Γιώργος ΦιρμάνιΤετάρτη 20 Ιουλίου και ο υπολογιστής, μου φέρνει τα κακά νέα. “O Chester Bennington νεκρός σε ηλικία 41 ετών”.
Τον τελευταίο καιρό με είχες απογοητεύσει ψηλέ. Δε σε έπιανα. Έβλεπα τι έκανες και τραβούσα τα μαλλιά μου. Οι δυνατότητες σου και η ιστορία σου, έδειχναν πως μπορούσες να μου δώσεις πολλά παραπάνω πράγματα. Δεν ήθελα να κράξω, δεν είναι το στυλ μου. Δυσανασχέτησα ναι. Αλλά ποτέ δεν έκραξα.
Δεν έκραξα γιατί, στη τελική, η δουλειά σου θέμα δικό σου και των συνεργατών σου. Είτε μου αρέσει, είτε όχι, αυτές ήταν οι επιλογές σου και τις έκανες. Λόγος δε μου πέφτει. Εάν η μουσική σου δε μου ταιριάζει στο αυτί πια, πολύ απλά σταματάω να την ακούω. Το ράφι μου άλλωστε είναι γεμάτο απ’ τους παλιούς σου δίσκους. Η κληρονομιά που άφησες σε μένα και σε εκατομμύρια άλλα παιδιά σαν και μένα.
Θυμάμαι όταν ξεκίνησες. Μαζί με άλλους 5 φτιάξατε αυτό που τότε ονομάσατε Hybrid Theory και στη συνέχεια Linkin Park. Δισκογραφικές, manager και κριτικοί δε πίστευαν σε σας. Με τα χίλια ζόρια βρήκατε ένα συμβόλαιο με τη Warner. Στο πρώτο δίσκο πανικός, στον δεύτερο επανάσταση. Είχατε κατακτήσει το κόσμο σε 4 μόλις χρόνια. Οι στίχοι του Numb, του In the end και άλλων κομματιών που παραμένουν να στολίζουν τα μαθητικά θρανία τόσα χρόνια μετά είναι η καλύτερη απόδειξη γι αυτό.
Ήταν Τετάρτη 25 Ιουνίου του 2008 όταν “συναντηθήκαμε”. Εγώ ένα μικρό παιδί που θα πήγαινε στη πρώτη συναυλία στη ζωή του. Τότε το Terravibe έμοιαζε 2 χώρες μακριά. Οι μνήμες από αυτή τη συνάντηση είναι τόσο θολές όσο και έντονες. Νομίζω παίξατε περίπου μιάμιση ώρα. Νομίζω πως προσγειώθηκα στον αστράγαλο της διπλανής καθώς χοροπηδούσα στο Faint, πιθανότατα προκαλώντας κάποιο τραυματισμό. Σίγουρα όμως θυμάμαι την ανατριχίλα που μου προκαλούσε κάθε κομμάτι. Τόσα χρόνια και τόσες συναυλίες μετά, δεν ξέρω εάν έχω ξανατραγουδήσει όλα τα κομμάτια στίχο-στίχο όπως τότε.
Ακόμα υπάρχει, ανάμεσα σε άλλα
Τα χρόνια περνούσαν και η μουσική άλλαζε. Συνεχείς πειραματισμοί, αλλαγή ύφους. Έκανες και ένα solo project που δεν άκουσα ποτέ. Οι φανατισμένοι οπαδοί δεν έχασαν την ευκαιρία να μιλήσουν για ξεπούλημα. Τι ξέρουν κι αυτοί. Εγώ έβρισκα ακόμα πράγματα που μου αρέσανε. Δυστυχώς με τα χρόνια άρχισαν να γίνονται όλο και λιγότερα. Μέχρι που στο τελευταίο δίσκο δεν βρήκα τίποτα. Στεναχωρήθηκα, ξενέρωσα. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις…
Δε μπορώ να ξέρω γιατί επέλεξες να δώσεις αυτό το τέλος. Ούτε έχει νόημα να σου αναλύσω το εάν συμφωνώ ή όχι με τη πράξη σου. Στο κάτω κάτω σε γνώριζα μόνο μέσω των τραγουδιών σου και καλό θα ήταν η σχέση μας να μείνει εκεί. Αν πρέπει να πω ένα πράγμα είναι αυτό:
Αντίο Chester Bennington. Θα λείψεις σε όλους μας.
Γιώργος
Η ιστορία της ροκ μουσικής σε λιγότερο από 15 λεπτά! (βίντεο)