα τσιγάρα συνδυάστηκαν με τις πρώτες videogame κονσόλες, τα πρώτα ναρκωτικά συνοδεύτηκαν με τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, η πρώτη σεξουαλικότητα με τα πρώτα chatrooms…
9. Πόσο σημαντική είναι για εσάς η έννοια της λέξης «φιλία»;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Έχω ζήσει τα καλύτερα παιδικά χρόνια. Με απεριόριστη αγάπη. Από εκείνη την περίοδο έχω κρατήσει τους παιδικούς μου φίλους στη ζωή μου σαν να μην πέρασε μια μέρα. Επίσης, είμαι πολύ τυχερός γιατί και οι μεταγενέστερες σχέσεις που έκανα πάλι ήταν ουσιαστικές και παραμένουν σημαντικές στη ζωή μου. Δεν είναι πολλοί άνθρωποι. Αλλά σίγουρα είναι καλοί και με καθαρό βλέμμα.
Γιώργος Σπάνιας:
Στο αξιακό μου σύστημα η φιλία είναι ταυτόσημη έννοια με την ανιδιοτέλεια, την εξερεύνηση, τη φροντίδα, την αλληλοεκτίμηση. Την συμφωνία για αλήθεια ακόμα και πίσω από ψέματα, την δύναμη να παραδέχεσαι το λάθος σου με τρόπο πρακτικό και όχι με λόγια, την ευθύτητα, τη πράξη, τη κίνηση… Είναι πολύ στερεότυπο αλλά οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου..!
10. Τι θέλετε να «κρατήσει» το κοινό αφού έχει παρακολουθήσει την παράσταση Inemuri και τι είναι αυτό που την κάνει να διαφέρει;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Θα ήθελα, εγώ τουλάχιστον προσωπικά, να δει ότι δεν είναι κακό πράγμα η νοσταλγία και να μη νιώθουμε ενοχές όταν ξεφυλλίζουμε πράγματα από το παρελθόν. Καθώς επίσης θα ήθελα η παράσταση να αποτελέσει την αφορμή, να τηλεφωνήσεις σε έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνεις, τον έχεις χάσει από τη ζωή σου.
Γιώργος Σπάνιας:
Κοίτα η παράσταση αυτή κατασκευάστηκε γύρω από το συναίσθημα της νοσταλγίας. Είναι από τους βασικούς στόχους της. Θέλουμε ο θεατής να αισθανθεί μέσα του εκείνες τις μνήμες, να θυμηθεί ότι κουβαλάει στο σήμερα αρκετό από το παρελθόν του. Σε ένα άλλο επίπεδο, μεράκι μας είναι, να δημιουργήσουμε μια παράσταση που να κάνει τους θεατές να δουν τον εαυτούς τους μέσα στην ιστορία που τρέχει μπροστά στα μάτια τους. Θέλουμε ο θεατής να νιώσει ότι μιλάμε και για τη δική τους ιστορία, για τη δική τους φιλία. Για το δικό τους παρελθόν και το δικό τους παρόν. Ε… και στο τέλος, αλήθεια μια αγκαλιά πάντα βοηθάει!
Αυτό που κάνει τη διαφορά με το Inemuri είναι νομίζω η απλότητα της κατασκευής, η αμεσότητα, το καθαρό του «τι θέλει να πει» και φυσικά ότι παίζεται στις 23.30 το βράδυ!
Πληροφορίες:
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 23.15
Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά Tempus Verum-Εν Αθήναις
Iάκχου 19- Γκάζι
Για κρατήσεις: 210-3425170 6955469543
Εισιτήρια: 5 ευρώ (μειωμένο), 10 ευρώ (κανονικό)