Άρτεμις ΜόσχουΠες μου, ειλικρινά όμως, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι έξω απ’τα συνηθισμένα; Που ήσουν πραγματικά γενναίος, κι ένιωσες καλά μ’αυτό;
Ρουτίνα. Βαριά λέξη. Άσχημη αλλά και αναπόφευκτη παράλληλα. Δε γίνεται καθημερινά κάποιος να ζει σε ένα δικό του σύμπαν, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε υποχρέωση, οποιαδήποτε οργάνωση. Το θέμα είναι όμως ότι οι περισσότεροι εγκλωβίζονται σε αυτή και στην comfort zone τους, και δεν προσπαθούν να την μετατρέψουν σε κάτι που τους γεμίζει, κάτι όμορφο, παραγωγικό. Αναρωτηθείτε όμως, με αυτή την τακτική, ζούμε ποτέ πραγματικά;
Άδραξε τη μέρα, λένε. Το εφαρμόζουμε όμως, άραγε; Υιοθετούμε στην καθημερινότητά μας εκείνη την τακτική που ξυπνάς με όρεξη το πρωί και κάνεις ένα σωρό πράγματα σε μια έξαρση παραγωγικότητας, και το βράδυ κοιμάσαι ευτυχισμένος, γνωρίζοντας πως η μέρα σου δεν πήγε χαμένη; Στην πλειοψηφία μάλλον όχι. Οι μέρες μας κατά κύριο λόγο θα χαρακτηρίζονταν συνηθισμένες, γεμάτες με παρόμοιες επιλογές, παρόμοια γεγονότα. Με λίγα λόγια, γεμάτες από ρουτίνα. Αρνούμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε διαταράσσει την αυστηρά καθορισμένη καθημερινότητά μας, από φόβο μήπως κάτι πάει στραβά.
Δεν υποστήριξε κανείς πως ο δρόμος του να γεμίζεις τη μέρα σου με κάτι παραγωγικό είναι κάτι εύκολο. Θέλει πολλή τόλμη, θάρρος και γενναιότητα ν’αντέξεις να πας κόντρα στο κατεστημένο και να κάνεις κάτι διαφορετικό. Να δώσεις χρώμα στη μουντή σου καθημερινότητα. Οι περισσότεροι πλέον δε ζουν, απλά υπάρχουν. Μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν τολμούν να βυθιστούν επειδή κυριεύονται απ’το φόβο, τη δειλία και την αναποφασιστικότητα. Το ρίσκο είναι μια λέξη πλήρως αποκλεισμένη απ’το λεξιλόγιό τους, απωθημένη μάλλον στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Έζησα; -θ’ αναρωτιέσαι. Γεύτηκα; Δοκίμασα; Τόλμησα; Η αλήθεια είναι πως αν δεν το έκανες, δεν θα σε κατηγορήσει ποτέ κανένας. Κανένας, πέρα απ’τον ίδιο σου τον εαυτό, δε θα σου επισύρει ευθύνες ή ατελείς χειρισμούς. Κανείς δεν θα σε πει δειλό, άτολμο, φοβητσιάρη, είναι καθαρά επιλογή σου το πώς θα διαχειριστείς την καθημερινότητά σου.
Είναι μια τακτική κι αυτή, δε λέω. Ένα καταφύγιο, μια δικλείδα σωτηρίας. Στο τέλος όμως, από τα βάθη του εαυτού σου ξετρυπώνει ένα μικρό παράπονο. Ένα παράπονο που τροφοδοτείται από εμπειρίες που δεν είχες τα κότσια να ζήσεις, από στιγμές που δεν βίωσες σε όλο το φάσμα του εύρους τους, ακόμη κι αν ήταν οι ομορφότερες στιγμές που θα είχες τη δυνατότητα να γευτείς.
Αυτή η ρουτίνα κρύβει μέσα της τη φθορά. Και με τη λέξη φθορά εννοώ την ψυχική. Με το να συγκρατείς τον εαυτό σου σε ό,τι εμπλέκει το ρίσκο, και ενδεχομένως την αποτυχία, δε ζεις πραγματικά. Φθείρεσαι, γίνεσαι άλλη μία αδιάφορη, χωρίς δυνατότητες ύπαρξη μέσα στο πλήθος. Μια ύπαρξη που αναπαράγει τις ίδιες πράξεις σε έναν εκνευριστικό, ατέρμονο ρυθμό. Η ικανότητα και η αποφασιστικότητα δε δέχονται προκλήσεις, αντίθετα βυθίζονται στην αδράνεια.
Περνάμε την κάθε μέρα κάνοντας τα ίδια πράγματα, τα οποία θεωρούμε σίγουρα και δεδομένα, χωρίς καμία πιθανότητα ρίσκου ή πρόκλησης φόβου κι ανασφάλειας. Καλή λύση, δε λέω, ασφαλής, αλλά σε καμία περίπτωση δε γεμίζει τη ζωή μας με εμπειρίες, αναμνήσεις, βιώματα. Οι περισσότεροι από εμάς ακούμε για κάτι καινούριο και διαφορετικό κι επιλέγουμε να περάσουμε επιδεκτικά αδιάφορα από μπροστά του, χωρίς να του δώσουμε τη σημασία που του αρμόζει.
Πόσο λάθος τακτική είναι όμως; Τα χρόνια περνούν και χάνονται, και μαζί τους οι στιγμές που θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει. Ο χρόνος κυλά τρομακτικά γρήγορα, και δε γυρίζει ποτέ πίσω, όσο κι αν θα το θέλαμε, λίγοι όμως το έχουν καταλάβει, και ακόμα λιγότεροι κάνουν κάτι γι’αυτό. Και ίσως, όταν πάρουν την απόφαση να κάνουν κάτι, να είναι ήδη αργά.
Ελάχιστοι αγαπούν κι ενστερνίζονται το ρίσκο. Και μιλώ για ανθρώπους που πραγματικά τους αρέσει να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα, να τεστάρουν τα όριά τους, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα πού θα τους οδηγήσει. Κυνηγούν το φευγαλέο, το άπιαστο, αυτό που έχουν ονειρευτεί, και προσπαθούν να μετατρέψουν το όνειρό τους σε πραγματικότητα. Διεκδικούν αυτό που τους εξιτάρει, που τους γεμίζει ενδιαφέρον και αισιοδοξία.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να ζεις συνεχώς μέσα σε μια ζώνη ασφάλειας. Τι αξία έχει το να χτίζεις τοίχους, αποκλείοντας κάθε τι υπόσχεται να σε γεμίσει ενεργητικότητα και ζωντάνια; Νιώθεις επαρκής για τον εαυτό σου με αυτόν τον τρόπο; Μάλλον όχι.
Εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος δυνατότητες. Γεμάτος νέες εμπειρίες, αναμνήσεις, πράγματα που κάνουν την καρδιά μας να χτυπά δυνατά στη σκέψη τους. Είναι επίσης χαώδης, δε λέω, και αυτό το χάος τρομοκρατεί πολύ κόσμο. Όταν όμως αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις κατάματα το φόβο σου και να κάνεις ένα βήμα παραπέρα, η ικανοποίηση που αποκομίζεις ξεπερνά κάθε ολιγωρία, κάθε αναποφασιστικότητα.
Κάνεις κάτι που σε βγάζει απ’ τη συνήθεια κι αποδεικνύεις πως δε σε πτοούν πια οι αλλαγές. Είσαι κύριος του εαυτού σου και παίρνεις αποφάσεις. Ρισκάρεις χωρίς να φοβάσαι αν θα χάσεις. Και κάθε φορά που ξεπερνάς ένα εμπόδιο που έχεις θέσει ο ίδιος στον εαυτό σου, νιώθεις μεγάλη υπερηφάνεια και είσαι έτοιμος να υιοθετήσεις την ίδια στάση και σε παρόμοιες καταστάσεις.
Τελικά, εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Και η μάχη για να τον νικήσουμε αποδεικνύεται η πιο δύσκολη πρόκληση. Οφείλουμε όμως, αν ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον, να ξεβολευτούμε και να βγούμε από την comfort zone που το μόνο που κάνει είναι να μας περιορίζει. Λίγο θάρρος και λίγο πάθος, μόνο, χρειάζεται, και μικρά βήματα κάθε φορά. Κάθε μικρή νίκη είναι αξιοθαύμαστη, και σου επιτρέπει να δεις πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις με το πέρασμα του χρόνου. Θα καταλάβεις πως όλα είναι δυνατά, και πως κανείς δεν μπορεί να σε φρενάρει ούτε να σε περιορίσει.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως το πιο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον φροντίζουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Να περιορίσουμε τους δαίμονές μας και να κάνουμε πράξη αυτά που τόσο επιθυμούμε, αλλά δειλιάζουμε να τα πραγματοποιήσουμε, φοβούμενοι την πτώση και την αποτυχία.
Κι όταν καμιά φορά ακούγεται από μέσα μας αυτή η φωνούλα που μας παρενοχλεί με φόβους, ανασφάλειες και δεύτερες σκέψεις, αντί να μας επηρεάσει, οφείλουμε να φροντίσουμε να μας δώσει κίνητρο να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Μακάβριο, το ξέρω, αλλά αν δεν πεθάνουμε κάνοντας αυτά που αγαπάμε, είμαστε ήδη νεκροί.