Βάσια Σ.Ήρθα να πάρω βιβλία σήμερα, στη στοά της στοάς -αυτή της ταινίας, ξέρεις.
Νιώθω σαν να το αγαπούσα πάντα αυτό το μέρος. “Η στοά του βιβλίου”. Γεμάτη από γνώση, από κόσμο. Αυτή τη φορά όμως, η επίσκεψή μου έτυχε λίγο διαφορετική.
Στην είσοδο με προσέγγισε μια νέα, κοντά στην ηλικία μου υπέθεσα με μια γρήγορη εκτίμηση. Το χαμόγελο της ήταν λαμπερό, γεγονός που με δυσκόλεψε στο να την προσπεράσω, όπως κάνω συνήθως με τους πλανώδιους πωλητές. Μέσα στις πρώτες 3 κουβέντες, ένιωσα το θαυμασμό της για την ιδιότητά μου. “Φοιτήτρια στην ΑΣΟΕΕ, αρθρογράφος, μπράβο κοπελάρα μου! Μπράβο!” είπε ενθουσιασμένα.
Αμέσως σκέφτηκα πως αυτή την ιδιότητα, που κάποιος έτυχε να θαυμάσει σε μια τυχαία συνάντηση, τώρα τελευταία εγώ την αγνοώ.. την ιδιότητα που κάποιος μάλλον ζήλεψε, εγώ τη θεωρώ αυτονόητη. Λες και βρέθηκε εκεί κατά τύχη, λες και τη διάλεξε κάποιος άλλος για μένα.
Στη συνέχεια της πορείας μου, αφού τη βοήθησα όσο περισσότερο μπορούσα, άκουσα μουσική να έρχεται από κάπου κοντά. Ήδη ενθουσιασμένη που σε λίγα βήματα ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην πόλη θα απλωνόταν μπροστά μου, σάστισα για λίγο. “Πόση ατμοσφαιρικότητα να χωρέσει σε ένα μέρος;” σχολίασε η Α. στην περιγραφή μου.
Ακουγόταν φλάουτο, φλάουτο για βαλς. Δύο γλυκύτατες κυρίες είχαν στηθεί στη μέση της στοάς και έπαιζαν μουσική. Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ και να το δεις και εσύ αυτό! Να θυμηθείς τις πρώτες βόλτες -όταν ήμασταν σχεδόν παιδιά/σχεδόν μεγάλοι-, την ταινία, να κάνουμε μια στροφή -άτσαλα, όπως συνήθως- και να μείνουμε για λίγο εκεί.
Σήμερα χαμογελάω σε όλο τον κόσμο.. Αισθάνομαι όμορφα. “Σαν ταινία η ζωή σου να κυλά”, και να που η ταινία, για άγνωστους λόγους ακόμα, γυρίζεται εδώ. Και το εδώ προς το παρόν μοιάζει υπέροχο.
Μία μικρή όαση μαγείας στο κέντρο της Αθήνας. Ανάμεσα στη βαβούρα των αυτοκινήτων και τα κορναρίσματα, την αγένεια οδηγών και πεζών, τη βιασύνη και το τρέξιμο… Υπάρχει ένα μέρος που φαίνεται να μην το αγγίζει τίποτα από όλα αυτά. Είναι η στοά μου. Η καθημερινή δόση ποίησης που όλοι χρειαζόμαστε. Η ποίηση που τόσο θέλω να έχω στη ζωή μου. Η ποίηση που όταν τη συναντώ και τη δέχομαι, θέλω η ζωή μου να κυλήσει έτσι. Σήμερα είναι όμορφα.
Κάποιος πέρασε από το κέντρο της στοάς με ένα χαρτοφύλακα και κοστούμι. Έτρεχε. Εγώ πάλι, λέω να μείνω εδώ για λίγο. Να σταματήσω το χρόνο, να παλέψω με τις κρυφές μου επιθυμίες για σινεματικές σκηνές, και ίσως -γιατί όχι;- να με χορέψω ένα ακόμη βαλς.
Αποφάσισα πως από εδώ και στο εξής, οι στοές θα είναι η χρονομηχανή μου. Ταξιδεύοντας από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, ταξιδεύεις και στο χρόνο. Λέω να μείνω εδώ για λίγο. Να θαυμάσω, να χορέψω, να χαθώ, να ξαναβρεθώ.
Ίσως και -τιμητικά- να ανάψω ένα τσιγάρο.
