Γωγώ ΝταλλήΗ ταινία που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου ήρθε στην Ελλάδα και κέρδισε τις εντυπώσεις. Η «Φανταστική Γυναίκα» είναι μια φανταστική ταινία.
Τέσσερα χρόνια μετά το βραβευμένο «Gloria» ο Σεμπάστιαν Λέλιο επιλέγει ξανά μια γυναίκα ηρωίδα ως σημείο αναφοράς της ταινίας του σαν ένας άλλος Πέδρο Αλμοδοβάρ. Μόνο που η ιστορία της Μαρίνας Βιδάλ πατάει γερά στο έδαφος και έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την κοινωνική πραγματικότητα χωρίς καλλιτεχνικές ωραιοποιήσεις.
Η Ντανιέλα Βέγκα, η 28χρονη ηθοποιός από τη Χιλή που παρεβρέθηκε στην sold-out προβολή της ταινίας στις «Νύχτες Πρεμιέρας» ζήτησε από όλους όσους βιώνουν το ρατσισμό να χρησιμοποιήσουν τις πέτρες που δέχονται και να χτίσουν με αυτές γέφυρες.
Η Μαρίνα και ο Ορλάντο είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι που ετοιμάζεται να συγκατοικήσει. Όλα καταρρέουν όταν ο Ορλάντο πεθαίνει ξαφνικά από ανεύρυσμα και η Μαρίνα βρίσκεται στο στόχαστρο της οικογένειας του.
Η Μαρίνα Βιδάλ είναι μια νεαρή τρανς που ασχολείται με την όπερα, και για τους συγγενείς του αγαπημένου της δεν θεωρείται καν γυναίκα. Για την ακρίβεια δεν θεωρείται τίποτα. Μόνο ύποπτη για αυτό που συνέβη στον Ορλάντο. Αυτός ο χαρακτηρισμός αρμόζει σε μια τρανς.
Η κοινωνία της έχει κρεμάσει την ταμπέλα «μη φυσιολογική» και την δείχνει με το δάχτυλο. Και εκείνη δεν απαντάει, δεν αντιδρά, δεν βρίζει γιατί ναι δεν είναι φυσιολογική. Δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι ξεχωριστή. Επιλέγει τη σιωπή και τη διακριτικότητα όχι τόσο από φόβο όσο από αγάπη. Μια φανταστική γυναίκα προτιμά την αγάπη από το μίσος.
Η Μαρίνα διεκδικεί όπως όλοι το δικαίωμα στο πένθος για την απώλεια του αγαπημένου της. Το μόνο που εισπράττει είναι οργή και απόρριψη. Στις συντηρητικές κοινωνίες δικαίωμα πένθους έχουν μόνο οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Απαγορεύεται ρητά σε τρανς, γκέι, ή λεσβίες.
Ακόμη και η αστυνομία, το κράτος που ευαγγελίζεται το σεβασμό στους πολίτες, ξεγυμνώνει ύπουλα την αξιοπρέπεια της Μαρίνας , θυσιάζοντας τη στο βωμό της υποτιθέμενης προστασίας της.
Ο Λέλιο ξεμπροστιάζει με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τον κοινωνικό στρουθοκαμηλισμό που διατυμπανίζει ότι σέβεται το διαφορετικό αλλά στην πρώτη ευκαιρία λιθοβολεί και φιμώνει όλους εκείνους που δεν έχουν ταυτότητα. Κοινωνικώς αποδεκτή. Γιατί όλοι έχουν ταυτότητα προσωπική ακόμη και αν χαθούν κάποια στιγμή.
Τοποθετεί τη Μαρίνα ανάμεσα σε καθρέφτες να επεξεργάζεται τη μορφή της για να καταλάβει ποιά είναι, για να καταλάβει τι πάει λάθος. Προσπαθεί να καταλάβει τι βλέπουν οι άλλοι. Και το βλέπει όταν η κάμερα του έμπειρου σκηνοθέτη εστιάζει σκόπιμα και αφοπλιστικά σ’ έναν καθρέφτη ανάμεσα στα πόδια της και εκείνη αντικρίζει το πρόσωπο της.
Η κοινωνία βλέπει στο πρόσωπο της Μαρίνας μόνο τη σεξουαλική της επιλογή. Ωστόσο εκείνη είναι μια δυνατή γυναίκα και ξέρει να πηγαίνει κόντρα στον άνεμο.
Η Ντανιέλα Βέγκα είναι μια εξαιρετική ηθοποιός και τραγουδίστρια και όχι άδικα φλερτάρει με την υποψηφιότητα για όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου (η “Φανταστική γυναίκα” είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Χιλής για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα φετινά όσκαρ).
«Η τέχνη με έσωσε, με αγκάλιασε σαν μια βεντάλια και μου έδωσε αγάπη».
Η ερμηνεία της είναι καθηλωτική και συγκινητικά λιτή, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, και μελοδραματικές κορώνες χάριν εντυπωσιασμού. Η ίδια κοινωνεί τις δικές της εμπειρίες ως τρανς με απίστευτη αμεσότητα και σεμνότητα. Μοιάζει να δίνει ένα κομμάτι του εαυτού της στο ρόλο χωρίς να υπερβάλλει, ή να επαναπαύεται στην ασφάλεια της δικής της περσόνας.
«Φανταστική γυναίκα» ή αλλιώς «Φανταστικός Άνθρωπος». Η Μαρίνα Βιδάλ δεν είναι τρανς, ούτε γυναίκα. Είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας. Της αξίζει να αγαπά και να πενθεί.
Η ταινία δεν είναι μόνο μια λυτρωτική ωδή, σαν αυτές που τραγουδά η Μαρίνα, για τη διαφορετικότητα αλλά ένα ποίημα για την αγάπη και την απώλεια. Το δακρυσμένο μήνυμα που κλείνει την οθόνη είναι αγάπη. Εξάλλου ήρθαμε στον κόσμο με μια ευκαιρία. Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.Τάδε έφη η φανταστική Ντανιέλα Βέγκα.