Γιάννης ΖαραμπούκαςΈνα έργο με ιδιαίτερες μουσικές και εκφραστικές απαιτήσεις που μιλά για την τύχη, τον έρωτα και το κρασί παρουσιάστηκε με τρόπο σαγηνευτικό από την Καμεράτα Αθηνών.
Σάββατο βράδυ.
Ο καιρός βροχερός και μελαγχολικός.
Η ατμόσφαιρα κατάλληλη για να εμπλουτιστεί με όμορφες μουσικές που θα ταξιδέψουν, θα συγκινήσουν και θα αγγίξουν βαθιά τις ψυχές.
Με αυτό το φόντο, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε στις 26 Νοεμβρίου στις 20:30 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και συγκεκριμένα στην Αίθουσα Χρήστου Λαμπράκη η μουσική παράσταση του αριστουργηματικού έργου «Carmina Burana» του Γερμανού συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγού Καρλ Ορφ από την Καμεράτα υπό την διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου σε συνεργασία με τους εξαιρετικούς μονωδούς Μυρσίνη Μαργαρίτη (σοπράνο), Νίκο Σπανάτη (κόντρα τενόρο) και Χάρη Ανδριανό (βαρύτονος), που με τις μεστές κι άρτια εκτελεσμένες ερμηνείες τους κατάφεραν να οικοδομήσουν μία ονειρική ατμόσφαιρα.
Συνοδοιπόροι σε αυτό το μουσικό ταξίδι η χορωδία της ΕΡΤ (διδασκαλία-Δημήτρης Κτιστάκης), η Χορωδία του Δήμου Αθηνών (διδασκαλία-Σταύρος Μπερής), καθώς και παιδικές χορωδίες των Δημοτικού Ωδείου Πειραιά (διδασκαλία-Αντιγόνη Κερετζή) και Ωδείου Αταλάντης που προσέφεραν στο έργο μία νότα φρεσκάδας κι αθωότητας.
Τα «Carmina Burana» αποτελούν μία σκηνική καντάτα που γράφτηκε το 1935 από τον Γερμανό συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγό Καρλ Ορφ για μεγάλη ορχήστρα, χορωδία και σολίστ.
Ο Καρλ Ορφ βασίστηκε σε ποιήματα της μεσαιωνικής περιόδου (12ος-13ος αιώνας) που γράφτηκαν από μοναχούς. Ειδικότερα, εικάζεται πως τα ποιήματα αυτά είναι έργο των Γολιάρδων, δηλαδή μορφωμένων κληρικών, προοδευτικών λογίων που μέσα από τους αιχμηρούς τους στίχους στηλίτευαν τις σκοτεινές πτυχές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Τα ποιήματα αυτά ανακαλύφθηκαν σε πάπυρο στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Μπόιερν της Βαυβαρίας, από όπου προήλθε και η ονομασία τους αφού «Carmina Burana» στα λατινικά σημαίνει τα τραγούδια του Μπόιερν.
Από τα 228 μεσαιωνικά ποιήματα ο Καρλ Ορφ επέλεξε και μελοποίησε μόλις τα 24. Επίκεντρο των οποίων είναι κυρίως η τύχη, ο έρωτας και το κρασί.
Το πιο διάσημο που όλοι σίγουρα έχουμε ακούσει κάποια στιγμή στην ζωή μας και το οποίο παίζεται διαρκώς σε διάφορα σημεία του πλανήτη είναι το «O Fortuna» (Ω, Τύχη) που είναι αφιερωμένο στην Θεά Τύχη των αρχαίων Ρωμαίων.
Η μετάφραση του συγκεκριμένου ποιήματος είναι:
«Ω Τύχη,
Σαν το φεγγάρι
Αλλάζεις διαρκώς,
Πάντα γιομίζεις
Και πάντα μικραίνεις
Η επαχθής ζωή
Πρώτα καταπιέζει
Και μετά απαλύνει
Κατά τα γούστα της
Την φτώχεια
Και την εξουσία
Τις λιώνει σαν πάγο
Ω Τύχη! Τερατώδης
Και κενή
Ω εσύ σφαίρα που γυρίζεις!
Στέκεσαι κακόβουλη
Η ευδαιμονία είναι μάταιη
Και πάντα εκμηδενίζεται
Μυστηριώδης
Και με καλυμμένο το πρόσωπο
Με μαστίζεις και εμένα!
Τώρα με κόλπο
Φέρνω την γυμνή μου πλάτη
Στην δικιά σου κακία».
Πρόκειται για ένα όχι και τόσο αισιόδοξο κομμάτι το οποίο ουσιαστικά αναφέρεται στην ματαιότητα που διέπει την ζωή, στον κυρίαρχο ρόλο της μοίρας στην ζωή των ανθρώπων και στην ανθρώπινη αδυναμία.
Ολοκληρώνοντας, τα «Carmina Burana» αποτελούν έναν έντεχνο και δυναμικό συνδυασμό μεσαιωνικής ποίησης και σύγχρονης μουσικής που αποδόθηκε με περισσή μαεστρία από τους συντελεστές και καλεί τον ακροατή να ταξιδέψει πλάι τους με ένα συναίσθημα οικειότητας και αμεσότητας να τον πλημμυρίζει.
Ένα έργο από την Καμεράτα Αθηνών που αξίζει να παρακολουθήσετε όταν παρουσιαστεί ξανά.