Μαρία Μακράκη
Με αφορμή την Μεγάλη Εβδομάδα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγιναν αρένα μάχης ανάμεσα σε πιστούς και μη.
Την Μεγάλη Εβδομάδα που πέρασε παρατηρήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι γίναμε όλοι ακτιβιστές, φιλάνθρωποι, πιστοί, υπερασπιστές του δικαιώματος της ανεξιθρησκείας, πολέμιοι του χριστιανισμού ή οποιασδήποτε άλλης θρησκείας και όλα αυτά μέσω του…Facebook.
Είναι υπέροχο που έχουμε δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία. Είναι υπέροχο που ο καθένας μας μπορεί να είναι ελεύθερος να επιλέξει κατά τη βούλησή του το θρήσκευμά του, τα πιστεύω του, τις σεξουαλικές του επιλογές, τον δικό του υπαρκτό ή ανύπαρκτο θεό.
Στο Facebook όμως κυριάρχησε σε πολλές από τις δημοσιεύσεις που αναρτήθηκαν αυτές τις «άγιες» για κάποιους και «αδιάφορες» και «κενές» για άλλους μέρες, η έλλειψη σεβασμού. Έλλειψη σεβασμού προς εκείνους που πιστεύουν και έλλειψη σεβασμού προς εκείνους που δεν πιστεύουν σε ένα Θεό, σε μια θρησκεία, σε μια ανώτερη ύπαρξη.
Είδαμε να έρχονται σε «ηλεκτρονική σύγκρουση» άνθρωποι που ακολουθούν μια θρησκεία και άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν με οποιοδήποτε θρήσκευμα. Οι «καλοί» και «ευσεβείς» χριστιανοί απορούσαν, λογόκριναν, ακόμα και έβριζαν εκείνους που συνεχίζουν να πορεύονται στη ζωή τους χωρίς την πίστη σε κάτι “θρησκευτικά ιερό”.
Και εκείνοι όμως, που μάχονται για το δικαίωμα τους να μη πιστεύουν, να μην ακολουθούν και να μην ασπάζονται θρησκείες, δόγματα, αιρέσεις, τους είδαμε να παίρνουν ανταγωνιστική θέση, να προσβάλλουν με εικόνες και λόγια κάτι που για ορισμένους είναι ιερό. Δεν εννοούμε φυσικά τη δημοσίευση μια εικόνας ή ενός κειμένου που για έναν πιστό είναι υβριστικό αλλά για έναν μη πιστό είναι έκφραση γνώμης. Μιλάμε για υβριστικές και κακοπροαίρετες απαντήσεις σε σχόλια και τοποθετήσεις πιστών.
Τελικά τι είμαστε όλοι οι άνθρωποι είτε προσκείμενοι προς μια θρησκεία, μια ιδεολογία, ένα δόγμα είτε μη; Μήπως ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι ίδιοι; Μήπως είμαστε μισάνθρωποι, κακοί, αλαζόνες, υπερόπτες, φιλάνθρωποι, γενναίοι, μαχητές, ελπιδοφόροι είτε χριστιανοί, είτε μουσουλμάνοι είτε ινδουιστές είτε άθεοι;
Μέσα μας έχουμε το καλό και το κακό. Δύο δρόμοι που εμείς επιλέγουμε ποιον από τους δύο θα ακολουθήσουμε.
Βλέπουμε χριστιανούς, μουσουλμάνους, βουδιστές, να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, να μάχονται για έναν πιο δίκαιο κόσμο αλλά τους βλέπουμε και να αδιαφορούν, να μισούν, να μην αγαπάνε.
Βλέπουμε όσους δεν ασπάζονται μια θρησκεία, μια ιδεολογία να βγαίνουν στους δρόμους, να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν, να αγωνιούν, να βοηθούν εκείνους που ΜΑΣ χρειάζονται. Τους βλέπουμε όμως και να μη νοιάζονται, να μη διεκδικούν, να μη σέβονται, να μην αγαπάνε.
Ορίζει τελικά μια θρησκεία, μια σεξουαλική επιλογή, μια πολιτική ιδεολογία το πόσο άνθρωποι είμαστε;
Παρατηρούμε μέρα με τη μέρα τον κόσμο μας να καταστρέφεται, να διαλύεται, να γεμίζει με αίμα ανθρώπων που δεν έχουν καμιά ανάμειξη με τα συμφέροντα και με τις διαμάχες των «δυνατών» της γης, ενώ εμείς παλεύουμε μεταξύ μας, ενώ εμείς προσπαθούμε να τους ταξινομήσουμε όλους σε πιστούς ή άπιστους.
Είμαστε όλοι άνθρωποι που μοιραζόμαστε την ίδια γη και τον ίδιο κόσμο. Ας είναι σκοπός μας η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, η απόκτηση μιας ζωής χωρίς φόβο, η εξάλειψη κάθε είδους «ταμπέλας» στους ανθρώπους, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας.
Και όχι γιατί αυτό το ορίζει μια θρησκεία, αλλά γιατί το ορίζει το δικαίωμά μας στη ζωή.
