Γιώργος ΦιρμάνιΜια playlist αφηγείται την υπόθεση από τις ταινίες που σου μάθανε τον έρωτα. Κάτσε και δες τες όταν έχεις χρόνο…
Συμβολική συνύπαρξη της μέρας των ερωτευμένων και του καρναβαλιού την ίδια εβδομάδα που τονίζει την αντίθεση ανάμεσα σε εφήμερες και μη ερωτικές ιστορίες. “Το ντόμινο δε θα πρεπε να βγαίνει ποτέ στα Μπουρμπούλια” βροντοφωνάζουν οι παλιοί Πατρινοί σε μια γενιά που δε ψήνεται να τηρήσει τα έθιμα. Η playlist φοράει τη στολή της και βγαίνει τσάρκα στο δρόμο με μια μαυροδάφνη στο χέρι…
Τρώω ξύλο από τους οπαδούς του Kanye West
-Θυμάστε τότε που ο Kayne έβγαλε το καλύτερο του δίσκο;
-Ποιον ρε; Το My Beautiful Dark Twisted Fantasy;
-Όχι ρε, το 808s & Heartbreak.
Αυτές ήταν οι τελευταίες μου λέξεις πριν με μεταφέρουν στο νοσοκομείο αναίσθητο με ανοιγμένη μύτη. Εντάξει, η παραπάνω ιστορία δεν είναι αληθινή, αλλά όσοι ξέρουν το fanbase του Kanye του Δυτικού ξέρουν πως δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Εγώ όμως επιμένω. Μέσα στη καρδιά μου τον έχω αυτό το δίσκο. Ο Kanye ξεφεύγει από το rap και τραγουδάει άτεχνα και ατσούμπαλα, αλλά όχι αντιαισθητικά. Η μουσική του ιδιοφυΐα δεν ήταν ποτέ πιο εμφανής, κατά τη γνώμη μου. Έτσι, λοιπόν, ένεκα ημέρα ερωτευμένων έβαλα να ξανακούσω αυτό το αριστούργημα. Μη στεναχωριέσαι γι’ αυτή την άκαρδη ρε Kanye θα βρεις άλλη αγόρι μου πως κάνεις έτσι.
Παραγγέλνω latte με Moka Band και Coffee Break Coockies
Οι Coffe Break Cookies συνάντησαν τους Moka Band και έχω λατρέψει υπερβολικά το αποτέλεσμα. Απαλό και ήρεμο με μια φανκιά να υποβόσκει, σκοτεινό αλλά και θερμό ταυτόχρονα σαν ζεστός καφές ένα χειμωνιάτικο απόγευμα από αυτά που νυχτώνει νωρίς. Ιδανική συντροφιά για να σου φτιάξει τη μέρα μέσα στο γεμάτο αστικό και ναι μιλάω εκ πείρας. Πάω να πατήσω το repeat και επιστρέφω.
Ντύνομαι Panda στο καρναβάλι με Otis Stacks
Τα ρούχα του είναι σαν στολή που του εξασφαλίζει την καλή εντύπωση με κόστος την άνεση. Ποιος νοιάζεται, είναι Παρασκευή βράδυ. Στο μαγαζί χαμός. Πρώτο ποτό, μετά δεύτερο και τρίτο. Ωραία δεν είναι αυτή ρε συ; Πού ρε να δω… Λίγα λεπτά αργότερα της μιλάει. Απλός, ευγενικός και λίγο επιθετικός. Οι σωστές εκφράσεις τη σωστή στιγμή με το σωστό τρόπο. Είναι δική του. Έχει ξεχάσει ήδη το όνομα της όταν φεύγουν μαζί. Καλύπτει τις ανασφάλειες του με το καλύτερο τρόπο: αλκοόλ και ηδονή. Νομίζει πως περνάει καλά. Μέχρι που κουράζεται. Και τότε τι;
Έγινα πάλι 15 με System of a Down
Είναι μερικές φορές που ξυπνάς βλέπεις πως έχει υπέροχο καιρό ενθουσιάζεσαι γουστάρεις και λες “Χμ ωραία μέρα για να ξανανιώσω 15 σήμερα”. Ε κάτι τέτοιο έπαθα και έβαλα όλο το Toxicity σε λούπα, τραγουδώντας δυνατά και παράφωνα τα ρεφραίν και γενικά περνώντας ένα ευχάριστο πρωινό. Κάναμε τη μικρή προσωπική μας επανάσταση, τσιμπήσαμε δύο μπινελίκια από τους γείτονες και γενικότερα, γουστάραμε. Όλα φυσιολογικά.
Δεν έχω δει το Godfather, αλλά ακούω το soundtrack τουλάχιστον
Σε κάποιο Σύμπαν όπου έχω ατελείωτη όρεξη, με περιμένουν όλες οι ταινίες που θέλω να δω, αλλά πότε δε μπαίνω σε διαδικασία να το κάνω. Ναι είμαι από αυτούς που βαριούνται να δούνε ταινία μόνοι τους. Και φυσικά όταν βρεθείς με παρέα σιγά μη κάτσει κανείς να δει καμιά κλασσική. Η αιώνια καταδίκη της αντροπαρέας είναι οι καφροταινίες με το βασιλιά όλων το Superbad. Τέλος πάντων, θα το πω δυνατά. ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΟ GODFATHER, ΝΤΑΞΕΙ; Όλο λέω πως θα το δω και όλο κάτι άλλο κάνω. Γι αυτό και θα αφήσω το soundtrack εδώ πέρα μπας και ξορκίσω τη κατάρα και δω επιτέλους το αριστούργημα του Κόπολα. Ώπα κάτσε, τι εννοείς είναι τρεις ταινίες;
Θυμάμαι τη μέρα που ανακάλυψα το κόσμο με Dutch
Μια φορά και ένα καιρό στο ξακουστό βασίλειο της Καισαριανής, ο εφηβικός μου εαυτός την είχε δει και πολύ εκπροσώπηση του hip-hop και θεωρούσε λογικό να κυκλοφορεί με ρούχα 18 νούμερα μεγαλύτερα και ανάποδα καπέλα (εντάξει καπέλα φοράω ακόμη).
Εξερευνώντας αυτόν τον απέραντο ωκεανό, που λέγεται αμερικάνικο hip-hop, έπεσα πάνω στους Jedi Mind Tricks και ερωτεύτηκα παράφορα τον παραγωγό τους, Stoupe. Με λίγο παραπάνω ψάξιμο έπεσα πάνω σε ένα side-project του ονόματι Dutch, σε συνεργασία με τη Liz Fulleron. Τη τελευταία φορά που είχαν συνεργαστεί αυτοί οι δύο δημιούργησαν την κομματάρα Razorblade Salvation, οπότε κατεβάζω και ακούω δίχως δεύτερη σκέψη.
Η πρώτη ακρόαση έφερε την έκπληξη, η δεύτερη τον ενθουσιασμό η τρίτη το κόλλημα. Οι 99 επόμενες φέραν την αλλαγή. Το Dutch ήταν ο πρώτος δίσκος που με έσπρωξε να ασχοληθώ σοβαρά με άλλα είδη μουσικής και με έκανε να ωριμάσω σαν ακροατής. Και γι αυτό όταν ξεμένω από μουσική επιστρέφω πάντα σε αυτόν. Μου δίνει ερέθισμα να ακούσω και κάτι άλλο…
*Η playlist θα επιστρέψει με περισσότερες ιστορίες προς αφήγηση. Μέχρι τότε μπορεί να σου μιλήσει στο Youtube.