Γωγώ ΝταλλήΤελικά τι είναι; Ένα αριστούργημα ή μια παταγώδης καλλιτεχνική αποτυχία ενός σπουδαίου δημιουργού;
Μετά το καθηλωτικό «Black Swan» που απογείωσε την καριέρα του, ο Ντάρεν Αρονόφσκι επιστρέφει για να προκαλέσει με την πολυαναμενόμενη «Μητέρα!». Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι η νέα του ταινία έχει χαρακτηριστεί ήδη η πιο αμφιλεγόμενη της χρονιάς, διχάζοντας κοινό και κριτικούς. Όχι άδικα,οφείλουμε να παραδεχτούμε.
Το “Mother” δεν είναι μια ακόμη ταινία, ένα ακόμη θρίλερ. Είναι μια σουρεαλιστική παρωδία της ανθρώπινης διάστασης. Ένα πολυεπίπεδο αλληγορικό δράμα, που «άγεται και φέρεται» από την αλαζονική διάθεση ενός ταλαντούχου και καλά διαβασμένου σκηνοθέτη.
Yπόθεση: Ένα ζευγάρι ζεί ευτυχισμένο σε ένα απομονωμένο σπίτι. Εκείνος είναι ποιητής και αναζητά μια νέα πηγή έμπνευσης, ενώ εκείνη είναι πλήρως αφοσιωμένη στη σχέση τους. Όλα θα αλλάξουν όταν δύο απρόσμενοι επισκέπτες θα κάνουν την εμφάνιση τους. Μια σειρά από περίεργα γεγονότα θα ταράξει τη γαλήνη του σπιτιού τους που θα αρχίσει να καταρρέει.
Ο Αρονόφσκι έχει τον απόλυτο έλεγχο μιας υπόθεσης που ξεκινά τυπικά, με αρκετή περιέργεια για τη μοναχική ζωή ενός ζευγαριού και με μικρές δόσεις φόβου για να εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερα σκληρή και σχεδόν απάνθρωπη μετουσίωση της βίαιης σχέσης του ανθρώπου με τη Μητέρα φύση και όχι μόνο.
Ο εκκεντρικός σκηνοθέτης οικοδομεί και βανδαλίζει ένα σκηνικό με ευκολία και αυθάδεια, οπτικοποιώντας την κακοποίηση, την καταστροφή, το θάνατο με την πιο ωμή και ρεαλιστική κινηματογραφική γλώσσα.
Πολλές φορές ξεπερνά τα όρια, ίσως μόνο και μόνο για να σοκάρει, τεντώνοντας υπερβολικά το σχοινί της βίας, μετριάζοντας το ρου της πλοκής, που βυθίζεται αργά και βασανιστικά σε ένα διαρκές λουτρό αίματος. Ίσως πάλι το κάνει γιατί αυτή είναι η τρομακτική αλήθεια που κανείς μας δεν παραδέχεται.
Η αμφιλεγόμενη «Μητέρα» δεν είναι μια αλλά μια πολυδιάστατη προσωπικότητα με θρησκευτικές, φιλοσοφικές, περιβαλλοντικές προεκτάσεις. Το Προπατορικό Αμάρτημα, η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, η έμφυτη ναρκισσιστική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, οι ερωτικές σχέσεις, ο καλλιτέχνης και το έργο του είναι μερικές μόνο ερμηνευτικές διαστάσεις που σε προκαλούν να τις ανακαλύψεις και να τρομάξεις.
Ο Ντάρεν Αρονόφσκι δεν επιδιώκει να σε τρομοκρατήσει με πομπώδεις μελωδίες ή με απρόσμενες εμφανίσεις, αλλά με την σοκαριστική αλήθεια που κρύβει το αδηφάγο Εγώ μας.
Η Τζένιφερ Λόρενς και ο Χαβιέ Μπαρδέμ χρησιμοποιούνται περίτεχνα ως αγωγοί του δράματος, ακροβατώντας ανάμεσα στην ανθρώπινη και την υπερφυσική κινηματογραφική τους υπόσταση.
Αν και η κάμερα είναι σχεδόν μόνιμα στραμμένη με γκρο πλαν στα φοβισμένα μάτια της Λόρενς και η ερμηνεία της σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, τις εντυπώσεις κλέβει η ανείπωτη εικόνα που κρύβεται πίσω από την ηθοποιό. Εξάλλου η «Μητέρα!» δεν είναι μια ταινία ερμηνείας αλλά μια ταινία ιδεών.
Tο «Mother» δεν είναι μια ταινία που ξεχνιέται. Είναι μια ταινία φτιαγμένη για να συζητιέται, να ξαναβλέπεται και να ερμηνεύεται. Ένας εγκεφαλικός βιασμός της ανθρώπινης σκέψης που σε αρπάζει από την comfort zone σου. Βλέπεις και σκέφτεσαι. Βλέπεις και προβληματίζεσαι. Βλέπεις και συνειδητοποιείς.
Ακολουθώντας τα βήματα του «Fountain» και του «Μαύρου Κύκνου» που κινούνται σε φιλοσοφικά μονοπάτια καθρεφτίζοντας τις βαθύτερες υπαρξιακές ανησυχίες, το “Mother” κάνει ένα σουρεαλιστικό άλμα που υπερβάλλει αλλά διαθέτει τεράστια καλλιτεχνική δύναμη. Εξάλλου ο Αρονόφσκι κάνει τέχνη όχι σινεμά. Και η τέχνη δεν χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις ούτε να απολογηθεί.
Βγαίνοντας από την αίθουσα, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θέλετε να φωνάξετε ω! Μητέρα! είτε από θαυμασμό είτε από αγανάκτηση. Και αυτό σημαίνει επιτυχία.