Ελευθερία ΤσαλίκηChristine: Μια ταινία που πραγματεύεται την σκοτεινή πλευρά της τηλεόρασης.
Η ταινία διαδραματίζεται την δεκαετία του 70’ και είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Πρωταγωνίστρια είναι η Christine Chubbuck, μια δημοσιογράφος σε ένα μικρό τοπικό κανάλι. Βαρετό δεν ακούγεται; Γιατί να σε ενδιαφέρει άλλωστε η ιστορία μιας άσημης δημοσιογράφου σε ένα τοπικό κανάλι της Sarasota στην Αμερική;
Και αν σου πω, ότι η Christine αυτοκτονεί ON AIR κατά την διάρκεια ενός δελτίου ειδήσεων;
Μήπως αυτό σε κρατάει ακόμα εδώ;
Γιατί, όμως, συνεχίζεις να διαβάζεις αυτό το μέχρι πρότινος βαρετό άρθρο για την ιστορία μιας δημοσιογράφου σε ένα τοπικό κανάλι;
Σίγουρα σε κράτησε το γεγονός ότι αυτοκτόνησε ON AIR.
Για αυτό έγινε γνωστή η ιστορία της. Γι’ αυτό ενώ κανένα κανάλι δεν την γνώριζε μέχρι τότε, οι εικόνες της αυτoκτονίας της παρέλαυναν σε δελτία ειδήσεων μεγάλων καναλιών. Για αυτό κατάφερε να γίνει γνωστή έστω και για ελάχιστα εικοσιτετράωρα και ξεχώρισε ανάμεσα στις ειδήσεις.
Διότι αυτοκτόνησε ON AIR.
Γιατί το λέω τόσες φορές;
Γιατί κάπως έτσι φαντάζομαι πως παρουσίαζαν οι ειδήσεις το πρωτοφανές για την εποχή γεγονός.
Η αυτοκτονία της έγινε θέαμα.
Άλλωστε πολύ πιθανόν αυτό να είχε κατά νου όταν πήρε την απόφαση να στρέψει το περίστροφο στο κρόταφο της, λίγο πριν τραβήξει την σκανδάλη και «τινάξει τα μυαλά της στο αέρα».
Αποκρουστικό;
Γιατί σου το λέω άραγε τόσο ωμά;
Ο κόσμος αγαπάει το θέαμα. Αγαπάει το αίμα. Αγαπάει το αναπάντεχο άλλα και ό τι «αληθινό» συμβαίνει στην τηλεόραση.
( Γι’ αυτό βλέπεις και Survivor-αν βλέπεις- αλλά για αυτό ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή)
Έδωσε λοιπόν θέαμα στον κόσμο.
«Άρτος και θεάματα» είναι τα διαχρονικά στοιχεία που κρατούν τον άνθρωπο στην ζωή μεταξύ άλλων.
Τι διαφορετικό είχε η αυτοκτονία της Christine από τις αρένες στο Κολοσσαίο;
Μα, δεν οδηγήθηκε από μόνη της σε αυτή την θέση όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Όπως και τους μαχητές στην αρένα έτσι και αυτή την έριξαν στην αρένα της ΤV όπου ΕΠΡΕΠΕ να προσφέρει θέαμα.
Ναι, οι ειδήσεις της εποχής επικεντρώθηκαν στο αυτό καθαυτό κομμάτι της αυτοκτονίας και εστίασαν στις αιματηρές εικόνες που προβλήθηκαν live. Η ταινία όμως προσπαθεί να δείξει την ίδια την Christine, ακολουθεί την καθημερινότητά της, τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις και ίσως μας κάνει να σκεφτούμε ότι δεν οδηγήθηκε από μόνη της στην αυτοκτονία.
Καθημερινά προσπαθούσε να αποδείξει ότι άξιζε να κερδίσει μια καλύτερη θέση σε ένα μεγαλύτερο κανάλι. Αναγκάζονταν να παραδίδει ρεπορτάζ που δεν ήταν του γούστου της. Έπεσε σε κατάθλιψη και ταυτόχρονα βίωνε σοβαρά προβλήματα υγείας. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά.
Μία σειρά γεγονότων ήταν αυτά που οδήγησαν σαν «ντόμινο» στο τέλος της.
Ίσως να ήταν αναπόφευκτο. Δεν είχε άλλη διέξοδο.
Ήθελε να φανεί αντάξια στο κανάλι όπου εργάζονταν και έτσι έκανε αυτό που της έλεγαν: «Πρόσφερε Θέαμα» και αυτό τελικά έκανε.
Δική μου παρότρυνση είναι να δείτε την ταινία καθώς αξίζει να αναγνωρίσουμε ένα κομμάτι της ευθύνης μας πάνω στην αυτοκτονία της.
Ίσως τελικά εμείς σκοτώσαμε την Christine.
Και την κάθε Christine.
Πρόκειται για αυτό που θυσιάζεται μπροστά στο βωμό της τηλεθέασης -σχεδόν- κάθε φορά που παρακολουθούμε τηλεόραση. Μπορεί να είναι άνθρωπος ή αξία, ωστόσο πάντα κάτι χάνεται στο όνομα του Θεού-Θέαμα μπορεί να είναι μια ζωή, ή η αξιοπρέπεια κάποιου και άλλα πολλά ακόμη.
Συνέχιζες να διαβάζεις το άρθρο;
Άκου λοιπόν,
ΕΜΕΙΣ ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ ΤΗΝ CHRISTINE, ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ
Αναρωτήσου τώρα … αν στο έλεγα αυτό εξ αρχής θα συνέχιζες να διαβάζεις;