Μαρία ΑδαμτζίλoγλουΠονάει το να θυμάσαι τι έχεις ζήσει με κάποιον άνθρωπο ή να αισθάνεσαι αλλά να μην μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο γιατί ξέρεις ότι έφυγε;
Η απώλεια της γιαγιάς είναι μεγάλη, ειδικά όταν έχετε μοιραστεί εμπειρίες ζωής και έχεις αποκομίσει τόσα μαζί της. Γιατί η δική της αγκαλιά είναι η πιο ζεστή, το χάδι της το πιο γλυκό. Συγχωρεί τα ατοπήματα, σε αγαπάει γιατί γι’ αυτήν είσαι δεύτερη κόρη, είσαι ουσιαστικά αίμα της.
Αυτή σε έμαθε να είσαι δημιουργική, να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα με βασικό συστατικό πάντα την πίστη σ’ αυτά. Να φτερουγίζει η ψυχή σου γιατί έκανες το πιο σημαντικό από όλα.
Και σε όλα αυτά η γιαγιά έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο, γιατί σε καθοδήγησε στο όνειρο. Ήταν εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα. Και τώρα που είναι;
Όσο κι αν ψάξω, τώρα, να βρω λέξεις να ντύσω αυτά που θέλω να σου πω, τίποτα πάλι δε θα φθάνει, τίποτα δε θα’ ναι αρκετό!
“Ι have a guardian angel in heaven, Ι call her grandmother”
Η μορφή σου έχει σφηνωθεί στην μνήμη μου. Αυτό που με πληγώνει είναι ότι δεν σου είπα ένα τελευταίο “σ΄αγαπώ”. Γιαγιά μου καλή που να’ σαι;
Κι είναι παράξενο να σου μιλάω τώρα κοιτώντας ψηλά! Και μοιάζει να είμαστε όλοι μια άδεια αγκαλιά από χθες… Με μια φωτογραφία στα χέρια και μια χούφτα αναμνήσεις να ψάχνω να σε βρω στα αστέρια και στον ουρανό! Και να σε είδα, εκεί, να μου χαμογέλας. Ζεις μέσα μου, αλλά εγώ αναζητώ εκείνο το τρίωρο τηλεφώνημα, που σχολιάζαμε τα πάντα, που με συμβούλευες και που μου έλεγες στο τέλος ”ντύσου καλά και φάε”.
Την αγάπη και την υπομονή από εσένα την έμαθα! Ήσουν εσύ πίσω για όλους μας, για όλο τον κόσμο! Είχες μια καρδιά γεμάτη για όλα μας και εκείνη την γωνία στο σαλόνι που καθόμασταν και λέγαμε τα νέα της ημέρας και μου έλεγες πάντα ”Καινούρια μέρα, καινούρια ζωή”!
Αχ και εκείνη η κουζίνα… Με τα συρτάρια τα πολλά, που έκρυβαν μέσα μυστικούς θησαυρούς και όμορφες αναμνήσεις! Και η μυρωδιά από τους βασιλικούς και τις ρίγανες να σου τρυπάνε τη μύτη! Και το σαλόνι σου έτοιμο να δεχθεί περαστικούς καλεσμένους, καθώς σε αγαπούσαν όλοι και ήθελαν να σε ακούνε να μιλάς.
Και ερχόντουσαν τα «υποβρύχια» και τα καρπούζια και το ψωμί το ζεστό από τον φούρναρη, αλλά και για εκείνες τις απογευματινές βόλτες στην Αγία Βαρβάρα! Έτσι, με φωνές, με γέλια, με φαγητά και με μυρωδιές πέρασαν χρόνια πολλά! Τα παιδικά μας τα χρόνια, τα πιο ωραία!
Τώρα πια ξέρω που είσαι… Είσαι μαζί με τους αγαπημένους σου σε μια ονειρεμένη γειτονιά με χρώματα και μυρωδιές αέρινες! Είσαι εκεί και χαμογελάς σε όλους μας, στα παιδιά, στα εννιά εγγόνια σου… Και στέλνεις λίγη απ’ τη χρυσόσκονη σου στον καθένα μας για να χαμογελάμε κάθε φορά που θα ζωντανεύουμε τη μνήμη σου!